Η πρώτη και παντοτινή μας θάλασσα

Δεν μιλήσαμε άλλο. Προχωρούσαμε κοντά - κοντά, μόνοι μέσα στη σιωπή του δειλινού. Προχωρούσαμε μόνοι μέσα στη σιωπή του κόσμου. Μόνοι μέσα στη σιωπή του χρόνου. Μόνοι για πάντα. Μαζί και μόνοι, περπατώντας μαζί και μόνοι μέσα στη σιωπή του κόσμου και της θάλασσας και του κόσμου, περπατώντας, περπατώντας. Και όλα ήταν σαν μια μεγάλη αψίδα που εμείς διαβαίναμε και στην άλλη πλευρά ήταν ο δικός μας κόσμος και ο δικός μας χρόνος και ο δικός μας ήλιος και το δικό μας φως και η δική μας νύχτα και τα άστρα και οι λόφοι και τα πουλιά και παντοτινά...


Χουλιάν Αγιέστα

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Έλενα ή Η Θάλασσα του Καλοκαιριού", Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2005)