Ελάχιστο κενό

Κι όμως.
Έφτασα να χωράω σε τούτο δω το κούφωμα του κόσμου.
Δεν ήμουν πάντα έτσι.
Με στένεψαν οι αγκαλιές
Με στέγνωσαν τα καλοκαίρια
Χωρίς χυμούς πορεύομαι.
Σώμα λειψό, κενό, ασθενικό.
Με μια καρδιά να περισσεύει από παντού.
Μη με βλέπεις έτσι.
Με στέρεψαν τα γέλια
Με μάδησαν τα φιλιά
Με χώνεψαν οι εποχές.
Και πια χωράω σε αρμούς,  σε αυλακιές, σε περιθώρια.
Σε σκουληκότρυπες και σε ρωγμές.
Σε κάθε ελάχιστο κενό που αφήνει ο χρόνος.
Μόνο μου βάσανο αυτή η καρδιά·
Πάντα κι από παντού να περισσεύει.

Μαρία Μυλωνά