Και είπα τέλος 99.000 φορές το δευτερόλεπτο. Όμως είχαμε προλάβει να γίνουμε τεράστιοι από την πελώρια τρυφερότητα και απόλαυση και δεν υπήρχε κενό ανάμεσά μας να χωριστούμε. Και είπα πάλι τέλος, πρέπει να εναρμονίσουμε το μέγεθός μας με τον κόσμο τους. Κι εσύ φώναξες, δεν με αγαπάς αρκετά και άρχισες να μικραίνεις καθώς ξεφύσησες την υπόλοιπη ηδονή και χώρεσες στο μόνο μέρος μου που δεν έχει ούτε μέσα, ούτε έξω. Από εκεί ψιθύρισες, ναι, αγάπη μου, εδώ, εδώ είναι ωραία. Και γω δεν είχα ποιον ν' αγκαλιάσω και αμέσως ήρθε μπροστά μου το κορμί της Μοναξιάς. Αυτό έχω και όταν με σφίγγει ουρλιάζω. Σας παρακαλώ, μην αποκωδικοποιείτε τις κραυγές μου. Αυτές δίνουν το σχήμα μου. Τότε έγινε δειλινό για χίλια χρόνια. Αλλά είπες, κοιτάω ακόμη τα κορίτσια, μα δεν υπάρχουν κορίτσια, ούτε ένα. Υπάρχει μόνο αυτό που θα σκοτώσει την εσωτερική αρμονία. Και γω είπα, κάποιος, αν είναι άντρας, είναι έτοιμος να αγαπήσει αυτήν την γυναίκα Καταστροφή. Και κάποια, αν είναι γυναίκα, μπορεί να αγαπήσει τον άντρα που θα μελοποιήσει την μεγάλη έκταση των συντριμμιών της.
Ερασιτέχνης Άνθρωπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου