Τούτη η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς,
που τα μάρανε η μαύρη ξενιτιά
κι η αγάπη σου τα πήρε στη φωτιά.
Μη καλέ μου μη ζητάς απ’ το βοριά
τη συμπόνια απ’ τη δόλια μου καρδιά
ένα δέντρο που το κάψαν κεραυνοί
δεν ανθίζει, δε φοβάται, δεν πονεί.
Τούτη η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς,
άφησε την στα σοκάκια να χαθεί
πόσο πόνεσα ποτέ μη μαθευτεί.
Λευτέρης Παπαδόπουλος
