Εξορισμένα μάτια

Εγώ που είχα πει θα σ’ αγαπώ για πάντα.
Μα όσο περνούν τα χρόνια το για πάντα
Όλο και τρέμει πιο πολύ σαν αναφιλητό
Κι η αγάπη είναι μια λέξη που αποφεύγουμε
Όπως τα μάτια αυτών που γύρισαν από εξορία
– και που θα ξαναπάν…



Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…



Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….”



Κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα, λυτρωτικά δάκρυα:

«Α δάκρυα, πού είστε δάκρυά μου

διαπεράστε…αναβλύστε…σαρώστε…και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα».



Πάλι πικρά μιλώ για την αγάπη, πάλι

ψάχνω τυφλά το ανθρώπινο το χάσμα
ζητώ απ’ τα σπλάχνα μας μια απάντηση άλλη

ψάχνω τη ρίζα της σκλαβιάς μας…
ο έρωτας πώς να μας σώσει;



…Για σκέψου, αν παρατούσε κάποτε την ποίηση
κι ερχόταν να ψυχαναλυθεί ένα ποίημα…
το μέσα του έξω να γυρίσει
να δεις τι μακελειό είναι η γραφή μας




Βύρων Λεοντάρης