Εσείς το λέτε κρίση , εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όταν βουλώσει, όλους τους πιάνει απελπισία κι αναρωτιούνται ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε κάποιος βρίσκεται.
Ποιος; Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίστακτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες.
Προπάντων όχι οι πολλοί, που το έριξαν στην καλοπέραση και τα παχιά λόγια. Όχι αυτοί που φαίνονται, που θορυβούν, που εισπράττουν. Αλλά οι λίγοι , οι σιωπηροί, οι αφανείς, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς δίνουν ένα χέρι βοηθείας στον διπλανό τους, αυτοί που έχουν ηθικές αρχές ακόμα στη ζωή τους, αυτοί που εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν σε κάποια ιδανικά, αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα έχουν έναν λόγο αγάπης για τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου