Μαμά, ο μπαμπάς

Γέννησα τη μητέρα και τον πατέρα μου
Βλαμμένα δίδυμα
Να μην μπορούν να μιλήσουν
Να μην ξέρουν πώς να το ζητήσουν
Μαμά μαμά

Όλη την ώρα και τα δυο τους
Με κάνανε μητέρα
Με ένα παιδί
Που είναι δύο
Που είναι όλα
Ορφανά



Δήμητρα Αγγέλου





Εγώ είμαι εγώ
κι εγώ δεν θέλω το επώνυμο σου πατέρα (ή οποιουδήποτε άλλου)
ούτε τ’ όνομα της μητέρας σου θέλω
ούτε τη θρησκεία του παπά που σε βάφτισε
ούτε να είμαι ο εξισορροπητικός παράγοντας του σπιτικού σου,
ούτε να αφομοιώνω τους κραδασμούς του γάμου σου

και ούτε για συνοδευτική κληρονομιά
την ψυχοπαθολογία ολόκληρης της οικογένειας,
της γειτονιάς,
της χώρας και του πλανήτη που γεννήθηκα θέλω.

εγώ είμαι η Εύα
πλασμένη από τα δικά μου χέρια
τα ατελή
όπως ατελής είναι και ο θεός που πιστεύετε

και εσύ μάνα
όχι, δεν έχεις το σύνδρομο της άδειας αγκαλιάς από τότε που έφυγα
για άλλο λόγο κλαις
για τον μαλάκα που παντρεύτηκες

Εύα Μουδική




Ο καλός μου ο μπαμπάς Αβέρκιος
με έπαιρνε στα γόνατά του
με νταχτίριζε
γελάγαμε
μου έλεγε : κοίτα τι έχω
μέσα στο παντελόνι μου
του έλεγα: τι είναι αυτό ντάντυ;
μου έλεγε: είναι ένα γλειφιτζούρι
για κακά παιδιά
του έλεγα: κι εγώ που δεν είμαι
παιδί κακό δεν θα πρέπει να γλείψω;
μου έλεγε : όχι είσαι κακό παιδί
γι αυτό και θα γλείψεις
είναι με γεύση φράουλα που σ’ αρέσει
όσο έγλειφα έγλειφα ρουφούσα
η φράουλα δεν έβγαινε στο στόμα μου
η φράουλα πουθενά
ή μάλλον με είχε κοροϊδέψει ο ντάντυ
ο ντάντυ λαχάνιαζε όσο εγώ το γλεντούσα
κι ύστερα το γλειφιτζούρι
έκανε εμετό
με γεύση φράουλα.



Αιμιλία Δρυώνη