Η τεκνοποιία πιθανόν φωτίζει προτερήματα και ελαττώματά μας. Ίσως και να σε αναγκάζει να ξαναδείς τον εαυτό σου, να παλέψεις τα στραβά σου, ώστε ούτε να τα μεταφέρεις στα παιδιά σου, ούτε και να τα βασανίσεις μ' αυτά. Δεν γίνεσαι όμως απαραίτητα καλύτερος ή σοφότερος κάνοντας παιδιά. Αν ήσουν βλάκας, συνήθως γίνεσαι ένας βλάκας με παιδιά. Αν ήσουν κακός, το ίδιο. Πιθανόν μερικές φορές να βγαίνεις από τον εγωισμό σου, έχοντας να φροντίσεις τις ανάγκες του παιδιού αντί για τις δικές σου, συχνά όμως άνθρωποι κάνουν παιδιά ακριβώς για λόγους εγωισμού, για την προσωπική τους ικανοποίηση και «ολοκλήρωση», όπως λένε. Για να διαιωνίσουν τα γονίδια, τις αντιλήψεις, τους φόβους τους. Για να εξουσιάσουν μέσα απ' την αγάπη τους. Κάποιοι κάνουν παιδιά για ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι για να τον κρατήσουν ίδιο. Υπάρχουν γονείς που δεν τεκνοποίησαν ποτέ. Υπήρξαν όμως τόσο δοτικοί, τρυφεροί, συμπονετικοί απέναντι στους άλλους, αγάπησαν, συγχώρεσαν, ελευθέρωσαν, στήριξαν χωρίς αντάλλαγμα τόσο, που δικαιούνται τον τίτλο επάξια. Το παιδί και η τέχνη είναι τα μόνα δώρα που σου δίνονται για να τους δοθείς. Κι αυτό δεν το μπορούμε όλοι ή τουλάχιστον όχι πάντα. Εγώ πότε τα ψιλοκαταφέρνω, πότε όχι.
Αλκίνοος Ιωαννίδης
(απόσπασμα από συνέντευξη του στον Ελεύθερο Τύπο, 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου