(...)
Μετά σκεπάστηκαν όλα από μια απορία. Τα προηγούμενα γράμματα μουρμούριζαν τέλος. Η στίξη είχε χαθεί. Τίποτε δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με την περούκα του ηθοποιού. Η ερμηνεία, όσο καλή και να είναι, κάποτε τελειώνει.
Εκείνος είπε: Δεν είναι αλήθεια ότι συμβαίνουν αυτά.
Εκείνη είπε: Σημασία έχει να υποκρίνεσαι.
Εκείνος είπε: Τι κάνεις όταν σβήνεις; Πώς παραμένεις ορατή;
Εκείνη είπε: Είμαι μόνο ένα μάτι. Δεν βλέπει. Δεν βλέπομαι.
Εκείνος είπε: Εγώ σε είδα. Βρήκα ένα ανοιχτό σώμα. Ένα μεθυσμένο μυαλό.
Εκείνη είπε: Τίποτε από μένα δεν φαίνεται.
Εκείνος είπε: Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός λαός που μυρίζει λάθος σάρκα από λάθος αγγίγματα.
Εκείνη είπε: Αν δεν παίξω, θα τρελαθώ. Έχω γεμίσει φονιάδες. Και κατευθύνονται προς το μέρος σου.
Εκείνος είπε: Ας τους. Κατευθύνονται χωρίς λύπη.
Εκείνη είπε: Όταν γεννήθηκα, πέθανα. Έμεινε αυτό το λιγνό σώμα. Που λιγοστεύει.
Εκείνος είπε: Ανέβηκα τις κερκίδες για να χορέψω, αλλά ήταν σπασμένες οι μασχάλες σου.
Εκείνη είπε: Ο ουρανός είναι εναντίον μου. Όλα τα φιλιά είναι σκεπασμένα με στάχτη.
Εκείνος είπε: Η αγκαλιά σου είναι ένα μαραμένο απόγευμα. Ένα κρεμασμένο κοστούμι στο δωμάτιο. Μια αλλαξιά δεμένα χέρια.
Εκείνη είπε: Κοίτα. Κάθομαι στα βράχια. Θα μου κάνεις κακό;
Εκείνος είπε: Είσαι φωτογραφία. Όταν γίνεις ζωή, θα σου φυσήξω μουσική. Να την αντέξεις.
Εκείνη είπε: Πες μου, πιστεύεις στους χωρισμούς;
Εκείνος είπε: Πιστεύω στο φως. Και στην αποδεκατισμένη σιωπή.
Άρχισαν τότε όλα να επιστρέφουν στο μέρος όπου γεννήθηκαν. Ο κόσμος ήταν στην αρχή ακατοίκητος, μετά καινούριος. Εγκαταστάθηκε σε μια μοναξιά και από εκεί ξεκινούσε.
Σαν σημαδούρα επέπλεε το παλιό για να δείχνει το νέο που έρχεται.
Σταύρος Σταυρόπουλος
Αρκει να μην αρκουμαστε με υποκαταστατα, αρκει να μην ζουμε με υποκαταστατα.Ο χωρισμος ειναι δυσκολη υποθεση.Χρειαζεται χρονος για να συνηθισει κανεις στα νεα δεδομενα.Χρονος για να ξεμαθει οσα για καιρο ηταν η καθημερινοτητα του.Το προσωπο του αλλου,τις συνηθειες του.Και στους δυο ενος ζευγαριου,αρκει να το παρει αποφαση ο ενας.Κι ο αλλος;Εκεινος που δε θελησε ποτε να χωρισει;Τι κανει τοτε αυτος;Ατιμο πραγμα ο ερωτας χωρις ανταποκριση.Απορριψη καο πονος.Και μοναξια που δεν επιλεχθηκε.Απλα επιβληθηκε.Ο ανθρωπος που χωριζει χωρις να του τελειωσει ο ερωτας;ζει εναν εφιαλτη.Ενα ατελειωτο κατηγορω,πρωτα του εαυτου του κι υστερα των αλλων.Και ταυτοχρονα μια αρνηση της πραγματικοτητας.Ενας αγωνας διεκδικησης του αντικειμενου του ποθου του.Μα εκεινο εχει φυγει.Κανεις δεν θα μαθει ποτε τον ακριβη λογο της φυγης.Οταν οι σχεσεις γινονται αδιεξοδες,οταν πια δεν παλευονται,απλα τελειωνουν.Αβυσσος η καρδια των ανθρωπων.Ποτε δεν ξερεις που σταματα ο ερωτας και ξεκινα ο εγωισμος.Που σταματα η αγαπη για συνυπαρξη και ξεκινα το παθος για επικρατηση.Ο καθε ανθρωπος ανηκει στον εαυτο του.Και τα αισθηματα του ειναι υποθεση καθαρα προσωπικη.Κανεις δεν πρεπει να αναλωνεται να κυνηγα κατι που εληξε.Ας σκεφτει μονο τι εφταιξε κι εφτασαν ως εδω δυο ανθρωποι που καποτε ερωτευτηκαν.Ας σκεφτει και ισως καταλαβει.Μονος του.Κι οταν χωρις εγωισμους βρει την αιτια,θα ξερει τι να κανει παρακατω,και τι να αποφυγει στο μελλον.Αρκει να μην αρκουμαστε με υποκαταστατα,αρκει να μην ζουμε με υποκαταστατα!
ΑπάντησηΔιαγραφή