Επιστολή-λίβελος σε μένα

Θα γράψω για σένα, τώρα, την πιο ευάλωτη ώρα, να με ξεμπροστιάσω σ' όλους. Ενώ εσύ πεθαίνεις, εγώ ακούω τις μουσικές μου, περιμένω τα άνθη της άνοιξης, τρώω όλο το φαΐ μου, κοιμάμαι ελαφριά τη καρδία και το πρωί παίρνω τα χάπια μου να επαυξήσω τα χρόνια μου. Μήπως τα κλέβω από σένα; Μαζεύω λεφτά να αγοράσω κινητό, μα όσο καινούρια κι αν θα 'ναι η νέα μου συσκευή δε θα μπορώ να μιλώ μαζί σου. Χτίζω όνειρα φυγής για ένα καλύτερο μέλλον, παίρνοντας στενοχωρημένες εκφράσεις να με λυπούνται και να λένε, ωχ η ψυχή της πονά και αχ το παιδί έχει βάσανα. Παρακαλώ θεούς να έχω τύχη σε έρωτες, σπουδές, δουλειά, εμφάνιση, όμως εσύ δεν θα δεις ξανά τον άντρα και τα παιδιά σου, δεν θα διαβάσεις άλλο βιβλίο, στη δουλειά σου δεν θα ξαναπάς, τα μαλλιά σου έπεσαν, τα μάτια σου μαύρισαν και έχεις κάτι παράξενα πρηξίματα, Δεν είσαι εσύ. Μα ούτε εγώ είμαι εγώ, γιατί αν ήμουν, θα ΄μουν δίπλα σου, τώρα, στην ώρα της ανάγκης. Θα 'λεγα "Θεέ μου μοίρασε τα χρόνια μου να ζήσουμε κι οι δυο". Όμως όχι, πεισματικά ακόμη και αυτήν την ύστατη στιγμή ούτε καν δάκρυα. Παραμένω πιστό σκυλί στον εαυτούλη μου. Δεν με πουλώ για τίποτα. Μη σου πω πως σκέφτομαι ότι η ώρα πέρασε και πρέπει να πάω για ύπνο αφού πρέπει να σηκωθώ νωρίς. Δε θα σου πω συγγνώμη γιατί ξέρω πως θα χαθείς. Θα σου πω πως ποτέ δεν ξέρεις ποια θα φύγει πρώτη. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι, ποια πρώτη, εσύ ή εγώ;

Ερασιτέχνης Άνθρωπος