Να σου πω πως έχουν τα πράματα

ΔΙΚΟ ΤΗΣ


Να σου πω πως έχουν τα πράματα.

Κάθε που της μιλάω,
τρώω τα χέρια μου.

Όταν με βλέπεις γεμάτο σημάδια,
με το ταβάνι τα ‘λεγα
για κείνη.

Να σου πω πως έχουν τα πράματα.

Όταν σε δω,
θα δέσω πάνω σου τα μάτια μου,
να σε χορτάσω,
και θα σφίξω τα χείλη,
μην ακούσεις τ’ όνομά σου.

Θα οργώσει τη γλώσσα μου,
θα μου ματώσει τα ούλα,
θα σκαλίσει τον ουρανίσκο,
κι όπως γυρνάει στο στήθος,
θα γδάρει μια φορά ακόμα
τον οισοφάγο μου.

Όταν σε δω,
θα πιω τις βροχές,
θα δαγκώσω τα σύννεφα,
θ’ αγκαλιάσω τον ήλιο,
κι όταν εκείνος ξαπλώσει,
θα δέσω τα παπούτσια σου
μ’ αχτίδες της σελήνης για κορδόνια.

Κι αν μου γελάσεις,
θα δαγκώσω ξανά το κάτω χείλος,
στο σημείο το ίδιο,
να ‘χω επάνω μου
ουλή που να σου ανήκει.

Να σε φοράω.

Κι εσύ να με τραβάς,
κάθε που αλλάζει ο καιρός.



ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ


Ορίστε:

Ο χρόνος,
διαφέρει στο ζύγισμα.
Κι όλοι,
εμπιστεύονται
το δικό τους καντάρι.

Ο χρόνος,
μοιράζεται
στα μάτια ανάμεσα.
Και πίσω τους.

Κι έχεις γαμώ,
το πιο όμορφο σχήμα,
που είδα ποτέ μου.

Εφόσον έχασα,
πρέπει να μάθω
το χρόνο το δικό σου.

Έχει μέρες που
για σένα κοιμάμαι.

Για να σε βλέπω,
να σε φωνάζω να ‘ρχεσαι.
Και για να περνούν.

Οι ώρες που λείπεις.

Κι όταν μου λείπεις,
ο δικός μου ο χρόνος,
όλο με στήνει.

Στον καναπέ αποκοιμιέται
ο μπάσταρδος.



Ο ΛΟΓΙΣΤΗΣ


Και κάπως έτσι, άρχισε ο Μάρτης ο δικός μου.

Βρέχει μέρες.
Τις σταγόνες
τις άκουγες.
Κι αν δεν έτρεμα,
θα τις μετρούσα κιόλας.
Να σου φέρω,
σ’ αριθμούς και νούμερα,
πόσες φορές
είχες στις τσέπες σου
τα κλειδιά
του κόσμου μου.



ΕΣΥ ΕΚΕΙ


Αυτή τη φορά, ας μιλήσουμε για επιλογές. Ζωής.

Μα αλήθεια,
θα περάσεις τα χρόνια σου
ποτισμένη από ομίχλη,
μ’ έξωση απ’ τον παράδεισο
στα χέρια και τα μάγουλα;

Γάμα τον σπιτονοικοκύρη σου.
Σβήνε τα φώτα όταν κοντεύει,
και πες μου μόνο,
πως γίνεται
ν’ αλλάζεις τον ήλιο τον δικό μας
για έναν
που δεν σε ζεσταίνει.

Μέσα κι έξω.



Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας

(αναδημοσίευση από το http://word.youropia.gr/authors.php?id=7)