Ήθελες να εξηγήσεις το νόημα
Σ’ ένα ακατόρθωτο σύμπαν
Και αποσύρθηκες
Με τα πλησιέστερα πρόσωπα
Μιας τέτοιας συνοδείας
Ενώ το φίδι
Ένευε κατευναστικά
Στην απάτη
Ίσως το πήρες και αγκαλιά
Εκείνες τις πρώτες νύχτες
Για να αντικαταστήσεις
Τον κόσμο που έλειπε
Με επείγον δέρμα
Το δηλητήριο στην αρχή είναι γλυκό
Μουδιάζει ο θάνατος
Ήμουν εκεί όταν άλλαζαν τη δοσολογία του
Τις ώρες που η πραγματικότητα
Δεν υποχωρούσε
Όχι για το μέλλον
Δεν υπάρχει κανένα μέλλον
Στους νεκρούς
Αλλά για να μη μένει η καρδιά μόνη της
Δεν είναι ανάγκη να σκέφτεσαι τον Βαν Γκογκ
Ή την κυνηγετική καραμπίνα του Χέμινγουεϊ
Δεν χρειάζεται ούτε η τραγωδία
Που έζησε ο Νίτσε
Στο αρχαίο νησί Νάξος
Μετά την προδοσία της Αριάδνης
Είναι ανυπόφορο να είσαι ο Αρτώ
Και να μην μπορείς να κατευθύνεις
Τους ηθοποιούς σου
Στο θέατρο της σκληρότητας
Επειδή ο Λακάν στο άσυλο
Άλλαξε απλώς χέρια
Καμιά φορά σε βλέπω
Κατεβαίνεις το δρόμο προς το βιβλιοπωλείο
Με όλο τον εγκόσμιο φόβο σου
Για να με συναντήσεις
Φοράς το χακί φόρεμα
Τα τελευταία δυο κουμπιά ανοιγμένα
Σαν ερωτευμένες βεντάλιες
Έχω μικρύνει τόσο πολύ
Που δεν με βλέπεις
Μια τέλεια απομίμηση του εαυτού μου
Σκουπίζω τη σέλα της μηχανής
Για να ανέβεις
Μαθαίνω να μιλάω στα δάχτυλά μου
Μετά τα κόβω
Και τα βάζω για ύπνο στον κόλπο σου
Με άγνωστα όνειρα
Γράφω
Γιατί δεν μπορεί να συμβεί
Τίποτε άλλο
Εκτός από αυτό
Το αίμα
Σταύρος Σταυρόπουλος
(από το βιβλίο του "Ολομόναχοι μαζί", Σμίλη, 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου