Όφις και κρίνο

Θά 'θελα να Σε σύρω μια νύχτα στα βάθη τα πλειό σκοτεινά των δασών 

νά 'μαστε μόνοι να μην είναι άστρα από πάνω μας και να Σε βάλω
να μου πεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις.
Να Μην κοκκινίσεις καθόλου, να μη διστάσεις,
νά 'χεις πολύ ξερό το στόμα και τολμηρό το βλέμμα και άσεμνη τη στάση.

Θα Σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νοιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι τι δικό μου,
ένα δημιούργημα του πόνου μου-ένα κορμί που το διέπλασα εγώ
και το διέφθειρα εγώ - όργανο σάρκινο της ανίας μου και της βαθειάς
κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νού μου.

Θα Σε σφίξω όλη γιατί θά 'σαι όλη δική μου
και θα νοιώσω επί τέλους απάνω Σου τον θρίαμβο τον μεγάλο
που νοιώθουν οι μεγάλοι Κατακτηταί
και οι μεγάλοι Καταστροφείς και οι Δημιουργοί!


Νίκος Καζαντζάκης