Love Museum

Χτίζω το Μουσείο του Έρωτα
στον ωκεανό
πρώτα οργώνω
μέρες τώρα
οργώνω
τον βυθό
τα θεμέλια
σαθρά
δεν υπάρχει σκεπή
παρά μόνον σιωπή
δεν υπάρχουν τοίχοι
ούτε διαφυγή
με λίγη όμως τύχη
η μνήμη
με ακρίβεια αντηχεί
στο κοχύλι cardita
όπου ανα/παράγεται εύγονα
στο κέντρο του ψηφιδωτού
βυθού-
υπό τον ήχο
ορφικών ψαλμών και
ξόρκια monodontas

Εδώ ευωδιάζει μαύρα φύκια

και σαγήνη
Εδώ αγγελάσιο εσύ-
πιο πέρα ανθάκι

λιθίου
στα φωτονικά
κύτταρα του βολβού σου
σφηνωμένο-

Εδώ που όλα τα αρνήθηκα
τελικά αρχίζει να μυρίζει
όπως εσύ

Εδώ μόνον εγώ σε μυρίζω-
στην κεντρική αίθουσα του μουσείου
έκθεμα που μυρίζει ero/τα
Εσύ

Μαργαρίτες θαλάσσης-
κυπρινικός πολτός στα χείλη
όπως όταν πλησιάζω την σπηλιά
του στόματός σου
να αγγίξω με την γλώσσα
την φλόγα του κεριού
που καίει στο νερό
σου μέσα-

Ρόδινη τρεμόπαιζε η λάμψη

και απ’ την υπερώα
προσπάθησα να κρατηθώ-
Το απόγευμα
με βρήκε αναίσθητο
με σάλια
αγάπης και θέρος
στο στέρνο-
πλάι σ’ ένα πλωτό ζωγραφιστό
ηφαίστειο
που έμοιαζει λίγο με φόβο
και λίγο με στοργή
κυρίως όμως
με
θα/να/το

[προσωρινό φωτοστέφανο από πυροτέχνημα μνήμης-
νυχτερινές σπίθες στατικού ηλεκτρισμού στα όνειρά μου
καθώς κάνεις μια ευχή σ’ ένα αστέρι που πέφτει στα μαλλιά μου
-αστέρι;
-ποια ευχή;
- ποτέ να μην αραιώσεις
την αγάπη στα νερά μου] 

 
Γιώργος Αλισάνογλου 

(ποίημα από το βιβλίο του "ERO(S) 7 βήματα / 7 λεύγες εντός", Εκδόσεις Σαιξπηρικόν)