Έχει κι η αμηχανία ομορφιά. Όπως τότε. Tη νύχτα που τον ονειρεύτηκα να χαμόγελα. Χωρίς δόντια. Χωρίς κορμί. Τρελαίνομαι ίσως. Αμηχανία όμορφη. Σαν ψέμα. Γλυκό. Κι οι δυο μας ξέρουμε αλήθειες. Και θάλασσες. Του μυαλού και της στεριάς τα τερτίπια. Στο καράβι. Ζωή και θάνατος. Τότε θα φωνάζαμε αλήθειες. Όλοι. Μόνο αλήθειες. Όλα περιττά τότε. Βατραχοπέδιλα κουπιά χέρια. Άλλη αξία όλα. Αν φωνάζες το όνομα μου τότε θα ξερά μ' αγαπάς. Να πέθαινα με την αλμύρα αυτή και το όνομα σου στα χείλη. Γνήσια. Αλήθεια. Μεγάλη. Όπως το προχθεσινό σ' αγαπώ που ηχεί δυνατά κάθε που ανοίγει η πόρτα. Χωρίς γδούπο. Το παγκάκι των αστέγων, των ερωτευμένων. Το παγκάκι της άστατης καρδιάς μου, των ξεραμένων φύλλων που κλώτσησες. Το μυστηριώδες βλέμμα σου που δεν με πίστεψες. Το τραγούδι μου στο πικάπ που δεν παίζει την χαρά παρά μόνο την μόνιμη θλίψη μου. Η κάλπικη λίρα με το ατελείωτο σ' αγαπώ. Το ασπρόμαυρο. Ο πόλεμος. Η αναμονή. Καμία απάντηση. Οι εποχές αλλάζουν και δεν σε πρόλαβα. Σε πρόδωσα εγκαίρως με τη σειρά μου. Κι εσύ εκεί με το χέρι σημαδεμένο ολόκληρο. Παίζεις τη ζωή σου στα ζάρια. Σφίγγεις τα δόντια και πας. Μη μου τα στείλουν ποτέ γιατί θα μπω μες το φάκελο. Μάθε το.
Annabelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου