Κάποτε σκοτάδι

Κάποια νύχτα έγινα νύχτα. Η υπόνοια μιας όποιας αυγής έχει ξεπουληθεί στους κακόφημους δρόμους των υποσχέσεων. Εκεί κάποτε, είχα συναντήσει ένα παιδί που μου είχε πει πως θα μου έδινε την ηλικία του. Δεν το πίστεψα και την πήρε πίσω. Τώρα, ως νύχτα που είμαι, όλα τα παιδικά με αποβάλλουν σα ξένο σώμα. Γιατί παιδική νύχτα δεν υπάρχει. Ό,τι παιδικό είναι φως. Λιγότερο ή περισσότερο, μα φως. Σέρνομαι προς το σκοτάδι. Το ενήλικο. Εννοείται πως μετράει η προϋπηρεσία για να αποκτήσεις μια υψηλόβαθμη θέση στην υπηρεσία του. Κάποιοι στη σειρά, καθώς περιμένουμε για την αξιολόγηση της ποιότητας του μαύρου μας, λένε πως το αφεντικό-σκοτάδι είναι ο θάνατος, άλλοι, ο έρωτας. Εγώ επιμένω στην πρώτη μου άποψη. Το μεγαλύτερο σκοτάδι είναι η ζωή. Γιατί ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η απουσία της. Μια μαύρη σκιά ανυπαρξίας, έτοιμη για τα επόμενα θύματα που γεννάμε και την τρέφουμε. Το μαύρο, άλλωστε, είναι παμφάγο. Καλό φάγωμα άνθρωποι.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος