Τ' άσπρα βότσαλα

Ετούτα τ' άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι
λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει
από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας
δεν υποπτεύεται με το ριψοκίνδυνες
καταδύσεις τ' ανέβασες. Με τι
στερήσεις κι αρνήσεις τ' απέσπασες
από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. Γι' αυτό
λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια
ν' αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους και ποτέ
να μην μαρτυρήσουνε την ώρα της Μεγάλης Δίκης.

Γιάννης Ρίτσος

Ο έρωτας δεν είναι φιλανθρωπία

Ο έρωτας δεν είναι φιλανθρωπία, δεν μπορείς να δώσεις λίγο έρωτα σε έναν που χρειάζεται έρωτα. Νιώθεις έρωτα και δίνεις όλο τον εαυτό σου, δε λογαριάζεις τίποτα. Είναι το απόλυτο όλο και όταν δεν το νιώθεις είναι το απόλυτο τίποτα. Δεν είναι λύπηση. Επειδή εσύ μ' αγαπάς, ενώ εγώ σε λυπάμαι θα σε δώσω λίγα ψίχουλα από τον εαυτό μου για να νιώσεις λίγο καλύτερα, για να ελπίσεις ότι ίσως αργότερα θα σου δώσω και κάτι παραπάνω. Δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα. Ή τον νιώθεις και τα δίνεις όλα ή τίποτα. Το λίγο είναι φθορά, καταστροφή και γι' αυτόν που δίνει και γι' αυτόν που παίρνει. Μπορεί και ο ίδιος ο έρωτας να είναι πολλές φορές καταστροφικός, να έχεις ερωτευτεί δηλαδή τον λάθος άνθρωπο, αλλά ένιωσες το δυνατό αυτό συναίσθημα και κατέληξες ότι δεν άξιζε. Μετά απ' αυτό μπορείς να λειτουργήσεις με τη λογική. Αλλά όχι από την αρχή μόνο με τη λογική. Ούτε επειδή απέτυχε ο πρώτος έρωτας δεν πρόκειται να ερωτευτείς ξανά. Ούτε εδώ υπάρχει μέτρο. Εμείς βάζουμε τα μέτρα στον εαυτό μας. Αν πούμε δεν θέλω να ερωτευτώ για να μην πληγωθώ, τότε περιορίζουμε πολύ τον εαυτό μας. Ας ερωτευτώ και ας πληγωθώ. Άσε την καρδιά να σε οδηγήσει, βάλε δεύτερο το μυαλό. Η καρδιά δεν κάνει λάθη. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε όταν σ' ερωτευτώ. 

Lisbet

Ο γύφτος

Ο γύφτος, φορτωμένος πατάτες, πέρασε την Πέμπτη ως είθισται, αλλά αντί να τις διαλαλεί, τραγουδούσε απ' το μεγάφωνο του φορτηγού του, "θέλω να με νιώσεις, να μην με προδώσεις, θέλω να σ' ακούσω να μου λες πως μ' αγαπάς...". Μετά από κάθε πρόταση, λυγμός και παύση να ρουφήξει το τσιγάρο του. Κρατούσε όλο και πιο σφιχτά το τιμόνι, ενώ έβγαζε το κεφάλι του απ' το παράθυρο με την ελπίδα να ακούγεται ακόμη δυνατότερα το τραγούδι του. Αυτή τη φορά είχε και συνοδηγό, να του παίζει ακορντεόν. Δεν ξέρω αν ήταν αφιέρωση σε κάποια απ' την γειτονιά, ωστόσο, μερικές στιγμές αργότερα, μία γειτόνισσα έβαλε στη διαπασών το "μάτια βουρκωμένα, παραπονεμένα, δίχως αγάπη και πόνο κανένας δεν ζει". Μπορεί να ήταν η απάντησή της στον πλανόδιο πωλητή, καθώς θα 'χαν χωρίσει λόγω διαφορετικού ρεπερτορίου. Μπορεί όμως και όχι.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Το πουλί και το κλουβί

Ι
Πουλιά, χιλιάδες πουλιά
σ' ένα μονάχα δέντρο
Τα κλουβιά είναι το πρόβλημα
τα κλουβιά είναι
που μας λείπουν 


ΙΙ
Το πουλί, 
ξέρεις πως το πουλί
κατέθεσε τα φτερά του;


ΙΙΙ
Μετάνοιωσε το πουλί,
μετάνοιωσε για τα φτερά του
που δεν άνοιξε
για τα φτερά του που δεν πίστεψε,
για τα φτερά του
που μείναν διπλωμένα στην άκρη


ΙV
Θα πρέπει να σου πω ξανά
για το πουλί, 
μέρες ολόκληρες ασχολείται 
με τις τροχιές που δε διέγραψε,
με τους λογισμούς που δεν αποτόλμησε,
με τα φτερά του
που δεν ξέραν τον δρόμο


V
Χρήσιμη εφεύρεση τα κλουβιά
φίλε μου.
Να δεις χωρίς αυτά
πόσα χαμένα πουλιά
θα είχαμε θρηνήσει. 





Μαρία Λογοθέτη

Η ουσία ήταν κάτι άλλο

Γράμμα από τη μαμά
Ι
Γράμμα από τη μαμά:
«Κι αν φύγουν όλοι, κόρη μου,

τι θ’ απογίνουμε εμείς που μένουμε;»


ΙΙ
Η θεία Αγγέλα ρωτά για σένα
κάθε φορά που 'ρχεται να μας δει
κι εγώ της απαντώ με υπεκφυγές
ή μήπως λέμε διαφυγές;
Ο γάτος πετάχτηκε απ’ το παράθυρο
κι εξαφανίστηκε
πράγματα των γάτων
πράγμα των ανθρώπων
Η παγωνιά έκαψε όλα τα δέντρα
μόνο μια λεμονιά κατάφερε και γλύτωσε
μόνη μέσα στην άγρια καταιγίδα
μας είπαν πως με τον καινούριο στρατηγό
τα πράγματα θ’ αλλάζανε
μ’ αν άλλαξε κάτι
ήταν για το χειρότερο
Ο μπακάλης της γωνίας πέθανε
καρδιακή προσβολή ή εμβολή
η γιαγιά σου η Μαρούχα πάντα με τους κιρσούς
κι η αδελφή σου με το έλκος
Αναρωτιέμαι αν βρέχει κατά κει
κάποιες φορές μετράω τη διαφορά ώρας
το ζήτημα των ημισφαιρίων
Μην μας ξεχνάς
που σ’ αγαπούμε τόσο.



Η ουσία

Μαθαίνει κανείς πως η ουσία
δεν ήταν τα βιβλία
δεν ήταν οι δίσκοι
δεν ήταν οι γάτες
δεν ήταν οι ανθισμένοι παράδεισοι
που ξεχύνονταν στα πεζοδρόμια
ούτε καν η πανσέληνος -λευκή-
στα παράθυρα
δεν ήταν η θάλασσα που έφτανε
τον ισοπεδωτικό μηρυκασμό της στο μώλο
ούτε οι φίλοι που δεν βλέπονται πια
ούτε οι δρόμοι της παιδικής ηλικίας
ούτ’ εκείνο το μπαρ που κάναμ’ έρωτα με το βλέμμα.

Η ουσία ήταν κάτι άλλο.



Πατροπαράδοτος πόνος

Έχω ένα πόνο εδώ,
στο μέρος της πατρίδας.



Στους Έλληνες πεσιμιστές

Το καλύτερο είναι να μη γεννιέσαι
αλλά στην περίπτωση που γεννηθείς
το καλύτερο είναι να μην είσαι εξόριστος.




Cristina Peri Rossi

Η λέξη που κατοικώ

Γυαλί
Καρφί
Χαράσσω
τη Λέξη
-τη Μόνη-
να Μπω
να Ζήσω
στις Αυλακιές
των Γραμμάτων της



Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Ψαλμωδία της νύχτας

Άντρες! Κάποιοι άντρες,
δεν μπορούν να προσπεράσουν
ένα βιβλιοπωλείο.
(Κυρά μου, πάρ’ το απόφαση μια ζωή θα περιμένεις.)
Άντρες! Κάποιοι άντρες,
δεν μπορούν να ξεπεράσουν
ένα σκατό-παιχνίδι.
(Είπε πως θα ‘ρθει το σούρουπο, και ήδη ξημερώνει!)
Άντρες! Κάποιοι άντρες,
δεν μπορούν να προσπεράσουν
ένα μπαρ.
(Περιμένεις, και βαριέσαι, κι’ όλο έτσι θα συμβαίνει.)
Άντρες! Κάποιοι άντρες,
δεν μπορούν να ξεπεράσουν
μια Γυναίκα.
(Θεέ μου, μη μου ξαναστείλεις άλλον έναν τέτοιο!)
Άντρες! Κάποιοι άντρες,
Δεν μπορούν να περάσουν
ένα γήπεδο του γκολφ.
(Διάβασε ένα βιβλίο, κέντησε, πάρε ένα υπνάκο αν μπορείς.)
Άντρες! Κάποιοι άντρες,
Δεν μπορούν να προσπεράσουν
ένα ψιλικατζίδικο.
(Όλη σου τη ζωή, περιμένεις, ένα γαμημένο άντρα!)



Dorothy Parker

Εξιλέωση

Κάθε φορὰ ποὺ ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα
κ' οἱ ἄγγελοι, ποὺ δὲν μὲ εἶχαν βρεῖ στὴν ἀρετή μου ὡραία,
τῶν ἄνθινων τους ἔγερναν ψυχῶν τὸν ἀμφορέα,
κάθε φορὰ ποὺ ἁμάρταινα λὲς κι ἄνοιγε μιὰ πόρτα...
Καὶ στάζανε τῶν οἰκτιρμῶν τὰ δάκρυα μὲς στὰ χόρτα.
Μ' ἀπ' τὰ οὐράνια ἂν μ' ἔδιωχνε τῆς τύψης μου ἡ ρομφαῖα
κάθε φορὰ ποὺ ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα,
μὲ βλέπαν οἱ ἄνθρωποι ἄσχημη κ' οἱ ἄγγελοι μόνο ὡραία.






Μελισσάνθη




(«Ἀνθολογία Νεοελληνικῆς Ποίησης», Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., Ἀθῆναι, 2000)