Η μαμά μου λέει, πάλι...

Η μαμά μου δουλεύει πολύ για να με ζήσει.
Θέλει να σπουδάσω να μην κρέμομαι
απ' τα αρχίδια κανενός πούστη, λέει.
Δεν καταλαβαίνω, αλλά την πιστεύω
και θα σπουδάσω πολύ
για να μην κρέμομαι από πουθενά.
Ούτε από τη μαμά μου.

Η μαμά μου με μαθαίνει να φτιάχνω μπιζού
για να βγάλουμε λεφτά.
Λέει ότι είμαι πολύ όμορφη και δεν πρέπει να πουληθώ
αλλά να γεράσω μόνη μου
γιατί μόνοι μας γεννιόμαστε
και μόνοι μας πεθαίνουμε
κι εγώ την πιστεύω
αλλά ξέρω ότι θα γεράσουμε
και θα πεθάνουμε μαζί.
Μου το έχει ορκιστεί αυτό.
Κι εγώ.
Μαζί.

------

Η μαμά μου με πάει στις εκκλησίες, με κρατάει απ' το χέρι
και με σπρώχνει στα εικονίσματα να τα φιλήσω
να φύγουν οι αμαρτίες μου.
Μου κουτουλάει το κεφάλι πάνω τους με φόρα
και μετά πίνει θεία κοινωνία
να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας.
Η μαμά μου με πετάει στα σκαλιά της εκκλησίας
γιατί είμαι πολύ αμαρτωλή
και περιμένει να με πατήσουν.
Καμιά φορά με πατάνε, άλλες φορές τη γλιτώνω.
Εκτός κι αν με πατήσει η μαμά μου με το τακούνι της.
Αυτό δε μετράει όμως, γιατί είναι η μαμά μου
κι έτσι δεν εξιλεώνομαι.
Είμαι πολύ αμαρτωλή που είμαι κόρη της μαμάς μου.

-----

Η μαμά μου ξέρει ότι
αυτό που μου κάνει ο μπαμπάς μου είναι κακό
και αυτός το ξέρει ότι το ξέρει
και εγώ το ξέρω ότι το ξέρουν,
αλλά όλοι κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε.

Η μαμά μου κοιμάται να μην βλέπει τι γίνεται γύρω της.
Εγώ ξαγρυπνάω να φυλάω τα όνειρά της.
Εγώ δεν έχω όνειρα.
Έχω μαμά.

Μοναξιά, είσ' η πιο καλή παρέα.
Κι όποιος πει η ζωή είν' ωραία
δε θα 'χει τύχει να ζει μ' εσένανε μαζί.

-----

Η μαμά μου, που είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου,
θέλει να γίνω κάτι στη ζωή μου.
Θα γίνω πολλά κάτια, να χαίρεται.

Η μαμά μου λέει ότι είμαι πολύ σοβαρό και έξυπνο παιδί.
Δικό σου είμαι, μανούλα, η κόρη σου είμαι, το ξέχασες;

Η μαμά μου λυπάται που δεν ζω παιδική ηλικία.
Δεν πειράζει, μανούλα.
Όταν μεγαλώσω θα γίνω πραγματικό παιδί
και θα τους μπερδέψω όλους.
Και θα παντρευτώ κι εσένα και το φύλακα άγγελο μου
και την κυρία Ρούλα και τον κύριο Απόστολο
και θα σας βάλω σ' ένα μεγάλο σπίτι να κάνετε γλέντια
να χαίρομαι που σας έχω παιδιά μου.




Μπελίκα Κουμπαρέλη

(απόσπασμα από το βιβλίο της "Η καλύτερη του κόσμου", 2004, Κέδρος)