Γράμμα

Αγαπημένε, ο κόσμος από σήμερα θα ξημερώνει με ένα φως, το δικό μας, όχι το δικό του, το δικό μας, σπασμένο για να είναι πιο δικό μας. Θα μπορούμε να βάφουμε τη μέρα μας με ό,τι χρώμα θέλουμε. Με φως που θα αναβλύζει από τα μάτια σου όταν συναντάν τα δικά μου.

Θα σ' αγκαλιάζω να 'μαστε μαζί να σου φέγγω. Θα με σφίγγεις πάνω σου να σου φέγγω, να σου φέγγω. Δεν είναι άδικο να αφήσουμε τόσο κόσμο στο σκοτάδι; Υπό το φως του φωτός μας θα εξαπλωθούν οι αισθήσεις μας. Πανταχού παρούσες για όλους όσους καλούνται έμβια όντα. Θα ακούνε με τα αυτιά μας και θα βλέπουν με τα μάτια μας και όταν τα κλείνουμε θα τα κλείνουν κι αυτά. Όταν εμείς σκοτάδι κι αυτοί. Αλλά σκοτάδι ποτέ. Μήπως η ζωή είναι πιο δίκαιη έτσι; Η ζωή θα ονομαστεί Εσύ, όταν εσύ εγώ, εγώ για σένα από σένα και το αντίστροφο σε έναν κύκλο που ανοίγει σε μια τέλεια ευθεία. Θέλω να μου μάθεις πως ανατέλλουν τα ανεξίτηλα χρώματα. Και όταν θα ανοίγεις τα χέρια σου προς τον ουρανό που είσαι εσύ θα ενώνεστε στο λευκό, αυτό του φωτός και γω θα προσεύχομαι στο φλεγόμενο άστρο σου να βρει το δεύτερο σώμα μου που σε γυρεύει.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος