Το παράθυρό σου ο κόσμος μου

Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρά σου
ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει, ένας άλλος βυθίζεται
μες στη μεγάλη σου άνοιξη-
εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες
σ' αγαπώ.
Άσε με εδώ στη γωνιά, δεν πειράζει, ας χιονίζει
αυτό το μικρό, τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρό σου πάνω στο χιόνι
εμένα είναι ο κόσμος μου.
Δε θα σου πω τίποτα μόλις βγεις. Θα περπατώ δίπλα σου αμίλητος.
Κι αν αυτό σε πειράζει, μπορώ να 'ρχομαι πίσω σου σα σκυλί.
Αν σ' αρέσει, μπορείς να μου μιλάς και για τα χάδια των άλλων
θα σ' ακούω
σαν τον τυφλό που κλαίει, ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής.

Κι όταν πεθάνω
το χώμα που θα με σκεπάσει, δε θα 'ναι για μένα σκληρό χώμα νεκρών
μα η απαλή, τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της.
Ποδοπάτησέ με, να 'χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις.



Τάσος Λειβαδίτης

(απόσπασμα από την ποιητική σου συλλογή "Συμφωνία Αριθμ.1")