Εσυεγώ

Για σένα
αν ακούς
σε αποκαλώ έρωτα, έρωτα
σε γεύω απρόσμενη θάλασσα
με την αλμύρα να σχηματίζει τα αρχικά σου
σε νιώθω ασπόνδυλο πόνο
να έρπεσαι, με έρπεις
βρίσκεσαι εδώ εκεί στον κόσμο
που δύει όταν του πεις
σε θωρώ αδιασάλευτο ήλιο
με ανθίζεις δειλινό όταν όλοι πεθαίνουν
συ γίνεσαι μυστική αυγή
μιας ατέλειωτης μέρας
με μαθαίνεις να γράφομαι
στη γυμνή σάρκα χαμηλού φωτισμού
σε αιώνια στιγμή του πρώτου ιδρώτα
με ανασυνθέτεις σχήματα μιας άλλης γεωμετρίας
σε διαβάζω σύστημα Braille υποταγμένης αφής
σε ορθογραφία της αγάπης - η αγάπη πάντα με ήτ(τ)α
ο έρωτας; ρωτάς, ε;*
σε καταπίνω πίνοντας κύματα κραδασμούς κρίματα*
της θάλασσάς μου που στέγνωσε στο αναμμένο βλέμμα σου
τώρα στεριά στεγνή σαν σελήνη
ξελιγώνεται βλέποντάς σε
να εξαγνίζεσαι στο άδειο τοπίο του τόπου μου
συ κόσμος κόσμου απόκοσμου
εγώ αέρας έρμαιο της αναπνοής σου
εσύ ερήμην σου
εγώ εις γνώσιν μου
παραδόθηκα θύραθεν εντός σου
συ η βαθιά μουσική των ματιών
πλάι στα αιμάτινα συρματοπλέγματα
των λεηλατημένων σωμάτων από λάθος συμμαχίες
σε υμνώ με σιωπή αποκαλυπτική των πάντων μου
εγώ Μαγδαληνή που κλαίει σε κάθε μνήμη σταυρού
εσύ καρφιά της ειμαρμένης μέρας
κρατάς στο λατρεμένο χέρι σου
κατάλληλα για την καρδιά μου
Καρδιά μου
Αναλήφθηκα σε σένα.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

* οι δύο αυτοί στίχοι ανήκουν στον Σταύρο Σταυρόπουλο