Τι θα γινόμουν δίχως τον κόσμο αυτόν δίχως πρόσωπο και δίχως απορίες
Όπου το Είναι διαρκεί μόνο για μια στιγμή κι όπου η κάθε μια στιγμή
Χύνει στη λήθη στο κενό το γεγονός ότι υπήρξα
Χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
Σώμα και σκιά μαζί καταποντίζονται
Τι θα γινόμουν δίχως εκείνη τη σιωπή που ψιθυρίζοντας βγαίνει απ' τα έγκατα
Ασθμαίνοντας και οργισμένη ζητά αγάπη και βοήθεια
Χωρίς τον ουρανό εκείνο που υψώνεται
Πάνω από τη σκόνη των ίδιων του των ναυαγίων
Τι θα γινόμουν τι θα γινόμουν σαν χθες σαν σήμερα
Κοιτώντας από τον φεγγίτη μου μήπως δεν είμαι μόνος
Να περιπλανιέμαι ν' αποστρέφομαι ετούτη τη ζωή
Μέσα σε ένα σύμπαν που με γεμίζει πλήξη
Ανάμεσα σε όλες τις φωνές δίχως φωνή δική μου
Φωνές που εγκλωβίστηκαν μαζί μου
Σάμιουελ Μπέκετ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου