Το μπλουζ του αποχωρισμού

Απόψε τόσο μόνος να `μαι
και 'συ να λείπεις μακριά
Σαν να `ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια

Ήτανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
κάποια Δευτέρα ερωτική
κι ήτανε κάπου προς το δείλι
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
στο πάρκο μες τα περιστέρια
Με τον αλήτη που `μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια

Κάποτε κύλαγε το αίμα
μέσα στις φλέβες μας καυτό
Τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
έχουμε κάνει εσύ εκεί και 'γω εδώ

Μα αυτή τη νύχτα ώρα μια
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμα μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
στο πάρκο μες τα περιστέρια
Με τον αλήτη που `μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια



Παύλος Σιδηρόπουλος

Χέρι

Εγώ είμαι
το χέρι
που ξεκρεμά
τον ουρανό
κάθε που βρέχει
αίμα.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Ό,τι περίσσεψε απ' τις φωτογραφίες

Έκλεισες το τηλέφωνο
Κρυμμένη καλά
Πίσω απ' τη δόξα του ακουστικού
Που όσο πήγαινε ξέφτιζε σε παράσιτα
Κι απόμεινα να αντιμιλάω
Σε ένα μονότονο του του
Με τις παλιές μου λέξεις
-Όσες περίσσεψαν απ' τις φωτογραφίες-
Να κυλούν σαν κρίνα
Από τα αμίλητα σύρματα

Μεταξύ μας
Όλο αυτό ον καιρό
Δεν παριστάνω τον θλιμμένο

Απλά καμιά φορά

Αναρωτιέμαι αν υπάρχεις


Σταύρος Σταυρόπουλος

(ποίημα από το βιβλίο του "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις", Μεταίχμιο, 2009)

Εσύ στράφι

Μουσική δεν γνώρισες
ποίηση δεν έγραψες
Σε κατηγόρησαν, σε παραμέρισαν 
τη νιότη σου χαράμισες
και σε κατάθλιψη έπεσες
οι γνώσεις σου στράφι
στου χωριού σου την στάση
και δεν έχεις μιλήσει
γι' αυτήν την κρίση.


Τάσος Βακιρτζής

Ο θάνατος θα έρθει και θα έχει τα μάτια σου

Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου.
Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει
μέχρι το βράδυ από το πρωί, ξάγρυπνος
αναίσθητος σαν παμπάλαια τύψη
ή παράλογη διαστροφή.
Τα μάτια σου θα είναι μια μάταιη λέξη
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τον βλέπεις κάθε πρωί, μόνη,
διπλωμένη στα δυο μπροστά
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι το τίποτα πως είσαι η ζωή.
Για όλους έχει ένα βλέμμα ο θάνατος.
Ο θάνατος θα έρθει και θα έχει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια διαστροφή,
σαν να βλέπεις να αναδύεται απ' τον καθρέφτη
ένα νεκρό πρόσωπο,
σαν να αφουγκράζεσαι ένα στόμα κλειστό.
Βουβού θα βυθιστούμε στην άβυσσο.


Cesare Pavese

Τι θα γινόμουν

Τι θα γινόμουν δίχως τον κόσμο αυτόν δίχως πρόσωπο και δίχως απορίες
Όπου το Είναι διαρκεί μόνο για μια στιγμή κι όπου η κάθε μια στιγμή
Χύνει στη λήθη στο κενό το γεγονός ότι υπήρξα
Χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος
Σώμα και σκιά μαζί καταποντίζονται
Τι θα γινόμουν δίχως εκείνη τη σιωπή που ψιθυρίζοντας βγαίνει απ' τα έγκατα
Ασθμαίνοντας και οργισμένη ζητά αγάπη και βοήθεια
Χωρίς τον ουρανό εκείνο που υψώνεται
Πάνω από τη σκόνη των ίδιων του των ναυαγίων
Τι θα γινόμουν τι θα γινόμουν σαν χθες σαν σήμερα
Κοιτώντας από τον φεγγίτη μου μήπως δεν είμαι μόνος
Να περιπλανιέμαι ν' αποστρέφομαι ετούτη τη ζωή
Μέσα σε ένα σύμπαν που με γεμίζει πλήξη
Ανάμεσα σε όλες τις φωνές δίχως φωνή δική μου
Φωνές που εγκλωβίστηκαν μαζί μου


Σάμιουελ Μπέκετ

Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια

6.

Στον αληθινό έρωτα δεν υπάρχει ντροπή  η ψυχή σκεπάζει το σώμα. Υψηλές θερμοκρασίες αναπτύσσονται - ένας ήλιος ναυαγοσώστης. Όλοι οι χειμώνες έχουν αποβληθεί.

Μετά, απλώς κουράζεσαι να είσαι νεκρός.

Να ταξιδεύεις με πεθαμένους.

15.

Κοιτάζαμε το θαύμα στα μάτια, χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε. Παρίστανε την ανάσταση. Σ' ένα στρογγυλό δωμάτιο με σκοτωμένους λύκους, το σύμπλεγμα των κορμιών μύριζε φρεσκοκουρεμένο γκαζόν.

Να δεις που στο τέλος θα καταλήξουμε να αγαπάμε τους πεθαμένους.

32.

Λεωφόρος Μαραθώνος. Αρτοποιία-Ζαχαροπλαστική, "Ο Γέρακας". Πρωί. Μετά την πρώτη νύχτα στο Μάτι. Κρουασάν και τυρόπιτες. Είμαι ιδρωμένος, με κοιτάζεις. Δεν υπάρχουν και πολλά να δεις. Μόνο λέξεις. Η αλήθεια συχνάζει στα βλέμματα. Και τα δικά μας είναι ερωτευμένα.

Μυρίζει ανυπαρξία.

Σταύρος Σταυρόπουλος

(αποσπάσματα από το βιβλίο του "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια", Απόπειρα, 2012)

Είμαστε μαζί

Δεν είσαι για σένα. Μα για μένα, είσαι.
Δεν είμαι για μένα. Μα για σένα, είμαι.
Είμαστε μαζί, χώρια δε θα ήμασταν.


Θοδωρής Τσιαμίτας


(αναδημοσίευση από το blog του: http://skepsou-ine-anagi.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html#.U5BinfnV8nI)

Άσμα

Στον άνθρωπο
με τα χρώματα στα χέρια

Σήμερα νομίζω
τελευταία φορά
θα σε τραγουδήσω γιατί
εσύ είσαι
ο οίστρος και ο σφυγμός και η βραχνή φωνή του έρωτα που κρατιέται άλλοτε ψηλά και άλλοτε βαθιά σε χορδές
έξω από κάθε γραφή γιατί
ένα Ζήτω με ψηφία
και λίγες πούλιες
μαύρες ή τριανταφυλλιές
μες στο χώμα της αρένας
δε σπαρταράνε βέβαια όπως
η δράση
η σάρκα
που είσαι
όταν μου μαθαίνεις την ξένη πόλη
κατάκαρδα
είπα τι χρειάζεται
και λέω δεν πειράζει
δεν πειράζει πετάμε όλα τα λόγια
όπως να ‘ναι
η αγάπη
ξεντύνει τα κορμιά
εσύ μ’ ανοίγεις παράθυρο
με κλείνεις
με στολίζεις φυτά
και τα περιποιέσαι
με μυρίζεις
με διψάς
με κρατάς
ξαφνικά
με λύνεις
και γελάω ακόμα ακόμα
πάμε ερχόμαστε μες στα κρύα και τις ζέστες και τις σκόνες που
μετά λασπώνουνε κι έχουνε για νήμα τα φύλλα τού φθινόπωρου
άνοιξη αντικριστήκαμε τότες που ζητούσα να πεθάνω 

γνωρίσαμε από κείνη την ημέρα
χρόνους και χώρους πολλούς
με αντικείμενα
με ορέξεις
με δάση με άγριες φράουλες
με ζωγραφική
εσύ αγγίζεις τα όρια που χρωματίζουνε τα πράγματα και τα ονόματά τους και τη φθορά τους
τι άλλο
είναι ο κύκλος
από την ίριδα του ματιού σου
ακτίνα μελαχρινή
ριπή
της ορμής
τι άλλο
είναι η ύπαρξή μου
από μια νέα σφαίρα
με τα έπιπλα
με τη φύση
όταν μ’ αγαπάς
μικρή εικόνα στρογγυλή
μες στην ίριδα του ματιού σου
είμαι
σ’ ένα δωμάτιο ασβεστωμένο
κοντά στη θάλασσα
άσπρο το αλάτι της
ξεραίνει άγκυρες μόλους σκοινιά
αισθάνουμαι τον ήλιο μαύρο
και τα μάτια σου
άλλοτε είμαι
λαχανιασμένη
σκύβω το πρόσωπο
χιονίζει δυνατά
ό,τι οριζόντιο φέγγει κατάλευκο
μονάχα λίγα κάθετα μαυρίζουν πάλι
και η ίρις τού ματιού σου
που με ζυγιάζει έχει μαγικές αξίες
κουκκίδα είναι αητού πέταμα
και διαγράφει πράξεις
τοπία
ή ζωές
έτσι θυμάμαι
τι σχήματα αφήνει
όποιος ξεριζώνει δέντρα
και όποιος χτίζει γιοφύρια
γιατί εσύ είσαι
ο οίστρος και ο σφυγμός και η βραχνή φωνή τού έρωτα που κρατιέται άλλοτε ψηλά και άλλοτε βαθιά σε χορδές
έξω από κάθε γραφή γιατί
εσύ μ’ ανοίγεις παράθυρο
χαμογελάς
και μου τάζεις
κάτι γοβάκια
από δέρμα μανταρινιού
μου σιγοψιθυρίζεις καιρούς
σαν άγρια άλογα
λίμνες βαθιές στρώνεις χάδια
ρίχνεις παράξενα ζάρια
με δυο γαρίφαλα αίμα τής καρδιάς σου
φυτρώνουν τα λόγια
ανάμεσα μια νυχτερίδα
στα σμιγμένα φρύδια
με τη σελήνη
τι είναι ο ύπνος τι είναι ο ύπνος
και το βλέμμα σου
είναι πάντα σήμερα το βλέμμα σου
με μένα

Μάτση Χατζηλαζάρου

(ποίημα από τη συλλογή "Κρυφοχώρι", Τετράδιο, Αθήνα, 1951)

Ψηλαφώντας

Τα χέρια μου
το τέμπλο του είναι σου ανοίγουν
μ’ άλλην γυμνότητα σε ντύνουν
ανακαλύπτουνε τα δώματα του σώματός σου

τα χέρια μου
άλλο κορμί σκαρώνουν στο κορμί σου.

Οκτάβιο Παζ 

(ποίημα από το βιβλίο του "Η πέτρα του ήλιου", Ίκαρος, 1993)

https://www.youtube.com/watch?v=4nVBkfjsOFI