Σιωπητήριο

Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο

Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω

Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας

Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος

Μην κλαις Μαρία

Κι όλα σαν από πόνο

Έγιναν θάλασσα

Όλα τα κύματα είναι δικά σου.



Μαρία Χρονιάρη

(ποίημα από το νέο της βιβλίο που ετοιμάζεται)

αναδημοσίευση από το προσωπικό της blog: http://mchroniari.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html