Ο χρόνος που μετράει

(...)

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει,αυτά είχα να σου πω.



Διονύσης Σαββόπουλος

Και του χρόνου

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνο κόσμο έξω απ’ το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν’ την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα `θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

Μα είν’ αλήθεια πως ο χρόνος
Ο, τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν’ αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν’ αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.


Φοίβος Δεληβοριάς

Αργά

Πάντα είχα

Μια εγκληματική αγάπη

Για τα χαμένα

Πόνταρα πάντα

Στα λάθος άλογα

Έκανα βραχιόλια

Τις υποσχέσεις

Με την υποψία

Πως

Ίσως γελάσω

Μια ζωή

Υποθήκευα

Την ζωή μου

Μαρία Χρονιάρη

(ποίημα από την ποιητική της συλλογή που ετοιμάζεται)

Χριστούγεννα 1948

Σημαία
ακόμη
τα δίκανα στημένα στους δρόμους
τα μαγικά σύρματα
τα σταυρωτά
και τα σπίρτα καμένα
και πέφτει η οβίδα στη φάτνη
του μικρού Χριστού
το αίμα το αίμα το αίμα
εφιαλτικές γυναίκες
με τρυφερά κέρινα
χέρια
απεγνωσμένα
βόσκουν
στην παγωνιά
καταραμένα πρόβατα
με το σταυρό
στα χέρια
και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς
το τόπι
ο σιδηρόδρομος της λησμονιάς
το τόπι του θανάτου


Μίλτος Σαχτούρης

(ποίημα από το βιβλίο του "Με το πρόσωπο στον τοίχο", 1952)

http://www.youtube.com/watch?v=Hs2PRlEkpDc

Καλές καρδιές

Καλές γιορτές
και κυρίως

Καλές καρδιές!

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Όχι μην κλαις

Πάψε διαρκώς να μου λες
πόσες αγάπες περάσαν
κι όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.

Αποζητάς μόνιμες επαφές
μα αγνοείς τις κρυφές σου ορέξεις
και πριν καλά τις αισθανθείς
σκέφτεσαι πώς θα τις αντέξεις.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.

Σαν μεγαλώνει το χτες,
το αύριο τελειώνει
κι είναι ωραίο όταν με θες
να σε γυρεύω ακόμη.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.


Νίκος Ζούδιαρης

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Ο Γιάννης ο φονιάς

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή
επέρασ’ απ’ το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά
και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ’ αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη

Νίκος Γκάτσος

Ίδιες λέξεις

Θα λέω τις λέξεις
μέχρι να τελειώσουν

μέχρι να μη σημαίνουν

μετά
θα πατώ το play
στο σύστημα ηχογράφησης
για να τις ακούω

πάλι
πάλι
πάλι

ίδιες
ίδιες
ίδιες


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Αυτός που αγαπώ

Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...


Μπέρτολτ Μπρεχτ

Γυμνάσματα

Φοβήθηκα τὴ μνήμη
Καὶ τὴν σκότωσα
Ὅμως ἐκείνη ἔζησε
Τραυματισμένη
Δύσμορφη
Τυραννικὴ
Καὶ μοῦ θυμίζει ἐπίμονα
Κάθε φορὰ ποὺ γράφω
Πὼς εἶμ’ ἐγὼ
Κι ὄχι ἕνας ἄλλος

Μάνος Χατζιδάκις

(ποίημα από το βιβλίο του "Μυθολογία και Μυθολογία Δεύτερη", Άγρα, Αθήνα, 2007)

Σε ποιον έρωτα ζω;

Τα χείλη μου
στερήθηκαν
το θαύμα
χιλιάδες
καλοκαίρια
ψάχνοντας
εσένα
βλέπω
όπου
κι αν κοιτάξω
στο μαύρο φως
που δεν
γνώρισες
ποτέ
σου
έλεγα
σε ποιον έρωτα ζω
το πάθος
μετάνιωσα
γι' αυτό που
ανεπιστρεπτί
δεν ένιωσα
εγώ
χαμένη
στον κόσμο
ψάχνοντας
εσένα
στο πάθος
που μ' έστελνε
κοντά
στο θαύμα
που στερήθηκαν
τα χείλη μου.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

...Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε...

Οδυσσέας Ελύτης

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Μαρία Νεφέλη", Ίκαρος, 1978)

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Ορέστης Αλεξάκης

(από τη συλλογή του "Ο ληξίαρχος", 1989)

Σιωπητήριο

Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο

Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω

Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας

Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος

Μην κλαις Μαρία

Κι όλα σαν από πόνο

Έγιναν θάλασσα

Όλα τα κύματα είναι δικά σου.



Μαρία Χρονιάρη

(ποίημα από το νέο της βιβλίο που ετοιμάζεται)

αναδημοσίευση από το προσωπικό της blog: http://mchroniari.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html

Αργοσβήνεις μόνη

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου

Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει

Βασίλης Τσιτσάνης

Ωδή στους τσακισμένους γλάρους

Φωνή του πελάγου
Ατρόμητη, βαθιά
Σ' άκουσα βουβός
Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους
Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου
Κερδίζοντας λίγες στιγμές ελευθερίας...


Γιώργος Λίκος

Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

(...) Διότι ενθυμούμαι πολύ καλά, ότι κατά το ενδόμυχον εκείνο πείσμα μου ήρχισα να μεμψιμοιρώ και να ελέγχω πικρότατα αυτόν τον Θεόν, διότι έσχε την πρωτοβουλίαν να ράψη ιδίαις χερσίν τον περίφημον εκείνον δερμάτινον χιτώνα περί την γυμνότητα της Εύας και να δώση τοιουτοτρόπως αρχήν και γένεσιν εις το των ραπτών επάγγελμα. Εάν ήμην εγώ Θεός, έλεγον κατ' εμαυτόν, θα την άφινα την Εύα μου καθώς την είχα πλάσει. Τί θα μ' έβλαπτεν τάχατες η καϋμένη, γυμνή καθώς ήτο; Θαρρώ μάλιστα, πως θα ήτο και ωραιοτέρα. Έπειτα, ενόσω είχε την γυναίκα εις τον Παράδεισον, ήγουν εις το σπίτι του ο “μαστρο-θεός”, την άφινε γυμνήν· όταν όμως απεφάσισε να την φορτώση δια παντός εις τον “γιακάν” του δυστυχούς Αδάμ, να την εβγάλη εις τον κόσμον, τότε την επροίκισε και μ' ένα στολίδι. Δεν βλέπεις τί κακόν έχει κάμει; Ίδρυσε με τα ίδιά του χέρια το κακοδαιμονέστατον “εσνάφι” των ραπτών, καταδικάσας με να κάθημαι εδώ σταυροποδητός και εσκυμμένος από πρωΐας μέχρι βαθυτάτης νυκτός, και ίδρυσε την κακίστην συνήθειαν, να προικίζουν οι πατέρες τας θυγατέρας των, όχι μ' εσωτερικάς αρετάς, ενόσω τας έχουν εις τους οίκους των, αλλά μ' εξωτερικήν πολυτέλειαν, όταν τας φορτώνουν εις την ράχην των γαμβρών των. (...)

Γεώργιος Βιζυηνός


(απόσπασμα από το βιβλίο του "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", Βιβλιοπωλείον της "Εστίας" Ι.Δ. Κολλαρου & Σιας Α.Ε., 2003)

http://www.youtube.com/watch?v=RiT_KmUUbBk

Σπίτι στο χωριό

Ένα σπίτι στο χωριό είναι για όλους απαραίτητο.

Η αυλή χωρά

μεγάλο σκοινί

της λευκής μπουγάδας εαυτών

να στεγνώνουν γρήγορα να τους αλλάζεις

αποθήκη

για ό,τι ανεπιθύμητο

πονετικές αναμνήσεις

άρρωστα συναισθήματα

απορριπτικά όχι

μαύρες πεταλούδες όνειρα

να ελαφραίνει η θύμηση απ’ τον πόνο

μπαξέ

για καλλιέργεια φρέσκων ιδεών

αφύτρωτων οραμάτων σπόρων

ανήλιωτων φαντασιώσεων βολβών

μικρών υλοποιημένων κορμών 

αναρριχόμενων επιθυμιών χαμόκλαδων 

ίσως και ενός δέντρου ζωής.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Καβάφης

http://www.youtube.com/watch?v=ovGUYwlFvAU

Απόψε

(...)

Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν κι οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει

Να 'ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν, σε θέλει κι η νύχτα
σα μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά

Να 'ρθεις να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
Χαρά δε ζητώ κι ούτε λύπη αντέχω
εσένα αν δεν έχω εδώ

Το εδώ πουθενά
το τώρα ποτέ αν δεν έρθεις
Κι η θάλασσα πλάνη
τα γέλια μας λάθος
κι οι φίλοι δεν ήταν
κι οι δρόμοι στο τίποτα
απόψε αν δεν έρθεις εδώ

Να 'ρθεις!

Αλκίνοος Ιωαννίδης

(από τον δίσκο του "Νεροποντή", Mercury Universal, 2009)

Σατανική σύμπτωση

Η ανυπομονησία
η καμιά απολύτως βιασύνη
ο τρόπος του λέγειν
ο τρόπος του σιωπάν
η επιμονή
η εύσχημη υποχωρητικότητα
το ζωηρό ενδιαφέρον
το ράθυμο ενδιαφέρον
το αμέσως
το κόμπιασμα
το εξαρτάται απ' τον καιρό
το ασχέτως καιρού
το πολύ επιθυμητό
το αξεκαθάριστα επιθυμητό
και το κατ' ανάγκην

έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:

αλήθεια πότε θα σε δω;

Δεν είναι περίεργο;


Κική Δημουλά

(ποίημα από το βιβλίο της "Τα εύρετρα" Ίκαρος, 2010)

Θραύσματα

Δεν ξέρω
θα κοιμάμαι …
όπως έγραφα
το κοιμάμαι
όπως το λησμονιέμαι

Τρία χρόνια
ο ίδιος
γραφικός χαρακτήρας.

Ανδρέας Κολοβός

Ποιητής ή Ιστορικός

(...) Δεν είναι έργο του ποιητή να λέει αυτά που έχουν γίνει, αλλά όσα είναι επόμενο να συμβούν και τα δυνατά κατά το πιθανό ή αναγκαίο. Ο μεν (ιστορικός) λέει αυτά που έχουν γίνει, ενώ ο άλλος (ο ποιητής), όπως είναι επόμενο να συμβούν. Γι' αυτό είναι και φιλοσοφότερο και σπουδαιότερο (πράγμα) η ποίηση από την ιστορία, διότι η μεν ποίηση αναφέρεται στα καθολικά, ενώ η ιστορία σ' αυτά που συμβαίνουν σε κάθε άνθρωπο. Εννοώ δε καθόλου αυτά που τούτος ή εκείνος ο άνθρωπος συνήθως λέει ή πράττει, κατά την πιθανή ή αναγκαία ακολουθία (των πραγμάτων), και σε αυτό αποβλέπει η ποίηση, δίδοντας τελικά ονόματα (σε τέτοια πρόσωπα).

Αριστοτέλης

(Περί Ποιητικής, ΙΧ1, 145a - IX4, 1451b, μετάφραση Σ. Μενάρδου, μεταγλωττισμένη στη δημοτική)

Έλα να παίξουμε

Ο άνθρωπος παίζει μόνον όταν είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης,

και είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος μόνον όταν παίζει.

Schiller

Η σιωπή

(...) 
Ο πλανήτης θα θρέφει μόνο
Ονειροπόλους.
Ευτυχής συγκυρία
Για να γεννηθείς
Ξανά
Σε κορμί καμηλοπάρδαλης
Στρουθοκαμήλου
Ή παγώνας
Αφού κανείς δεν θα κυνηγάει
Για να τρώει
Και η ομορφιά θα είναι το ζητούμενο.

Η σιωπή που θα επακολουθήσει
Θα είναι ιερή...



Κωνσταντίνος Μπούρας

(ποίημα από το βιβλίο του "Ποσειδωνίς", Εριφύλη, 2008)

Το γλυκό νερό περνάει στο αλμυρό

Το ποτάμι της ζωής, κυλάει προς τη θάλασσα, δηλαδή τον θάνατο.
Το γλυκό νερό περνάει στο αλμυρό - ένα πικρό τέλος.


James Joyce

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Οι νεκροί", Ύψιλον/βιβλία, 1996)

Καπνισμένο Κόκκινο

Το ερώτημα της ζωής και της ύπαρξης ήταν εξαρχής συνδεδεμένο με το τέλος του. Εκκινώντας από αυτό το τέλος και χρησιμοποιώντας ως καταχρηστικό φακό του την διατύπωση του Alain Badiou ότι ο άνθρωπος είναι μια αθάνατη ενικότητα, ο αφηγητής αυτού του — σαν τελευταίο — βιβλίου προσπαθεί να αναπλάσει έναν αποπλεύσαντα κόσμο από το δικό του μηδέν. Θέλει να παραστεί σαν μοναδικός μάρτυρας απογραφής του είδους που θα προκύψει, παρατηρώντας τα γεγονότα να συμβαίνουν. Από μια φλεγόμενη θέληση. Με τα μάτια να παραληρούν.

Υπάρχει μια τεράστια εμπλοκή της θάλασσας. Ένα γυναικείο ερωτικό πορτρέτο. Μια υφέρπουσα νεκροφάνεια. Το νερό θα γεννήσει, με τον δικό του εκλεπτυσμένο τρόπο, σαν πίδακας, τη νέα ζωή. Θα υπάρξει εκεί, ανεπανάληπτα, με αχρησιμοποίητη σάρκα. Θα προέλθουν πατημασιές αθώες, δώρα του κόσμου σαν χνάρια παλιά. Και μέσα στην αμαρτία.

Τελικά η θάλασσα, από χτισμένος τάφος υγρός, θα σκαρφαλώσει σε απέραντη μονάδα ζωής, εξαγνίζοντας την υποκειμενική μήτρα. Η έκσταση θα γεννήσει επιθυμία. Η επιθυμία, ως παιδικό πείσμα, θα γίνει ο χορός μιας τραγωδίας που ολοκληρώνεται. Ο ανθρώπινος θρίαμβος θα δοθεί απ’ τη θάλασσα, αλλά και εντός της.

Το τέλος μπορεί να έχει συμβεί ήδη αλλού. Πριν.
Όμως εδώ είναι η αρχή του.


Σταύρος Σταυρόπουλος



Την άλλη βδομάδα στα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις Σμίλη.


(αναδημοσίευση από το http://sstavropoulos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6.html )

Διακριτικές μεταβολές

παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία παρουσία απουσία
απουσία απουσία απουσία
παρουσία παρουσία απουσία
παρουσία απουσία απουσία
παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία απουσία απουσία
απουσία απουσία απουσία
παρουσία απουσία απουσία
απουσία απουσία
απουσία
απουσία



Μιχαήλ Μήτρας

(από το βιβλίο του «Διακριτικές μεταβολές»,
συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1982-2002, Απόπειρα, 2004)



(...) Πώς μπορεί να λείπει κανείς; Το βέβαιο είναι ότι λείπω από μένα. Και θα μου λείψω πολύ.

Άλλωστε, ποτέ δεν λείπει κάποιος που είναι ήδη απών. Μόνο οι παρόντες λείπουν. Και αυτοί όχι πολύ. Όχι από όλους.


Σταύρος Σταυρόπουλος

Απανωτά καλοκαίρια

Θέλω να έρθουν απανωτά καλοκαίρια.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος 

Πιστεύεις στους χωρισμούς (Σκηνή πρώτη)

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. Το νησί. Ναυμαχία. Στα νερά της Μαυρομιχάλη. Φωτάκια. Ρούχα, σαν τραβηγμένα εντόσθια. Χιτώνες. Καμήλες με δώρα. Πίσω απ’ τα έπιπλα είναι πεσμένα τα Χριστούγεννα. Αναβάλλονται. Τα ακριβά ναύλα του χρόνου. Διόδια, Ελευσίνα. Στοπ. Δυο φωνές. Πέτρινες.

Ο απέναντι κόσμος, σκισμένος. Παραταγμένος, με τις ασπίδες του. Το τελευταίο κράνος. Η τελευταία φορά. Χειμών, όχι βαρύς. Θανάσιμος. Περασμένος βραχιολάκι στον καρπό.

Φοβάμαι. Φοβάσαι. Φοβάται. Αυτό που είναι ανάμεσα φωνάζει. Στο βούρκο των σεντονιών είναι κολλημένα τα σώματα. Βήτα, όπως βουλιάζω. Όπως βρασμός. Βλέμμα. Βάραθρο. Ριγούν ως το τέλος. Αχρωματοψία. Κεριά. Λιώνουν. Κρατούμενοι. Δεν βλέπω. Σκεπάσματα. Κάτι ανοίγει. Ακούγεται. Ένα ρολόι μετράει ανάποδα το ξημέρωμα. Τικ τακ τικ τακ. Λήξε. Είναι νύχτα. Με προβολείς. Νύχτα ποτέ. Θα μάθεις επιτέλους να παίζεις;

Ο ύπνος σε παρένθεση. Βάλε εισαγωγικά. Λάθος κλίμακα. Ξαφνικά, έχασε τις αισθήσεις του. Βγήκε. Ραγίσματα. Εξάρχεια. Φάτνη. Παναγία σε φλασάκι. Μαρία. Παρθένος;

Κάνω τον Χριστό. Το παιδί που γεννιέται. Δεν παρέμεινε. Έπρεπε να γίνει τριάντα τριών χρονών. Έπρεπε, σε τρεις μήνες. Υποχρεωμένος να κουβαλάει εκείνο το ξύλο. Υποχρεωμένος να στολίζει την πλάτη του. Πώς παραδίδεται ο θάνατος, έτσι άσαρκος;

Ένα τζάμι σπασμένο. Ένα νεκρό καζανάκι. Κρέμεται. Η νύχτα και το σκοινί. Τα κόκαλα. Τρίζουν. Μουσική. Ένα κρεβάτι. Ένα κλουβί. Βρώμικο. Άνοιξε την πόρτα. Θα πετάξουμε. Μάτια μου. Είπα μάτια μου. Και έφεξε σκοτάδι.

Εκείνος είπε: Είναι αλήθεια ότι συμβαίνουν αυτά.

Εκείνη είπε: Δεν έχω. Δεν είμαι. Δεν ζω.

Εκείνος είπε: Χέρια. Κοιτάσματα. Με σκάβουν. Είναι όλο σκουριά εδώ μέσα. Και βρέχει. Θέλω να πιω όλα τα γράμματα.

Εκείνη είπε: Τίποτε. Ποτέ. Όχι.

Εκείνος είπε: Τα φιλιά σου είναι δεμένα στο στόμα μου. Ακροβάτες. Θα τα φτύσω στη θάλασσα. Να γεράσουν.

Εκείνη είπε: Χωρίς. Δεν.

Εκείνος είπε: Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός λαός που εκκρεμεί όνειρα.

Εκείνη είπε: Μηδέν. Ούτε. Ούτε.

Εκείνος είπε: Μυρίζει επιτάφιος. Είμαι σε άλλη γιορτή. Αυγά. Ντύσου. Τα Χριστούγεννα συγχωνεύονται. Κάποιος ένωσε τη γέννηση με τον θάνατο. Πάμε. Πίσω.

Εκείνη είπε: Τέλος. Πουθενά. Όχι.

Εκείνος είπε: Τα μαλλιά σου είναι στα μάτια μου. Κουρεμένες κουρτίνες. Δεν έχουν ξεριζωθεί ακόμη από το σπίτι. Αρμέγουν φως.

Εκείνη είπε: Εναντίον. Κατά. Στάχτες.

Εκείνος είπε: Σε ανέβηκα για να χορέψω. Ο αφαλός σου ήταν λακκούβα. Φέρετρο. Μέσα του κολυμπούσαν οι πεθαμένοι. Δες. Η γιορτή πέφτει σα γύρη. Τριγύρω.

Εκείνη είπε: Θάνατος. Λερωμένη. Πόλεμος.

Εκείνος είπε: Έθαψα το τσεκούρι του έρωτα στις σκάλες. Ο ήλιος στέγνωσε. Οι καπνοί του έχουν κολλήσει ακρίδες στο στόμα μου. Τώρα θα γεννηθώ. Τώρα.

Εκείνη είπε: Καμία. Δίχως. Ποτέ.

Εκείνος είπε: Είμαι ο χρόνος ανθίζω. Ο χρόνος ζωή. Τούτο εστί το αίμα μου.

Στο κέικ κοιτάζω τη σοκολάτα. Χύνεται. Αναποδογυρισμένα Χριστούγεννα. Τα αμύγδαλα έχουν καεί. Το σπίτι πέταξε τα σκουπίδια του και βγήκε.

Όπου και να γυρίσω τα μάτια μου, βλέπω τον τάφο σου.

Σταύρος Σταυρόπουλος

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Πιο νύχτα δεν γίνεται" Οξύ, 2011)