Ποιητής ή Ιστορικός

(...) Δεν είναι έργο του ποιητή να λέει αυτά που έχουν γίνει, αλλά όσα είναι επόμενο να συμβούν και τα δυνατά κατά το πιθανό ή αναγκαίο. Ο μεν (ιστορικός) λέει αυτά που έχουν γίνει, ενώ ο άλλος (ο ποιητής), όπως είναι επόμενο να συμβούν. Γι' αυτό είναι και φιλοσοφότερο και σπουδαιότερο (πράγμα) η ποίηση από την ιστορία, διότι η μεν ποίηση αναφέρεται στα καθολικά, ενώ η ιστορία σ' αυτά που συμβαίνουν σε κάθε άνθρωπο. Εννοώ δε καθόλου αυτά που τούτος ή εκείνος ο άνθρωπος συνήθως λέει ή πράττει, κατά την πιθανή ή αναγκαία ακολουθία (των πραγμάτων), και σε αυτό αποβλέπει η ποίηση, δίδοντας τελικά ονόματα (σε τέτοια πρόσωπα).

Αριστοτέλης

(Περί Ποιητικής, ΙΧ1, 145a - IX4, 1451b, μετάφραση Σ. Μενάρδου, μεταγλωττισμένη στη δημοτική)