Αυτή ή ανία, η ανυπόφορη πλήξη, το κενό (ενν. του απολεσθέντα έρωτα) θα τη σπρώχνουν συνεχώς μακριά από το κάθε παρόν, με την ελπίδα πως "κάπου" αλλού θα βρει εκείνο το κάτι που θα τη συνδέσει με τη ζωή, δικαιολογώντας την παρουσία της στη γη. Μάταια όμως, γιατί αυτό το κάτι μόνο μέσα της θα μπορούσε να το βρει, αν υπήρχε, κι αν της το 'χαν καλλιεργήσει ή διδάξει. Ενώ η Μαρία αγωνίζεται τυφλά να πετύχει το ακατόρθωτο: να ζήσει χωρίς σκοπό.
Λίλη Ζωγράφου
(απόσπασμα από το βιβλίο "Κώστας Καρυωτάκης, Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης", Αλεξάνδρεια, 1996)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου