Ήταν κι η στέρηση σύντροφος

Ο στίχος που πασχίζει να μιλήσει τώρα τον αρνιέμαι
μ' έχει πλήξει με σιωπή επτά ολόκληρα χρόνια
μονάχα εσύ υπάρχεις στον οποίο θέλω να διηγιέμαι ατελεύτητα τον εαυτό μου
να φωνάξω να ουρλιάσω μέχρι θανάτου να σαλέψω τη γλώσσα μου μες στον παραλογισμό μου 
έως που να φθαρεί το φίμωτρο που εσύ είσαι 
είσαι συ και συ και συ και ακόμα δεκαριά συ τι ξέρω χίλια συ

όλα τα συ που επικαλούμαι ή όλα τα συ
με τα οποία συζητάω και όλα τα συ που παρεμβαίνουν
μες στους διαλόγους μου
περιδέραιο από συ τ' αγγίζω χάντρα χάντρα
το ταβάνι
το φως
κάποιο ορισμένο μπάνιο στη Σκόπελο
μια δεκαριά πρόσωπα αγαπητά και κοντινά πολύ
ή το σεντόνι του κρεβατιού μου
ή κουρτίνα
το ραδιόφωνο
και ανεξάντλητες οι φλέβες που ρέουν πάνω στις σελίδες
για να με αρδέψουνε
υπάρχουν και μερικά συ που είναι πολύ ειδικά εγώ


Μάτση Χατζηλαζάρου


(ποίημα από το βιβλίο "Ποιήματα 1944-1985", Ίκαρος)