Ο Βασιλιάς μου

Υποκριτές Γραμματείς,
φίλοι και αδελφοί,

πρέπει να τα καταστρέφετε όλα; Λες και ο κόσμος είναι καινούριος; Λες και είναι το πρώτο πρωινό; Λες και είναι ακόμα η ανατολή;

Η αλήθεια, αξιότιμοι Γραμματείς, είναι ότι έχει ήδη καταστραφεί, η βασική μας απογοήτευση, είναι η ελευθερία μας. Πρέπει να μην έχεις τίποτε να χάσεις, για να αγαπάς ψυχή τε και σώματι. Πρέπει να ανέβεις στα μεγαλύτερα ύψη, για να τολμήσεις να βουτήξεις με το κεφάλι. Πρέπει να υπομείνεις την πτώση αυτοκρατοριών και τις μεγαλύτερες καταιγίδες για να είστε μαζί εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να έχεις ζήσει, να έχεις χάσει, ξανά και ξανά, για να θριαμβεύσεις. Η αγάπη δεν είναι τίποτα όταν είναι καινούρια, καθαρή και αγνή. Η αγάπη πριν την καταιγίδα δεν είναι απόφαση. Είναι διαταγή. Όταν συμβεί το γεγονός,
το ατύχημα ή η ευκαιρία, πρέπει να είσαι εκεί. Όρθιος.
Να βρεις τη λέξη, το άγγιγμα, το βλέμμα. 

Ναι, αγάπη μου, αυτή τη στιγμή, βασίσου επάνω μου. Δεν θα εξαφανιστώ. Εκείνο το λεπτό, θα βρίσκομαι εκεί. Κι έτσι, προβλέπω, ότι θα είμαστε νικητές.

(απόσπασμα από την ταινία Mon Roi, 2015, σε σκηνοθεσία Maiwenn και σε σενάριο Maiwenn και Etienne Comar)

Η ταφή που δεν έγινε

Πέθανε κι άλλος φίλος.

Αναπάντεχα. Ούτε προετοιμασίες. Ούτε αποχαιρετισμοί

Να έτσι ξαφνικά, φύτρωσαν τα γιασεμιά στα μάτια του.

Δεν άντεξε στις τόσες μετακινήσεις, στις τόσες αλλαγές.

Κι ένα πρωινό ανοίγοντας το παράθυρο, τον χτύπησε

ο ήλιος κατά πρόσωπο και έμεινε κρεμασμένος στο περβάζι.

Η αλυσσιδίτσα στο λαιμό του, γυάλισε για τελευταία φορά

απεγνωσμένα στο φως.

Το σώμα του μένει ακόμα κει

ξεχασμένη σημαία μεγάλης ήττας! – Εσύ μικρή εταίρα γιατί κλαις;

Για τον θάνατό μας εργάζονται άλλοι.

Γιάννης Κοντός




Όποιος φεύγει, για τον άλλον κόσμο ή για αυτόν, αλλά κάπου αλλού, μακριά, να παίρνει μαζί του και τα πράγματά του. Τί είμαστε εμείς, οι και καλά τυχεροί που μείναμε πίσω, δούλοι αναμνήσεων; Να τα μαζεύουμε και από το κλάμα να μουσκεύουν; Μουχλιάζουν κύριοι έτσι τα ρούχα και βρωμάνε, όπως τα σώματά σας τα πεθαμένα. Και άλλωστε, να τα κάνουμε τι; Θα τα φορέσει σάμπως κανένας; Δεν μας σκέφτεστε καθόλου; Προφανώς, τι ρωτάω. Και όταν ακούω αυτή την ερώτηση "τί τα θέλει τόσα, μαζί του θα τα πάρει;" θέλω να φωνάξω, ναι ρε μαζί του να τα πάρει και να μην ξαναγυρίσει, να μην φαίνεται από πουθενά πως υπήρξε, αλλά κρατιέμαι, γιατί δεν ξέρω ακόμη, αν πιο πολύ λυπούν αυτούς που έφυγαν και δεν τα πήραν μαζί τους ή αυτούς που έμειναν και τα μαζεύουν. Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως αύριο θα πάω για ψώνια. Θέλω να είμαι σίγουρη πως θα σας ταλαιπωρήσω.




Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Η βασίλισσα

Σε ονόμασα βασίλισσα.

Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.

Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες. 

Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες. 

Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στο δρόμο 

κανείς δε σε αναγνωρίζει. 

Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, 

κανένας δεν κοιτάζει 

το από κόκκινο χρυσό χαλί 

που πατάς καθώς περνάς, 

το χαλί δεν υπάρχει.

Κι όταν εμφανίζεσαι 

όλοι οι ποταμοί ακούγονται 

στο κορμί μου, καμπάνες 

σείουν τον ουρανό 

κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μονάχα εσύ κι εγώ, 

μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου, 

τον ακούμε.




Πάμπλο Νερούδα

Φίλα κάθε δάκρυ και πληγή

ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ

Scene I:
their scene

Φιλάει την τρομερή ουλή στο σώμα του.
Ακόμα κι όταν εκείνος αρχίζει να κλαίει σιωπηλά
εκείνη συνεχίζει. Φιλάει την ουλή που εκείνος
ντρέπεται να δείξει.


Scene II:
his scene

Όταν τα δάκρυα στεγνώσουν μαζί με τα υπόλοιπα υγρά
κοιτάζει αλλού· δεν ξέρω πού
πάντως σίγουρα όχι στα μάτια της.

Οδηγεί πίσω – η οικογένεια τον περιμένει κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ. Το πορτοφόλι είναι λίγο πιο ελαφρύ απόψε.


Scene III:
her scene

Και το Έργο της δεν θα ανθολογηθεί σε κανένα βιβλίο.
Τα δάκρυα στο μαξιλάρι έχουν στεγνώσει·
δεν θα μπορέσει να τα δείξει σε κανέναν.

Τα ξημερώματα
θα διαβάσει ξανά τους ποιητές
με την ελπίδα να έχουν εφεύρει μια νέα λέξη για την Τέχνη της.

Μια λέξη όμορφη.




ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ

Να προλαβαίνεις.
Ούτε ένα να μη σου ξεφεύγει.

Δεν υπάρχουν σωστές λέξεις
γιατί οι λέξεις δεν είναι σωστές.

26 χρόνια (και κάτι)
μου πήρε να το μάθω.

Βιβλία με τεράστιες γραμματοσειρές
παρουσιαστές με γαλάζια ρούχα
δόντια βαμμένα

μιλάνε για σωστές λέξεις
αφού από τις λέξεις ζούνε.

Άσε τις λέξεις, δεν υπάρχει χρόνος.
Τόσα πολλά σού ξέφυγαν
ενώ της έγραφες πορτρέτα.

26 χρόνια (και κάτι)
αλλά επιτέλους ξέρω.

Να φιλάς κάθε της δάκρυ.
Ούτε ένα να μη σου ξεφεύγει.




Αλέξης Αντωνόπουλος

Ολονυχτία

Δε με κατάλαβες· όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάι σου, προσπαθούσα να κλείσω
τα παράθυρα, πάλευα – όλη τη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δυο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο.



Νικηφόρος Βρεττάκος




(από τη συλλογή "Το βάθος του κόσμου", 1961)