Ας είναι αυτός ο στίχος

Σου γαμάνε τη ζωή ο μπαμπάς κι η μαμά
(το κάνουν, κι ας μην το θέλουνε, κανονικά).
Σε γεμίζουνε με λάθη και μετά
προσθέτουνε κι άλλα, για σένα ειδικά.

Αλλά τους γάμησαν κι αυτούς στην εποχή τους
ανόητοι με παλιομοδίτικα καπέλα και παλτά-
που τον μισό καιρό με ενοχή στρίβαν αυτιά,
και τον υπόλοιπο σφάζονταν αναμεταξύ τους.

Ο άνθρωπος στον άνθρωπο αφήνει δυστυχία.
Βαθαίνει αργά, σαν υφαλοκρηπίδα. Νωρίς,
πολύ νωρίς, βγες έξω από τη διαδικασία:
παιδιά δικά σου να μην κάνεις - κι ας μπορείς.





Philip Larkin

(ποίημα από τη συλλογή "High windows" , Ψηλά παράθυρα, 1974)