Μια νύχτα

Του Π.

Όταν γράφω αναβοσβήνει το χέρι μου

μα όσο αυξάνει η νύχτα δεν βλέπω

μόνο ακούω

στάζει το άγριο μέλι σου

ρουφώ το μεδούλι απ' τις κλείδες σου

να δω μετά που θα στηρίζεται η πλάτη σου -γεμάτη μυρωδιά γυναίκας-

το βλέπεις κι εσύ

δεν χωράς στις ποιητικές μου διαστάσεις

όπως-όπως σε στριμώχνω στις λέξεις

οι παρενθέσεις δεν εμποδίζουν το φως σου

και όπου κι αν πάω παρευρίσκεσαι -πάλι το χάος, εδώ;-

δεν μπορώ να πω ψέματα

μ' αγγίζεις εκεί που πονάω -η τέχνη εγκαύματα-

και με γιατρεύεις

όλο κάνω θέση να 'ρθεις

και όλο μένω άδεια

θέλω τα χίλια σου χρώματα

σ' αυτό το κενό μου ν' ανατέλλει ο κόσμος σου

άλλωστε από το τίποτα δημιουργούνται τα σύμπαντα

οι λέξεις με ειδοποιούν - είναι λάθος μου

όμως επιμένω

το ποίημα αυτό έγινε από μόνο του

και εσύ

πού είσαι;

Ερασιτέχνης Άνθρωπος