Κάβος 120

Ο Κάπα έβαλε νερό στο μπρίκι να βράζει.

Άφησε την Αγάπη να μπει.
Ήταν ένα ανοιξιάτικο βροχερό απόγευμα και, όπως κάθε φορά, η μυρωδιά της βροχής υπνώτισε τις διψασμένες ψυχές και ο ήχος των σταγόνων της εξαφάνισε το βουητό των δρόμων.
Άφησε την Αγάπη να μπει.
Περίμενα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έρθει.
Η αμφιβολία μου είναι καταστροφική...
Ήρθες.
Βρεγμένη.
Ζωηρή.
Αληθινή.
Με το χαμόγελο που ανασταίνει νεκρούς. Με το χαμόγελο που φανερώνει την ευτυχία, που, μόνο αν την αντέχεις, μπορείς να δεις.
Τόσες εικόνες. Τόσες οσμές. Τόσες ζωές.
Έβαλα το νερό στο μπρίκι να βράζει.
Βγήκα στο μπαλκόνι γυμνός και ένιωθα τα χάδια της.
Ήταν τα χάδια της αυγής.
Ήταν τα χάδια των ψιθύρων.
Ήταν όλα αυτά που προσμένεις.
Όλα αλλάζουν.
Όλα είναι ίδια.
Χορεύω στο δέρμα σου.
Χωράω στα σπλάχνα σου.
Θέλω να αγγίξω τις χορδές της ευτυχίας.
Θέλω να σε αγκαλιάζω και να νιώθουμε τα πάντα.
Θέλω να μην φοβάσαι.
Θέλω να είσαι.
Θέλω να γίνεσαι ό,τι θες. 
Θέλω να υπάρχεις μαζί με εμένα.
Θέλω να ακούς τις μελωδίες της φωτιάς.
Θέλω να βράζεις...
Θέλω να στάζεις ζάχαρη.

Άφησα την Αγάπη να μπει.


Νίκος ΚΣ

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Κάβοι")