Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Ζοζέ Σαραμάγκου
(απόσπασμα από το ποίημά του "Privatizem a puta que vos pariu")
Δεν τα βλέπει κανείς. Ούτε αυτός που κλαίει. Κυλάνε κατά μέσα κάθε φορά που λέμε ήσυχα ή σκεφτόμαστε: "Μου μάτωσες την καρδιά". Γίνονται μια θάλασσα που δε χωράει στους χάρτες. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μέσα τους και τις εφτά θάλασσες. Δεν τους ξέρει κανείς. Κανείς απ' αυτούς δε δείχνει θαλασσινός.
Δημήτρης Παπακώστας
(απόσπασμα από το βιβλίο του "Αδέσποτα Σκυλιά", Ποταμός, 2015)
Δεν είσαι μα με σέρνεις απ' άνθος, σ' άνθος η μυρωδιά σου σκεπάζει ακόμη τις νεραντζιές -δυο χρόνια μετά- κι το άρωμά σου με σκοτώνει το ίδιο αποτελεσματικά σ' αυτήν την κάποτε πόλη μου
Όταν αγκαλιάζεις, αγκαλιάζεις σπλήνες, νεφρά, καρδιά, στομάχι, έντερα, πνευμόνια. Αγκαλιάζεις μονίμως όλο το μηχανισμό της ζωής του άλλου. Αίμα και υγρά. Αγκαλιάζεις το ζεστό κορμί του άλλου. Την αγνότητά του και τις λέξεις του. Η αγκαλιά είναι εφαρμοσμένη βουλιμία. Έχει και αγριότητα μέσα και φλογερό πόθο διείσδυσης, αφήνοντας πάντα τη λεπτή στάχτη της ποίησης γύρω εκεί, στον τόπο όπου οι κυβερνήσεις ψεύδονται και τα κράτη γκαστρώνουν τους λαούς με αυταπάτες. Σε αγκαλιάζω σημαίνει πως θέλω να σε διαπεράσω. Να ξαναγίνουμε η μονάδα. Το Ένα. Το συμπαντικό μέγα Τίποτε. Σε αγκαλιάζω σημαίνει πως εγώ ο λύκος εισβάλω στο μαντρί της σιωπής. Εφάπτομαι στο καρδιοχτύπι και στο γουργουρητό των εντέρων. Μπορώ να σε μυρίσω και να κλείσω τα μάτια και να χασμουρηθώ. Κλέφτης αχόρταγος. Τσιγγάνος όλο επιθυμίες, έτοιμος να διαβρώσω το ατσάλι των λέξεων, ανθρώπων που δεν αγκαλιάζουν και δεν αγκαλιάζονται. Ανθρώπων που χτίζουν εργοστάσια για να κατασκευάσουν την ευτυχία και παλάτια για να γαμήσουν και τράπεζες για να αγοράζουν ξύγκι απ’ τους πεθαμένους. Η αγκαλιά σου ξυπνά τα σπλάχνα. Σε ερεθίζει. Σε κρατάει ζωντανό. Σε σπρώχνει στον κομουνισμό του έρωτα. Τα στήθια στα στήθια της καταργούν τη μεταφυσική. Το χνώτο της στο λαιμό σου. Η κρυψώνα σου σ’ έναν παράλογο κόσμο που παρακάμπτει την καρδιά. Ένα στερέωμα όχι γεμάτο φριχτές προφητείες αλλά πτήσεις σκανδαλώδους φαντασίας. Ηδονής. Ο ηδονισμός της αγκαλιάς υπερασπίζεται τους τρελούς και τους ανόητους. Την αιωνιότητα στα μάτια των ζώων. Τα αριστεία, τα πτυχία, τα βραβεία, οι διακρίσεις, είναι αγκάθια για τις αγκαλιές. Είναι η βαρβαρότητα του πνεύματος που αρρώστησε και τρομοκρατεί. Που ναρκισσεύεται στο χρηματιστήριο του πολιτιστικού μας καζίνου. Που δεν αγκαλιάζει αλλά κατηχεί, με όλη την κλουβίσια νεύρωση του κακογαμημένου. Αγκαλιάζω σημαίνει αφοσιώνομαι σε κάποιον πέραν του εαυτού μου. Αφοσιώνομαι σ’ αυτόν που δεν αφοσιώνεται στον εαυτό του αλλά σ’ εμένα. Όντα απείρως εκστατικά απείρως πάσχοντα.
Αντώνης Αντωνάκος
(αναδημοσίεση από το https://dromos.wordpress.com/2015/06/16/%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%87%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82/)
Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο. Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος. Ότι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι.
Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο,ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σου να σκέφτεται κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση.
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα, από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου! Για μια τέτοια κίνηση!
Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! Και θα λυτρωθώ από σενα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία. Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το σ’ αγαπώ που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς όποτε θες να τ’ ακούς, φτάνει να το θες.
Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω, ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωράει η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους. Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωισμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί, η παρενέργεια του εγωιστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος. Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.
Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.
Μάρω Βαμβουνάκη
(απόσπασμα από το βιβλίο της “Η μοναξιά είναι από χώμα”, Φιλιππότης, 1999)
Άφησε την Αγάπη να μπει. Ήταν ένα ανοιξιάτικο βροχερό απόγευμα και, όπως κάθε φορά, η μυρωδιά της βροχής υπνώτισε τις διψασμένες ψυχές και ο ήχος των σταγόνων της εξαφάνισε το βουητό των δρόμων. Άφησε την Αγάπη να μπει. Περίμενα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έρθει. Η αμφιβολία μου είναι καταστροφική... Ήρθες. Βρεγμένη. Ζωηρή. Αληθινή. Με το χαμόγελο που ανασταίνει νεκρούς. Με το χαμόγελο που φανερώνει την ευτυχία, που, μόνο αν την αντέχεις, μπορείς να δεις. Τόσες εικόνες. Τόσες οσμές. Τόσες ζωές. Έβαλα το νερό στο μπρίκι να βράζει. Βγήκα στο μπαλκόνι γυμνός και ένιωθα τα χάδια της. Ήταν τα χάδια της αυγής. Ήταν τα χάδια των ψιθύρων. Ήταν όλα αυτά που προσμένεις. Όλα αλλάζουν. Όλα είναι ίδια. Χορεύω στο δέρμα σου. Χωράω στα σπλάχνα σου. Θέλω να αγγίξω τις χορδές της ευτυχίας. Θέλω να σε αγκαλιάζω και να νιώθουμε τα πάντα. Θέλω να μην φοβάσαι. Θέλω να είσαι. Θέλω να γίνεσαι ό,τι θες. Θέλω να υπάρχεις μαζί με εμένα. Θέλω να ακούς τις μελωδίες της φωτιάς. Θέλω να βράζεις... Θέλω να στάζεις ζάχαρη. Άφησα την Αγάπη να μπει. Νίκος ΚΣ (απόσπασμα από το βιβλίο του "Κάβοι")
Αγκυροβολημένος μέσα σου Στο ενυδρείο των χαμένων χαδιών Γερνάω πάλι τη γλώσσα μου Μπερδεύω τη γεύση σου Με το μισοσκόταδο του χαρτιού Εκείνης της χρωματιστής ομίχλης Στο Πήλιο Πριν πνιγώ στο μελάνι σου Λουλουδιάζεις Η σάρκα έχει πανσέληνο σήμερα Σταύρος Σταυρόπουλος (ποίημα από το βιβλίο του "Δυο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις", Μεταίχμιο, 2009)
