Θα σε κλέψω μια μέρα. Θα σε φέρω στην πόλη μου. Θα σε βάλω μέσα σε ένα μικρό ασβεστωμένο σπίτι, το μισό σκαμμένο στο βράχο. Στα Αναφιώτικα. Κάτω από την Ακρόπολη. Δύο δωμάτια. Με μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Στο ένα το γραφείο σου. Εκεί που το μελάνι και ο γραφίτης θα διαθλούν την ψυχή σου σε λέξεις. Στο άλλο, το κρεββάτι που θα κάνουμε έρωτα. Θα τρώμε στην αυλή, θα πίνουμε κρασί σε μυσταγωγικά παρακμιακά καταγώγια. Και ο κόσμος θα είναι απλώς το σκηνικό μας φόντο. Όταν κλαις για ό,τι έχασες θα περνάω τη γλώσσα μου από τα μάγουλα σου. Μ'αρέσουν τα αλμυρά. Ειδικά όταν είναι από δάκρυα κοριτσιού. Η γλώσσα μου θα επεκτείνεται στον νότο σου. Και θα στροβιλίζεται στον κρατήρα που άφησε ο σωλήνας που σε έτρεφε όταν ήσουν μορφοποιούμενη ομορφιά...Ίσως να με καταπιείς. Αν ναι, χαλάλι σου. Μη μιλήσεις, γιατί επεκτείνομαι νοτιότερα. Στη σχισμή που φιλά τετραπλά. Στον μελλοντικό γεννήτορα των ψυχών που θα συνεχίσουν τα μάτια σου και θα γράψουν τα ποιήματα που δε θα προλάβεις να γράψεις. Μακάριος ο διεισδύσας εκεί. Ότι αυτός κληρονομήσει τον κόσμο σου. Το βράδυ θα'ναι ατελείωτο. Νυξ λογοτεχνική και στα χείλη της τα μάτια σου.
Κωστής Χριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου