Η πόρτα προς το αίμα σου

Οι γαλάζιες πόρτες οδηγούν στο άγριο πάρκο σου
και η Σαντορίνη της παιδικής σου ηλικίας
χύνεται στο δωμάτιο
απ' τα ανοιχτά παράθυρα ή μάτια
-μπλε ακόμη-
σέρνεις τ' ακροδάχτυλα στους τοίχους
γίνονται από περιστέρι, γαρύφαλλο, κόκκινο επιταφίου
ανάμεσά τους σοκάκια στενά
χωρά μόνο μια αχτίδα
από αίμα
και ο δρόμος που οδηγεί κάπου
παραμένει στο παγκάκι της στάσης
με τα στραγγαλισμένα τσιγάρα
να με ρωτούν αν θα ξανάρθεις


Ερασιτέχνης Άνθρωπος