Τα νερά σου

(ποτάμι Φλώρινας)

Σε βλέπω μέσα απ' το νερό, μισός ποταμός, μισός ουρανός. Εγώ, μισή πρόσωπο, μισή καθρέφτης. Έλα να σε καθρεφτίσω. Θέλω να ντυθώ το νερό σου, εκείνο που καταλήγει στη θάλασσα, τη γεμάτη από σένα. Σε χρειάζομαι. Το κορμί λέξη αποξηραμένη. Πλύνε με, βρέξε με, ζωντάνεψε τη φύση μου, κύλα ως τις χαμένες μου πατρίδες. Τι κι αν φεύγεις; Δεν θα μ' εγκαταλείψεις ποτέ, γιατί όλα τα νερά γυρίζουν πίσω, με μια ενδιάμεση στάση στον ουρανό.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πέρνα

Άπλωσα τις προσευχές μου να περάσεις στο κέντρο του τόπου μου.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Το πρώτο πράγμα που δεν έχει όνομα

https://www.youtube.com/watch?v=TXrlryKe3e4

- Είδα έναν έρωτα χτές. Είπε το κορίτσι.
– Τι ήταν; Ρώτησε το αγόρι.

Έχουν την ίδια ηλικία 5- 6 χρονών.

- Έλα να σου δείξω! Λέει το κορίτσι. Ξαπλώνει στη χλόη.
– Έλα τώρα από πάνω μου. Λέει στο αγόρι.
Το αγόρι σκύβει, ξαπλώνει πάνω στο κορίτσι.
– Είσαι πολύ βαρύς, λέει το κορίτσι. Πήγαινε λίγο στο πλάι.

Μένουν ξαπλωμένα, ακίνητα.

- Αυτό είναι έρωτας. Λέει το κορίτσι.
– Πόσο κρατάει; Ρωτάει το αγόρι.
– Πολύ λίγο. Λέει το κορίτσι. Σε λίγο σπρώχνει το αγόρι.
– Αυτό είναι ο έρωτας, λέει.

Σηκώνονται όρθια.

Το αγόρι λέει: – Αυτό ήταν όλο; Τίποτα δεν κατάλαβα.
-Τα αγόρια ποτέ δεν καταλαβαίνουν. Λέει το κορίτσι. Μονάχα τα κορίτσια καταλαβαίνουν.
Το αγόρι σωπαίνει. Λέει απότομα.
– Όμως και γω κατάλαβα.
– Τι κατάλαβες; Ρωτάει το κορίτσι.
– Δε ξέρω, λέει το αγόρι.

- Εκεί! Λέει το κορίτσι. Ξέρεις που. Κάτι. Εκεί.
– Ναι, εκεί. Λέει το αγόρι. Όμως, δε μπορεί να κρατήσει παραπάνω; Να μείνουμε λίγο παραπάνω;
– Όχι. Λέει το κορίτσι.Τόσο κρατάει ο έρωτας. Αν κρατήσει παραπάνω, λίγο παραπάνω να κρατήσει, τότε θα κρατήσει όλη τη ζωή.

- Ξέρω, λέει το αγόρι. Και τότε λέγεται αλλιώς.
– Και πώς λέγεται τότε; ρωτάει το κορίτσι.
– Γάμος. Λέει το αγόρι.

- Τίποτα δε ξέρεις. Τα αγόρια τίποτα δε ξέρουν. Λέει το κορίτσι.
– Και πώς λέγεται τότε; Ρωτάει το αγόρι.

Το κορίτσι σωπαίνει.

Ύστερα, λέει ξαφνικά:
– Γάμος, λέγεται η Γη με τον Ουρανό μαζί. Και δεν κρατάει μονάχα μια ζωή, κρατάει για πάντα. Η Γη από κάτω, κι από πάνω της ο Ουρανός. Πάντα. Αυτό είναι ο γάμος.
– Τίποτα δεν ξέρεις. Λέει το αγόρι, τα κορίτσια τίποτα δεν ξέρουν και λένε ό,τι τους κατέβει. Αυτό δεν είναι γάμος και δε λέγεται γάμος.
– Πώς λέγεται;, ρωτάει το κορίτσι.
– Αυτό λέγεται κόσμος, λέει το αγόρι. Και δεν έχει καμία σχέση.

Σωπαίνουν.

- Να κάνουμε τώρα την Γη με τον Ουρανό; Ρωτάει το αγόρι.
– Ναι, λέει το κορίτσι, αλλά τότε θα το πούμε γάμο, όχι κόσμο.
– Το ίδιο είναι, λέει το αγόρι, αλλά εντάξει, θα το πούμε γάμο.
– Καλύτερα να μη το πούμε τίποτα. Λέει το κορίτσι. Θα είναι μαζί έρωτας και γάμος και δεν θα έχει όνομα.
– Μ’ αρέσει που δε θα έχει κανένα όνομα! Λέει το αγόρι.
– Και μένα! Λέει το κορίτσι
– Βρήκαμε το πρώτο πράγμα στο κόσμο, που δεν έχει όνομα.



Γιώργος Χειμωνάς

Η πόρτα προς το αίμα σου

Οι γαλάζιες πόρτες οδηγούν στο άγριο πάρκο σου
και η Σαντορίνη της παιδικής σου ηλικίας
χύνεται στο δωμάτιο
απ' τα ανοιχτά παράθυρα ή μάτια
-μπλε ακόμη-
σέρνεις τ' ακροδάχτυλα στους τοίχους
γίνονται από περιστέρι, γαρύφαλλο, κόκκινο επιταφίου
ανάμεσά τους σοκάκια στενά
χωρά μόνο μια αχτίδα
από αίμα
και ο δρόμος που οδηγεί κάπου
παραμένει στο παγκάκι της στάσης
με τα στραγγαλισμένα τσιγάρα
να με ρωτούν αν θα ξανάρθεις


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πάντα θα ξημερώνει

Αν έχεις δόντι του φονιά και γούστα ματωμένα

αν μαύρισες τον ουρανό και θες να φας και μένα

Μέσα στην καταιγίδα

Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου, σκόνη μες στο μάτι

μέσα στο αυτί σου ψίθυρος και σύγκρυο στην πλάτη

στην σιγουριά σου αγκίδα

Πάντα θα ξημερώνει

Σκοτάδι αν είσαι αφέγγαρο, λεπίδι δίχως πόνο

δύναμη δίχως όνειρο,ταξίδι δίχως δρόμο

οργή χωρίς καθρέφτη

Θα γίνω μέρα που θα 'ρθει και άνοιξη στο λουλούδι

μες στο γκρεμό σου αντίλαλος και πιο βαθύ τραγούδι

στην μαχαιριά που πέφτει

Πάντα θα ξημερώνει

Τί είναι ζωή; Τί μη ζωή; Και τί το ανάμεσό τους;

Ένα φωσάκι αγέννητο μες στην καρδιά του σκότους

Πάντα θα ξημερώνει

Αλκίνοος Ιωαννίδης

(τραγούδι από το νέο του δίσκο " Μικρή Βαλίτσα" που θα κυκλοφορήσει στις 27 Οκτωβρίου)

Συνάντηση, 26 χρόνια μετά

Έπεσε με φόρα κατά πάνω μου, από το 1988, με όλα του τα μαχαίρια, τα σκουριασμένα που κάνουν τις καλύτερες πληγές, τα σκοτάδια, τις κραυγές, το χαλασμένο σιωπητήριο, το διάσημο πάντα με την ημερομηνία λήξης, την αδειανή ζωή, το ρήμαγμα και το ξετίναγμα. Το τραγούδι αυτό θα παίζεται πλέον μόνο με τα πλήκτρα της σάρκας μου και της ψυχής μου.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Η παλάμη σου

Μάταια πάλευα όλη νύχτα να διασχίσω το νερό που τρέχει στις γραμμές της παλάμης σου.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Αυτός, δηλαδή εσύ

Έχει έναν -ισμό στα μαλλιά, στα μάτια, στα γένια. Τον πιστεύει γι' αυτό και τον έχει και στα χείλη. Όλα είναι καφέ. Το καφέ φτιάχνεται κυρίως με κόκκινο. Όπως και το αίμα που τρέχει αν τρυπηθείς. Οι τρύπες όμως στ' αυτιά του δεν τρέχουν αίμα, μόνο κάτι μεταλλικό σε σχήμα φαύλου κύκλου. Από εκεί κρεμά τις ιδέες του. Τις χαρίζει στα κορίτσια που του αρέσουν. Σήμερα οι κύκλοι ήταν τρεις. Ο τέταρτος κρεμόταν στο αυτί μιας κοπέλας. Πριν θα είχε περάσει από μπροστά της διακριτικά σαν τα ρούχα του, σαν το κορμί του. Θα της είπε: ιστορία, κεφάλαιο, αγορές, υπεραξία. Θα του είπε: τα λάθη της γεωγραφίας, τα σύνορα εντός μας, ο ήχος της ανάσας σου τις νύχτες. Ιδέες του Μαρξ κρέμονται στα αυτιά τους. Αυτού, του Καρλ. Αυτής, του Γκράουτσο.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Μικρό μου γιασεμί

Κάποτε θα σε ρωτήσω σε όλες τις γλώσσες του κόσμου,
εσύ ήσουν που άφηνες στην πόρτα μου ένα κλαδάκι γιασεμί;


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Επεισόδιο με άγγελο

Μάλωσα με τον άγγελό μου...


Τα τελευταία λόγια του: "Είναι αμαρτία να μην αγαπάς τον εαυτό σου".

Τα τελευταία λόγια μου: "Είναι αμαρτία να ζήσεις αγνός και να φύγεις ακόμη αγνότερος".

Ερασιτέχνης Άνθρωπος