Παγκόσμιος Άτλας

Εγώ εδώ
Κι εσύ μια θάλασσα μακριά
Μια παλάμη μας χωρίζει μόνο
Πόσο μπλε χωράει σε μια παλάμη;
"Δική σου ή δική μου;" με ρώτησες
Ίσιωσα προσεκτικά τον χάρτη στον τοίχο,
έτσι που κι οι δυο να απέχουμε το ίδιο απ' το καρφί
Δειλή συμμετρία
Δε μπόρεσε ποτέ να της να σταθεί στο βάθος των περιστάσεων
Ξεκρέμασα τον χάρτινο πλανήτη παρατηρώντας το σημάδι που άφηνε στη λεία επιφάνεια
"Πότε θα έρθεις;" ρώτησα με προσμονή
"Δε θα έρθω" γέλασες
Ο Άτλας έπεσε απ' τα χέρια μου
Πισωπάτησα προσέχοντας μη βραχώ από τα κύματα που έσκαγαν ξαφνικά
στο δωμάτιο
"Είχες πει..."
Με κοίταξες αδιάφορα
"Είχα απλώς πει πως δε θα είμαι πια μια θάλασσα μακριά"
απάντησες σηκώνοντας τους ώμους
"Κοίτα. Κοίτα πόσο μπλε. Μπορούν, ξέρεις, να μας χωρίζουν περισσότερες από μια θάλασσες"
Μα εγώ δεν άντεχα να κοιτάζω πια.
Δίπλωσα τον χάρτη πολλές φορές και τον έκρυψα βαθιά στο συρτάρι.
Τώρα μας χώριζες μόνον εσύ.
Έφυγες.
Πιο μακριά, αλλά τί σημασία έχει το πόσο, όταν δεν είσαι κοντά...

Καμιά φορά ανοίγω το συρτάρι
και τότε θαλασσινός αέρας φυσάει στο δωμάτιο.
Θα ορκιζόμουν πως ακούω τους γλάρους να πετούν γύρω από το σημάδι που άφησε
ο χάρτης στον τοίχο.
Το κλείνω απότομα.
Ακόμη απορώ πως χώρεσε τόσος ωκεανός σε ένα μόνο συρτάρι.
Μα κάθε φορά που κοιτάζω το σημάδι στον τοίχο, πιο πολύ απορώ πώς άντεξε να σηκώσει τόση αγάπη ένα μόνο καρφί...


Μαρία Ζαγκλαρά