Αυτοταπείνωση

Η γιαγιά με τα γαλάζια μάτια, από καιρό πεθαμένη, συνεχίζει να με ρωτά

"γιατί σου αρέσει να ταπεινώνεσαι;"



Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Εξαίρεση στην θνητότητα

Όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ είναι θνητοί, εκτός από έναν.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος.

Περί αγγέλων

Περιμένω να συναντήσω τον επόμενο "άγγελο". Θα τον γνωρίσω απ’ τα καμένα μαλλιά. Αν δεν περάσει, θα τον σχεδιάσω εγώ. Θα τον γράψω σε ένα χαρτόνι και θα το κρεμάσω στον ουρανό. Να φαίνεται η προδοσία του.Σ.Σ.

(από το βιβλίο του "ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ", Οξύ, 2011)

Από που πέφτουν όμως οι άγγελοι;

Σ.Σ.


...απ' το μυαλό του ανθρώπου μόλις απεκδυθεί την παιδική του ηλικία, τη μόνη ηλικία, και γίνει μεγάλος...γιατί οι άγγελοι δεν ζουν εκεί που η ζωή προσποιείται πως ζει, ζουν στον κόσμο ζωή, όπου όλα έχουν πλαστεί με αλήθεια, φως και αγάπη, όπου όλα είναι σαν Θεός. Γι' αυτό σας λέω, αν υπάρχει επιστροφή, πάμε να ζήσουμε εκεί...η ζωή εδώ πέθανε.

Ε.Α.



Το μόνο υπόλοιπο είναι Θεός. Και ευτυχώς. Ναι, η ζωή εδώ πέθανε.

Σ.Σ.

Σταύρος Σταυρόπουλος - Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Θεία Μετάληψη σάρκας

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Νίκος Καββαδίας

(απόσπασμα από το ποίημά του με τίτλο "Φάτα Μοργκάνα")

Χρόνια πολλά!

Άξιζε να ζήσω να σε δω.


Αλκίνοος Ιωαννίδης

Σπασμένα χέρια

Σπασμένα χέρια

κράτα με

σώζομαι

και μ' αυτά.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Θυμέλη

Θα σταθώ.
Στη μέση της ορχήστρας.

Θα απεκδυθώ των ενδυμάτων του ρόλου.
Θα ακουμπήσω τη μάσκα στη θυμέλη.
Θυσία στον Διόνυσο,
θεό των παθών και της αλήθειας μου.

Θα απαγγείλω λόγια τραγικά.
Όχι των μεγάλων τραγικών.
Αλλά του εντός μου δράματος.

Μόνος θεατής μου,
εγώ.

Και εσύ.
Καθισμένη στα πέτρινα έδρανα.
Γδυτή με τη δική σου αλήθεια.

Θα σε κοιτάξω επίμονα.
Εκεί που ο κύκλος του θεάτρου
διασπάται σε δύο μικρότερους.
Εκεί που παίζεται αιώνια το δράμα και η κωμωδία της ζωής.
Στα μάτια σου.

Θα αφήσω πρώτα τη σιωπή
να επιβληθεί.

Κι ύστερα,
θα φωνάξω.
Τη μια μόνη λέξη.

Κι εσύ θα εξαϋλωθείς.
Θα χωθείς στις αρχαίες ρωγμές.
Και θα είσαι παντού.
Είσαι παντού.
Θα γίνεις η κάθαρση που ψάχνεις και δεν έρχεται.

Ούτως ή άλλως δε με ενδιαφέρει η γήινη σου μορφή.
Αυτό που υπηρετώ είναι η ιδέα σου.

Και εκεί,
στο κέντρο του θεάτρου,
θα αφήσω τη ζωή μου να πετάξει.



Κωστής Χριστοδούλου

Γίνεσαι ήλιος

Μες στο σκοτάδι
μαδάς τη μαργαρίτα.
Γίνεται ήλιος.


Άντζελα Γεωργοτά

Τσουλήθρα ονείρων

Γιατί το πρόσωπο σου είχε τόση γαλήνη,
Έσπαγε σε μυριάδες κόκκους άμμου,
Που έσκαβαν παιδικά φτυαράκια
Ψάχνοντας τον κρυμμένο θησαυρό.

Γιατί η καμπύλη της πλάτης σου,
Τσουλήθρα ονείρων

Γιατί το στόμα σου,
Πεταλούδα που μόλις απελευθερώθηκε στο δάσος.

Γι'αυτο
Μη ρωτάς.
Τα φτερά των πουλιών ξέρουν.


Κωστής Χριστοδούλου

Είναι τ' αλφάβητο

Gia ton Kalvo

σπασμένα σύμβολα

σπασμένα σύμβολα

μαύρα συντρίμμια

σπασμένα σύμβολα

πυρπολημένα

χέρι αυτόχειρας

χέρι αυτόχειρας

σπαστή υπόκλιση

χέρι αυτόχειρας

και μαριονέτα

η κόλλα σάβανο

η κόλλα σάβανο

η κόλλα σάβανο

η κόλλα σάβανο

στόρι πεσμένο

τώρα τ’ αλφάβητο

τώρα τ’ αλφάβητ

τώρα τ’ αλφάβη

τώρα τ’ αλφάβ

δεν περισσέυει

τώρα τ’ αλφάβ

τώρα τ’ αλφάβη

τώρα τ’ αλφάβητ

τώρα τ’ αλφάβητο

θα περισσέψει

στόρια μπλεγμένα

κομμένος σπάγγος

της μαριονέτας

είναι τ’ αλφάβητο

Χρήστος Μαρτίνης

Παγκόσμιος Άτλας

Εγώ εδώ
Κι εσύ μια θάλασσα μακριά
Μια παλάμη μας χωρίζει μόνο
Πόσο μπλε χωράει σε μια παλάμη;
"Δική σου ή δική μου;" με ρώτησες
Ίσιωσα προσεκτικά τον χάρτη στον τοίχο,
έτσι που κι οι δυο να απέχουμε το ίδιο απ' το καρφί
Δειλή συμμετρία
Δε μπόρεσε ποτέ να της να σταθεί στο βάθος των περιστάσεων
Ξεκρέμασα τον χάρτινο πλανήτη παρατηρώντας το σημάδι που άφηνε στη λεία επιφάνεια
"Πότε θα έρθεις;" ρώτησα με προσμονή
"Δε θα έρθω" γέλασες
Ο Άτλας έπεσε απ' τα χέρια μου
Πισωπάτησα προσέχοντας μη βραχώ από τα κύματα που έσκαγαν ξαφνικά
στο δωμάτιο
"Είχες πει..."
Με κοίταξες αδιάφορα
"Είχα απλώς πει πως δε θα είμαι πια μια θάλασσα μακριά"
απάντησες σηκώνοντας τους ώμους
"Κοίτα. Κοίτα πόσο μπλε. Μπορούν, ξέρεις, να μας χωρίζουν περισσότερες από μια θάλασσες"
Μα εγώ δεν άντεχα να κοιτάζω πια.
Δίπλωσα τον χάρτη πολλές φορές και τον έκρυψα βαθιά στο συρτάρι.
Τώρα μας χώριζες μόνον εσύ.
Έφυγες.
Πιο μακριά, αλλά τί σημασία έχει το πόσο, όταν δεν είσαι κοντά...

Καμιά φορά ανοίγω το συρτάρι
και τότε θαλασσινός αέρας φυσάει στο δωμάτιο.
Θα ορκιζόμουν πως ακούω τους γλάρους να πετούν γύρω από το σημάδι που άφησε
ο χάρτης στον τοίχο.
Το κλείνω απότομα.
Ακόμη απορώ πως χώρεσε τόσος ωκεανός σε ένα μόνο συρτάρι.
Μα κάθε φορά που κοιτάζω το σημάδι στον τοίχο, πιο πολύ απορώ πώς άντεξε να σηκώσει τόση αγάπη ένα μόνο καρφί...


Μαρία Ζαγκλαρά

Hard Rain

Ανάμεσα απ' τις σταγόνες

σε σιωπώ, σε σιωπώ, σε σιωπώ
στο ξεκάθαρο τέμπο της απουσίας σου

Δεν έχεις τέλος

Πότε θα βρέξει κεραυνούς
να με ηλεκτροδοτήσουν αντοχή; 
Πότε θα γίνω κεραυνός να σε διαπεράσω
όπως με διαπερνά το σε ποθώ;

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Νεανικά φτιασίδια

Με νεανικά φτιασίδια έπλασα τη δική μου ομορφιά.
Έτσι όπως μου έπρεπε.
Ανάλαφρη σαν όνειρο που ξέφυγε απ' την κούνια.
Αθώα σαν γέλιο που ξαπόστασε στα χείλη ενός παιδιού.
Ρόδινη σαν τα μάγουλα ξέφρενης εφηβείας.
Από τότε...

Κολλά κίτρινα αστέρια στο ανοιχτό ταβάνι.
Αγκαλιάζει αφράτα σύννεφα.
Κυνηγά πεταλούδες στο στομάχι της.
Φορά τετράγωνα καπέλα.
Πλέκει κοτσίδες τα ματόκλαδά της.
Τρέχει πίσω από σκυθρωπούς χαρταετούς.
Καβαλά κέρινα ποδήλατα.
Κυλιέται σε ανεξίτηλα χώματα.
Χορεύει αγκαλιά με γίγαντες.
Καταβροχθίζει ζουμερά βιβλία.
Βάφει τα χείλη της διάφανα.
Κρύβει στα μαξιλάρια φράουλες.
Κεντά μονογράμματα στους τοίχους.
Ξηλώνει το κόκκινο απ' τις ροδιές.
Βουτά σε παγωμένα σεντόνια.
Φυτεύει φιλιά στη βεράντα.
Ερωτεύεται μεταξωτούς στίχους.
Δοκιμάζει γυάλινα φορέματα.
Ψιθυρίζει δαντελωτά όνειρα.
Και ποτέ.
Μα ποτέ δεν κοιμάται.
Αν δεν της διαβάσω παραμύθια με χάπι εντ.


Μαρία Μυλωνά

(ποίημα από το βιβλίο "Ποίηση" Α' Λογοτεχνικός Διαγωνισμός "Μίμης Σουλιώτης", εκδόσεις δίγαμμα, Θεσσαλονίκη, 2014)