Υπάρχω γιατί συνυπάρχω

στον πολυαγαπημένο μου Kirk

και στην ανακάλυψή του

Γι' αυτό και τα πράγματα έχουν μια δική τους μοίρα, αθόρυβη κι ανελέητη,
γι' αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ
απ' τον εαυτό της-
η ζωή των άλλων.


Τάσος Λειβαδίτης

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια", Κέδρος, 2005)

Perfect day

Just a perfect day
drink Sangria in the park
And then later
when it gets dark, we go home

Just a perfect day
feed animals in the zoo
Then later
a movie, too, and then home

Oh, it's such a perfect day
I'm glad I spend it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on

Just a perfect day
problems all left alone
Weekenders on our own
it's such fun

Just a perfect day
you made me forget myself
I thought I was
someone else, someone good

Oh, it's such a perfect day
I'm glad I spent it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on

You're going to reap just what you sow
You're going to reap just what you sow
You're going to reap just what you sow
You're going to reap just what you sow


Lou Reed

Closed eyes

I closed my

 eyes

softly and fell

in love with the

  way I 

remembered you:

 body, soul,

and all.

Christopher Poindexter

Εκλογές

Θάλασσα στη Λάρισα
σιδηρόδρομο στην Κρήτη
όχι τρύπες στις δεκάρες
έρχονται εκλογές

Πέσε μόνος σου αρχηγέ
απ’ το προεκλογικό μπαλκόνι
κι ό,τι μας ενώνει
είναι αυτό που δε θα γίνει ποτέ

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Έργα στις οδούς
θέσεις και μισθοί, αυξήσεις
εντυπώσεις, υποσχέσεις
έρχονται εκλογές

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ
κι όχι να λες:

Αν δε βγείτε πρώτο κόμμα
το ίδιο βράδυ Κυριακής
θα καείτε ζωντανοί
σαν λαμπάδες στις κολώνες της ΔΕΗ
κι αν δε βγούμε πρώτοι εμείς
το ίδιο βράδυ Κυριακής
να μας τρώνε τα λιοντάρια
στον ιππόδρομο με βάρδια

Κάθε τέσσερα χρονάκια
μία Κυριακή πολίτες
κι ό,τι δεν τους είπες
γράψ'το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ

Ορφέας Περίδης

(το τραγούδι αυτό ανήκει στο δίσκο "Αχ ψυχή μου φαντασμένη", Ακτή, 1993)

Συλλογή

Συλλέγω συστηματικά στερητικά άλφα.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Να πάψει επιτέλους και ο ήλιος

Ο τελευταίος άνθρωπος ας σβήσει τον ήλιο.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Ένωση

I.

Απόψε μην απομακρυνθείς

Η γη έχει αρχίσει να χάνει την βαρύτητά της
Τα πάντα αλλάζουν θέση σχέση απόσχιση
Δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι
Δεν ξέρω αν έμαθα ποτέ να μην φοβάμαι

Απόψε μην απομακρυνθείς

Η νύχτα έγινε φέρετρο κάτω απ' τα σεντόνια
Τα δάχτυλά μου αρχίζουν να μοιάζουν με μάρμαρο
Το πρόσωπό μου παίρνει την όψη
Μισοτελειωμένου γλυπτού

Απόψε μην απομακρυνθείς

Μείνε να τελειώσουμε μαζί
Αυτό που δεν ζήσαμε
Μείνε για το τελευταίο σινιάλο

Έτσι κι αλλιώς ποτέ κανείς δεν θα μάθει
Τι γεύση έχει το φιλί των εραστών

Όταν πεθαίνουν ζωντανοί



II.

Απόψε δεν θα απομακρυνθώ

Θα μείνω εδώ
Να σκαλίζω με τα δάχτυλα
Το σχέδιο του κορμιού σου
Μέσα σε μια ερεθισμένη κίχλη φωτός
Θα μείνω εντός
Στην κοιλότητα των θηρίων σου
Καθένα απ’ αυτά γεννιέται στο πλάι
Με τις μικρές περισπωμένες του περασμένου αιώνα

Σε ποιο απ’ τα κεφάλια μου
Να σε χωρέσω;

Απόψε δεν θα απομακρυνθώ

Ποτέ μου δεν είχα τα χέρια
Ποτέ δεν ήξερα να βουλιάζω οδούς
Αλλά ακόμα και να το μάθαινα
Θα κατέστρεφα με τα νύχια μου τον δρόμο
Για να περνάμε μόνο εμείς
Ακέφαλοι
Από το λίγο των άλλων

Μόνο εμείς
Έξω απ’ το βλέμμα

Απόψε σήμερα αύριο μετά
Σε δέκα μοναδικά χρώματα
Σε εκατομμύρια ανεκτέλεστες αγκαλιές
Σε πεντέμισι χιλιάδες αιώνες

Δεν θα απομακρυνθώ

Πώς μπορεί κανείς να απομακρυνθεί
Απ’ το αναπόφευκτο δέρμα;

Γίνε εγώ
Θα μείνω εμείς
Μέσα στον ανελέητο κουρνιαχτό των άλλων
Μείνε εκεί που είσαι
Ακίνητη

Σε καρπώ
Σε είμαι
Σε θεώ με τα όργανα του τυφλού
Σε στρέφω σε διονυσιακό βάθρο
Σε κόσμος

Και με φεύγεις
Με ερείπια αγάπης
Και με φοράς στην πράσινη κλίμακα
Ευχαριστώντας το φως
Και με βρέχεις

Θα σε πάρω ολόκληρη
Με την θάλασσα ενός σχοινοβάτη

Απόψε μην απομακρυνθείς

Σε ελάχιστους καιρούς από σήμερα
Η σταγόνα θα είναι μια
Στο προσκήνιο του ωκεανού

Το νερό έχει ήδη φτάσει

Στα πόδια μας


[Όταν με ξεκολλήσεις απ’ τα στήθη σου βάλε εκείνο το μαύρο χρώμα στο παράθυρο που ταιριάζει στη μοναξιά. Χωρίς άλλες λέξεις. Στη σιωπή δεν μιλούν – μόνο αναπνέουν οι αγωνίες]



Μαρία Χρονιάρη – Σταύρος Σταυρόπουλος

(Από το βιβλίο τους "Ασκήσεις Ύφους" που ετοιμάζεται.

Αναδημοσίευση από το http://sstavropoulos.blogspot.gr/2014/05/blog-post_16.html)

Λησμονιά

Μην ξεχνάς να (με) ξεχνάς.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πέφτω

Κοίταξε τι ωραία που 
                                  π
                                     έ
                                        φ
                                           τ
                                              ω
                                                  .
                                                     .
                                                        .

Πιο πολύ

Να μ' αγαπάς σαν ποταμός
που τρέχει στον γκρεμό,
στα βράχια του να τσακιστεί,
να γίνει καταρράκτης.

Όπως το ρέμα το βαθύ
που βράζει από θυμό
και να το πάψει δεν μπορεί
της μοίρας του ο φράχτης

Μα πιο πολύ να με μισείς
σαν φοβισμένο χέρι
που 'χει δικό του και κρατά
το δίκοπο μαχαίρι

Να μ' αγαπάς σαν δυνατή
κι αχόρταγη φωτιά,
που καίει κι ονειρεύεται
τα λαβωμένα δέντρα.

Σαν τον αέρα τον τρελό
που νύχτα τραγουδά,
που πολεμάει τα βουνά
και πελεκάει την πέτρα

Μα πιο πολύ να με μισείς
σαν αγριεμένο χέρι
που πια δε βρίσκει πουθενά
το δίκοπο μαχαίρι.


Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

(η μουσική του παραπάνω τραγουδιού ανήκει στο Νίκο Παραουλάκη και η ερμηνεία του στον Αλκίνοο Ιωαννίδη)

https://www.youtube.com/watch?v=ACEjqXk_ZJY&feature=share

Τα μάτια των δολοφόνων

Μετά το έγκλημα
Εχουν οι δολοφόνοι
Τα πιο αθώα μάτια.

Εκπληκτοι μπρος απ' τα πολύχρωμα γλυκά
εκστατικοί στις φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν
στα λαϊκά μελό 4-6
δακρυσμένοι.
Ντρέπονται για το ύψος τους στους δρόμους
βυθίζουν με μανία τα χέρια
στις ρηχές τσέπες του πέτσινου
πάνε γωνιά γωνιά μη και μας σπρώξουν.

Αν ήταν δυνατό από μια μεριά
να δείτε πώς ξυπνούν οι δολοφόνοι:
με λίγο σάλιο πάνω στο σιδερικό
σαν πιπίλα που γλίστρησε αργά.

Αλίμονο σ' εμάς
με τη σκανδάλη στα μάτια.

Γιάννης Βαρβέρης

(από το βιβλίο του "Ο θάνατος το στρώνει", Ύψιλον, 2000)

Χωρίς ευχαριστώ

 ζωγραφικός πίνακας του Άντη Ιωαννίδη

Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή.

Όταν δυο άνθρωποι ζούνε

ο ένας με την ανάσα του άλλου,

δεν χωράει πληρωμή.

Νίκος Καββαδίας

Εαρινή Συμφωνία

Κλείνω τα βλέφαρα
κάτω απ' την ήρεμη νύχτα
κι ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα
εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου
πάνω στη σάρκα μου.

Είμαι
ο έναστρος ουρανός
του θέρους.

Τόσο βαθύς κι ωραίος
τόσο μεγάλος έγινα
απ' την αγάπη σου
που δε δύνεσαι πια
να μ' αγκαλιάσεις.

Αγαπημένη
έλα να μοιραστούμε
τα δώρα που μου 'φερες.

Ιδού το δάσος λυγίζει
απ' το βάρος των ανθών και των φύλλων του.


Γιάννης Ρίτσος

(απόσπασμα από το XVIII ποίημα της "Εαρινής Συμφωνίας", Κέδρος, 1986)

Στιγμές

ο εραστής

άρρωστο ψάρι

όπου να ’ναι

θα πέσει

στον ουρανό
*

κόλαση

με τόσο φως

δεν το περίμενα

στρίβοντας στη γωνιά

ν’ αντικρίσω

το μαύρο κόκκινο
*

τη νύχτα

κλεισμένος

σε κλουβιά βροχής

σιγά σιγά

με θανατώνουν

τα πουλιά
*

και το πρωί

αν τα πουλιά που μου στέλνει

ο Θεός

είναι πάλι μαύρα

τα βάφω

πράσινα

κίτρινα

κόκκινα
*

όμως μια μέρα

θά ’ρθει μια συννεφιά

παντοτινή
*

κυπαρίσσι

κόκκινο

δέρμα

της ψυχής
*

ένα γλυκό χέρι

σπασμένο

πεταγμένο

στις πέτρες

στο δρόμο

στο χάος
*

καληνύχτα

Μίλτος Σαχτούρης