Κοσμικός Νους

Χρησιμοποίησα την μαγική μου ηλικία
Για να ξεπεράσω τα όρια
Ενός αξεπέραστου κόσμου
Κρυμμένου
Μέσα σε άδικα βρύα

Έμειναν κάποια τραγούδια
Σαν ξέφτια
Μισές μελωδίες στο συρματόσκοινο
Μαζί με τα άπλυτα εσώρουχα
Του τελευταίου αυτόχειρα θεού

Οι μεταχειρισμένες αγάπες
Πήγαν όλες μαζί
Στον παράδεισο
Αφού πρώτα πέρασαν από την κουζίνα μου
Τηγανίζοντας
Τις φιλήδονες ζωές μας
Σε μια παράξενη ελληνική πόλη

Οι λέξεις των ποιητών
Έχασαν τα δάχτυλά τους
Από το κοφτερό σαν μαχαίρι μυαλό
Ενός μικρού κοριτσιού

Και γύρισε ο χρόνος πλευρό
Και πέθανε

Οι σοφοί λένε
Ότι είναι ανώφελο να προσπαθείς
Να αλλάξεις τη φορά της καταιγίδας

Όμως η έκσταση
Συνεχίζει να ζει
Κάτω απ’ τις κουρτίνες
Αυτής της γης

Απλώνεται

Βάφει το επόμενο φεγγάρι
Και το μεθεπόμενο
Με τα χρώματα
Ενός ανικανοποίητου λύκου

Μέσα στα δόντια του
Ασπρίζουν θολά
Οι καινούργιες πόλεις

Τα φώτα τους
Δείχνουν τον δρόμο

Πρέπει να τον βαδίσω
Παραμερίζοντας τα νεκρά σώματα
Πρέπει να τον φτάσω
Ως την ψυχή

Είμαι μόνος με αυτό το αγέννητο έθνος

Είμαι το ανεπαίσθητο ρόδο
Της ένωσης δυο διαφορετικών φυλών
Είμαι ο μονός έρωτας

Της άσεμνης φαντασίας μου



Σταύρος Σταυρόπουλος


(αναδημοσίευση από το προσωπικό του blog: http://sstavropoulos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_15.html)