Πότε;

Πότε θα έρθει η μέρα που η μόνη μου ασχολία θα είναι να παρατηρώ

πως ανθίσουν τα λουλούδια,

πως κελαηδούν τα πουλιά 

και πως κοκκινίζουν τα μήλα;





Πότε η άνοιξη θα πάψει να αγνοείται;


Ερασιτέχνης Άνθρωπος 

Για να σε συναντήσω

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου έλειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι’ αυτό, για να σε συναντήσω
Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι’ αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί.


Τάσος Λειβαδίτης

Τα μάτια σου

Όταν κοιτάζω τα μάτια σου,

μορφή απροσπέλαστη,
δεν ξέρω,

δεν μπορώ μια θάλασσα δίχως χρωματισμένα φώτα
ματαιωμένες γιορτές,

πικρή γεύση του άδειου

και ανώφελου καιρού.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

(από το βιβλίο του "Ο Δύσκολος Θάνατος", Νεφέλη, 1985)

Αν ρωτάς να σου πω

Αν ρωτάς να σου πω πώς υπάρχω και ζω
και με πόσες ανέσεις,
σου το λέω απλά:
έχω δάκρυα πολλά ταχτικές καταθέσεις.

Έχω τόσες πολλές από σένα πληγές
κι από άλλους ανθρώπους
που εισπράττω πολλά κι από σένα διπλά
με χρυσάφι τους τόκους.

Γι’ αυτό ό,τι σου πω και με όποιο σκοπό
θα τ’ ακούς λυπημένα,
αφού οι λέξεις που κλαιν
στα τραγούδια μου αυτά έχουν κάτι από σένα.


Μάνος Ελευθερίου

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Martha Medeiros

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση

...Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις
πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σ’ απέρριψαν
για πόσο καιρό τ’ ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν
αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες
να σε δυναστεύουν
πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν’ ανατραπούν
ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες
πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, πού στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη
απόφαση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

(απόσπασμα ποιήματος από το βιβλίο του "Σε βρίσκει η ποίηση", Κίχλη, 2012)

Ερωτικός Καβάφης

Έπος καρδιάς 

Μετά σοῦ τὸ πᾶν, νομίζω, προσηνὲς μὲ μειδιᾶ,
στὸν καθρέπτη τῶν ΄ματιῶν σου τὴν χαρὰν ἀντανακλᾶ.
Στάσου φῶς μου καὶ ἀκόμη δεν σὲ εἶπα τὰ μισὰ
ἀπ΄ἐκεῖνα ποὺ πιέζουν τὴν ἐρῶσαν μου καρδιὰ
καὶ στὰ χείλη μου ὁρμοῦνε μὲ μιὰ μόνη σου ΄ματιὰ.
Μὴ μὲ ὁμιλεῖς ἂν θέλης, μὴ μὲ πεῖς γοητευτικὰ
λόγια ἀγάπης καὶ λατρείας. Φθάνει νἆσαι ἐδῶ κοντά,
νὰ σὲ λέγω πὼς σὲ θέλω, νὰ σ’ἐγγίζω, τὴν δροσιὰ
τοῦ πρωϊοῦ ποὺ ἀναπνέεις ν’ ἀναπνέω, κι ἂν καὶ αὐτὰ
ὑπερβολικὰ τὰ βρίσκῃς νὰ σὲ βλέπω μοναχά!



Ο Δεκέμβρης του 1903

Κι’ άν γιὰ τὸν ἐρωτά μου δὲν μπορῶ νά πῶ -
ἂν δὲν μιλῶ γιὰ τὰ μαλλιὰ σου, γιὰ τὰ χείλη, γιὰ τὰ μάτια∙
ὅμως τὸ πρόσωπό σου ποὺ κρατῶ μὲς στὴν ψυχή μου,
ὁ ἦχος τῆς φωνῆς σου ποὺ κρατῶ μὲς στὸ μυαλό μου,
ἡ μέραις τοῦ Σεπτέμβρη ποὺ ἀνατέλλουν στὰ ὀνειρά μου,
ταὶς λέξεις καὶ ταὶς φράσεις μου πλάττουν καὶ χρωματίζουν
εἰς ὅποιο θέμα κι’ἄν περνῶ, ὁποίαν ἰδέα κι’ ἄν λέγω.



Έρωτος άκουσμα

Στοῦ δυνατοῦ ἔρωτος τὸ ἄκουσμα τρέμε καὶ συγκινήσου
σὰν αἰσθητής. Ὅμως, εὐτυχισμένος,
θυμήσου πόσα ἡ φαντασία σου σ΄ἔπλασσεν∙ αὐτὰ
πρῶτα∙ κ΄ἔπειτα τ΄ἄλλα - πιὸ μικρά - ποὺ στὴν ζωὴ σου
ἐπέρασες κι΄ἀπόλαυσες, τ΄ἀληθινότερα κι΄ἁπτά. -
Ἀπὸ τοὺς τέτοιους ἔρωτες δὲν ἤσουν στερημένος.



Έτσι πολύ ατένισα

Τὴν ἐμορφιὰ ἔτσι πολὺ ἀτένισα,
ποὺ πλήρης εἶναι αὐτῆς ἡ ὅρασίς μου.
Γραμμὲς τοῦ σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ἡδονικά.
Μαλλιὰ σὰν ἀπὸ ἀγάλματα ἑλληνικὰ παρμένα∙
Πάντα ἔμορφα κι ἀχτένιστα σὰν εἶναι,
καὶ πέφτουν, λίγο, ἐπάνω στ ’άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα τῆς ἀγάπης, ὅπως τἄθελεν
ἡ ποίησίς μου… μὲς στὲς νύχτες τῆς νεότητός μου,
μέσα στὲς νύχτες μου κρυφά, συναντημένα…


Κωνσταντίνος Καβάφης

Ματαίωση

Δεν είναι που κουράστηκα
να περιμένω κάτι
είναι που δεν φαντάστηκα
ότι ποτέ δε θα'ρθει.


Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

(απόσπασμα στίχων από το τραγούδι "Τα μεροκάματα")

Angels of Purity

Το Χτες, ό,τι κι αν λένε, ήταν για μας

Ένα λεπτό μείον Σήμερα, ή δύο λεπτά μείον Αύριο

Καθώς και το Αύριο δεν το λέγαμε Αύριο

Παρά το λέγαμε Ένα Λεπτό Μείον Μία Αιωνιότητα

Ενώ το Σήμερα το λέγαμε Ένα Λεπτό Συν Χτες.

Μας είδαν στη Ζυρίχη

το Χίλια Εννιακόσια Δέκα Τέσσερα

Να τραγουδάμε νέγρικα άσματα

Άναρθρα ποιήματα να κραυγάζουμε

Φορώντας φράκο και μονόκλ

Πίνοντας άφθονο κρασί και καπνίζοντας

Ακατάπαυστα στις βεράντες

Ενός σφαγιασμένου

Δειλινού.

Στο Βερολίνο μας άκουσαν

Το Χίλια Εννιακόσια Δέκα Εννιά

Τους πάντες και τα πάντα να χλευάζουμε

Γελώντας, ναι, αλλά ποτέ όταν γελούσανε

Οι Εχθροί μας.

Μας ένιωσαν για τα καλά

Στο Παρίσι, το Είκοσι Τέσσερα

Και το Πενήντα Δύο

Και το Εξήντα Οχτώ

Αθόρυβοι στην αρχή

Στην Όχθη την Αριστερή

Και σιγά σιγά

Εκκωφαντικοί Ακαριαίοι Εμπρηστικοί

Να εκπορθούμε ό,τι γι' απρόσβλητο περνιόταν.

Λέγαμε πως είμαστε της Λήθης Οπαδοί

Την ίδια τη στιγμή

Που ομνύαμε στης Μνήμης την ηχώ

Κραυγάζαμε

Όταν

Να ψιθυρίσουμε οι άλλοι μας περίμεναν

Κι όταν για φωνές κι ολολυγμούς

Μας είχαν ικανούς

Εμείς απλώς σωπαίναμε

Και συνεννοούμασταν με νεύματα.

Τέτοιο ήταν, και έμεινε τέτοιο,

Το Άδολο Παιχνίδι Μας

Και έτσι καταφέρναμε

Τις Βεβαιότητες να διαφθείρουμε

Τις Νύξεις να εκθειάζουμε

Ώσπου να γίνουν

(για τις Νύξεις Σού Μιλώ)

Βόμβες αδυσώπητες του Λόγου και του Νου.

Ναι, Χαράλαμπε, ναι, όντως, Φίλε Μου

Ο Μαρσέλ έπαιζε σκάκι όταν ξεκοιλιάζαμε

Μαζί με τους προύχοντες και τις θυγατέρες του

Και έκανε καλά

Και κάναμε καλά.

Ναι, Φίλε, όντως

Όταν παίζαμε με το Είναι και το Χρόνο

Όταν ταλανιζόμασταν γελώντας (πάντα!) βροντερά

Με το Είναι και το Μηδέν

Ωραίοι (ξανά: πάντα!) και Χλομοί

Και Γαλάζιοι (στους οφθαλμούς)

Και Κόκκινοι (στα χείλη)

(και στην Καρδιά)

(και στο Μυαλό)

Ήμασταν και παραμέναμε

Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά

Ήμασταν και παραμέναμε

Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά

Ήμασταν και παραμέναμε

Όταν πετάγαμε την Τέχνη στα σκυλιά

Και όταν στη Ζωή αφιερώναμε

Τα βλάσφημα άσματά μας

Ήμασταν και παραμέναμε

Όταν η μόνη γεωγραφία που αναγνωρίζαμε

Ήταν των Παθών η Γεωγραφία

Ήμασταν και παραμέναμε

Όταν άλλη επιστήμη δεν ξέραμε

Εξόν την Ιστορία

Ήμασταν, Φίλε Μου, και παραμέναμε

Όταν τα κορίτσια μας τα λέγαν

Κατερίνα Βάσω Ουρανία Ελεάννα Ερασμία

Όταν τα ρούχα μας ήσαν όλα μαύρα

Όταν τ' ακροδάχτυλά μας ήσαν όλα κίτρινα

Όταν τα δόντια μας ήσαν πράσινα και φαιά

Όταν δεν μας πλησίαζε κανείς δίχως να κινδυνεύει

Ναι, Φίλε Μου

Της Αγνότητας

και τότε

της Αγνότητας

και τώρα

της Αγνότητας

και πάντα

Άγγελοι ήμασταν.

Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης

(ποίημα από το βιβλίο του "Paris, Παρίσι", Κέδρος, 2003)

http://www.youtube.com/watch?v=z8LuMX5dyRo#t=275

Moonstruck

"...Σ' αγαπώ. Όχι έτσι όπως σου έμαθαν πως είναι η αγάπη –ούτε εγώ το ήξερα, η αγάπη δεν κάνει τα πράγματα όμορφα, τα καταστρέφει όλα. Σου ραγίζει την καρδιά. Τα κάνει όλα άνω-κάτω. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τα πράγματα τέλεια. Τέλειες είναι οι νιφάδες του χιονιού. Τα αστέρια είναι τέλεια. Όχι εμείς. Όχι εμείς! Είμαστε εδώ για να καταστραφούμε και να ραγίσουμε τις καρδιές μας και να αγαπήσουμε τους λάθος ανθρώπους και να πεθάνουμε... Τώρα θέλω να έρθεις μαζί μου...".

(Απόσπασμα από την ταινία "Moonstruck", 1987)

Κοσμικός Νους

Χρησιμοποίησα την μαγική μου ηλικία
Για να ξεπεράσω τα όρια
Ενός αξεπέραστου κόσμου
Κρυμμένου
Μέσα σε άδικα βρύα

Έμειναν κάποια τραγούδια
Σαν ξέφτια
Μισές μελωδίες στο συρματόσκοινο
Μαζί με τα άπλυτα εσώρουχα
Του τελευταίου αυτόχειρα θεού

Οι μεταχειρισμένες αγάπες
Πήγαν όλες μαζί
Στον παράδεισο
Αφού πρώτα πέρασαν από την κουζίνα μου
Τηγανίζοντας
Τις φιλήδονες ζωές μας
Σε μια παράξενη ελληνική πόλη

Οι λέξεις των ποιητών
Έχασαν τα δάχτυλά τους
Από το κοφτερό σαν μαχαίρι μυαλό
Ενός μικρού κοριτσιού

Και γύρισε ο χρόνος πλευρό
Και πέθανε

Οι σοφοί λένε
Ότι είναι ανώφελο να προσπαθείς
Να αλλάξεις τη φορά της καταιγίδας

Όμως η έκσταση
Συνεχίζει να ζει
Κάτω απ’ τις κουρτίνες
Αυτής της γης

Απλώνεται

Βάφει το επόμενο φεγγάρι
Και το μεθεπόμενο
Με τα χρώματα
Ενός ανικανοποίητου λύκου

Μέσα στα δόντια του
Ασπρίζουν θολά
Οι καινούργιες πόλεις

Τα φώτα τους
Δείχνουν τον δρόμο

Πρέπει να τον βαδίσω
Παραμερίζοντας τα νεκρά σώματα
Πρέπει να τον φτάσω
Ως την ψυχή

Είμαι μόνος με αυτό το αγέννητο έθνος

Είμαι το ανεπαίσθητο ρόδο
Της ένωσης δυο διαφορετικών φυλών
Είμαι ο μονός έρωτας

Της άσεμνης φαντασίας μου



Σταύρος Σταυρόπουλος


(αναδημοσίευση από το προσωπικό του blog: http://sstavropoulos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_15.html)