Ο χρόνος που μετράει

(...)

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει,αυτά είχα να σου πω.



Διονύσης Σαββόπουλος

Και του χρόνου

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνο κόσμο έξω απ’ το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν’ την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα `θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

Μα είν’ αλήθεια πως ο χρόνος
Ο, τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν’ αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν’ αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.


Φοίβος Δεληβοριάς

Αργά

Πάντα είχα

Μια εγκληματική αγάπη

Για τα χαμένα

Πόνταρα πάντα

Στα λάθος άλογα

Έκανα βραχιόλια

Τις υποσχέσεις

Με την υποψία

Πως

Ίσως γελάσω

Μια ζωή

Υποθήκευα

Την ζωή μου

Μαρία Χρονιάρη

(ποίημα από την ποιητική της συλλογή που ετοιμάζεται)

Χριστούγεννα 1948

Σημαία
ακόμη
τα δίκανα στημένα στους δρόμους
τα μαγικά σύρματα
τα σταυρωτά
και τα σπίρτα καμένα
και πέφτει η οβίδα στη φάτνη
του μικρού Χριστού
το αίμα το αίμα το αίμα
εφιαλτικές γυναίκες
με τρυφερά κέρινα
χέρια
απεγνωσμένα
βόσκουν
στην παγωνιά
καταραμένα πρόβατα
με το σταυρό
στα χέρια
και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς
το τόπι
ο σιδηρόδρομος της λησμονιάς
το τόπι του θανάτου


Μίλτος Σαχτούρης

(ποίημα από το βιβλίο του "Με το πρόσωπο στον τοίχο", 1952)

http://www.youtube.com/watch?v=Hs2PRlEkpDc

Καλές καρδιές

Καλές γιορτές
και κυρίως

Καλές καρδιές!

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Όχι μην κλαις

Πάψε διαρκώς να μου λες
πόσες αγάπες περάσαν
κι όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.

Αποζητάς μόνιμες επαφές
μα αγνοείς τις κρυφές σου ορέξεις
και πριν καλά τις αισθανθείς
σκέφτεσαι πώς θα τις αντέξεις.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.

Σαν μεγαλώνει το χτες,
το αύριο τελειώνει
κι είναι ωραίο όταν με θες
να σε γυρεύω ακόμη.

Όχι μην κλαις, όχι μην κλαις
θά `ρχομαι γω με τις σκιές.


Νίκος Ζούδιαρης

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Ντῖνος Χριστιανόπουλος

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Ο Γιάννης ο φονιάς

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή
επέρασ’ απ’ το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά
και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ’ αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη

Νίκος Γκάτσος

Ίδιες λέξεις

Θα λέω τις λέξεις
μέχρι να τελειώσουν

μέχρι να μη σημαίνουν

μετά
θα πατώ το play
στο σύστημα ηχογράφησης
για να τις ακούω

πάλι
πάλι
πάλι

ίδιες
ίδιες
ίδιες


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Αυτός που αγαπώ

Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...


Μπέρτολτ Μπρεχτ

Γυμνάσματα

Φοβήθηκα τὴ μνήμη
Καὶ τὴν σκότωσα
Ὅμως ἐκείνη ἔζησε
Τραυματισμένη
Δύσμορφη
Τυραννικὴ
Καὶ μοῦ θυμίζει ἐπίμονα
Κάθε φορὰ ποὺ γράφω
Πὼς εἶμ’ ἐγὼ
Κι ὄχι ἕνας ἄλλος

Μάνος Χατζιδάκις

(ποίημα από το βιβλίο του "Μυθολογία και Μυθολογία Δεύτερη", Άγρα, Αθήνα, 2007)

Σε ποιον έρωτα ζω;

Τα χείλη μου
στερήθηκαν
το θαύμα
χιλιάδες
καλοκαίρια
ψάχνοντας
εσένα
βλέπω
όπου
κι αν κοιτάξω
στο μαύρο φως
που δεν
γνώρισες
ποτέ
σου
έλεγα
σε ποιον έρωτα ζω
το πάθος
μετάνιωσα
γι' αυτό που
ανεπιστρεπτί
δεν ένιωσα
εγώ
χαμένη
στον κόσμο
ψάχνοντας
εσένα
στο πάθος
που μ' έστελνε
κοντά
στο θαύμα
που στερήθηκαν
τα χείλη μου.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

...Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε...

Οδυσσέας Ελύτης

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Μαρία Νεφέλη", Ίκαρος, 1978)

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Ορέστης Αλεξάκης

(από τη συλλογή του "Ο ληξίαρχος", 1989)

Σιωπητήριο

Στέκομαι απέναντί σου
Ντυμένη τα μαύρα πέπλα της γέννησης
Σε κοιτώ
Είσαι σαν πίνακας του Νταλί
Σταυρωμένος σ’ ένα κόκκινο ξύλο

Απ’ την πληγή της λόγχης στο πλευρό σου
Ρέουν τα πρόσωπα των ανθρώπων
Ψυχρά άμορφα
Με τις γλώσσες τους έξω

Εσύ χαμογελάς
Με τα βελούδινα μάτια σου λέγοντας

Κάθε ζωή που πεθαίνει
Είναι ένας αναστημένος θάνατος

Μην κλαις Μαρία

Κι όλα σαν από πόνο

Έγιναν θάλασσα

Όλα τα κύματα είναι δικά σου.



Μαρία Χρονιάρη

(ποίημα από το νέο της βιβλίο που ετοιμάζεται)

αναδημοσίευση από το προσωπικό της blog: http://mchroniari.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html

Αργοσβήνεις μόνη

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου

Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει

Βασίλης Τσιτσάνης

Ωδή στους τσακισμένους γλάρους

Φωνή του πελάγου
Ατρόμητη, βαθιά
Σ' άκουσα βουβός
Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους
Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου
Κερδίζοντας λίγες στιγμές ελευθερίας...


Γιώργος Λίκος