Τα μάτια σου είναι διαφορετικά σε διαφορετικούς
καθρέφτες. Και τα μήλα του προσώπου σου φαρμακωμένα.
Μη σκέφτεσαι τα δέντρα. Βγάλε τα ξερά
φύλλα απ’ τα μαλλιά σου.
Θυμάμαι μια φράση: «Οι ρυτίδες είναι τα θολά
ποτάμια που περνάς μια φορά μόνο».
Κι έπειτα το γοργό φτερούγισμα των κορυδαλλών
μέσα στο στήθος.
Κι η θάλασσα. Κι άλλα κεντρικά
πράγματα. Πασχαλιές. Ανοξείδωτοι μενεξέδες.
Τα χέρια μιας γυναίκας που ακονίζουν στο στερνό μου
λεπίδες της αγάπης
Νάσος βαγενάς
(ποίημα από το βιβλίο του "Βάρβαρες ωδές", Κέδρος, 1992)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου