Δεν ξημερώνει με τίποτα

(...) αυτή η νύχτα δεν ξημερώνει με τίποτα, τα τσιγάρα δεν τελειώνουν ποτέ, ο ήλιος δε λέει να βγει ούτε με σφαίρες, ο  Neil Young ντυμένος σέβεντις συνεχίζει ατάραχος να επιμένει πως rock 'n' roll will never die, κι όμως, παρ' όλα αυτά, εγώ καλά είμαι, καλά, δε βλέπεις; εξακολουθούν να υπάρχουν τα τυπικά ενδιαφέροντα, παρακολουθώ με χιούμορ τις εξελίξεις, ανταλλάσσω χειραψίες με αγνώστους, αγοράζω δερμάτινα βραχιολάκια από πλανόδιους, ανακατεύω δίσκους στο Μοναστηράκι γωνία Ηφαίστου, πίνω Absolut πορτοκάλι, περιμένω ακόμη τη σύνοδο,

      είδες; μια χαρά είμαι, μωρέ, μια χαρά,

      with or without you, 

    μονάχα να, δε σ' το πα, οι μπίρες δεν έχουνε πια την ίδια γεύση, γίνανε bitter κι αυτές σαν την πανσέληνο, θα φταίει ο ανταγωνισμό στις εταιρείες παραγωγής - εσύ ξέρεις τώρα από ανταγωνισμούς- το χαμηλό κόστος, η αλλαγή κλιματολογικών συνθηκών, το στρες της πόλης, ίσως να ' χουμε γίνει και λίγο Νορβηγία, εκεί όλα πικρά είναι, έξι μήνες συνέχεια νύχτα και δε λέει να ξημερώσει (...)

Σταύρος Σταυρόπουλος

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου")