Εμφύλιο Ίκαρος

ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.
έσκισα τα μάτια μου, σαν φύλλα Τετραδίου

ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.
Άφησε με!
Θέλω να Εκραγώ,
να Εκραγώ!
σαν άτεχνη Οβίδα!

επάνω,
επάνω σε Βαλσαμωμένους Πολιτήριους,
που προσποιούνται ότι νύσταξαν,
με τις Κλούβιες τους σοδειές σε Ξένα περιβόλια

ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.

Να σκορπιστώ, να γίνω χιλιάδες Κομμάτια
χιλιάδες Παλάτια
Χιλιάδες!

απρόσεκτα καταχωνιασμένα, σε κάθε Αστικό συρτάρι
όπως μια Ακριβή συλλογή γραμματοσήμων

μοιρασμένος σε εφηβικά Σφυριά, όπως μου Αρμόζει!

άφησέ με να πέσω σου λέω!
δεν Αντέχω!
πώς να αντέξω αυτές τις ξεμαλλιασμένες Αρτηρίες διχόνοιας
πώς να αντέξω αυτά τα αγνά Εμφύλια Γένια!

ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.
να περάσω με τα χεριά, από αίματα και λασπόνερα,
στο καρβουνιασμένο δέρμα της Πόλης

ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.
ο Ήλιος κλειδώθηκε στον Υπόνομο,
έκλεισε τις στρόφιγγες. Ξερνάει στα σκουπίδια.
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.

κοίταξέ με, σαν φύλλα Τετραδίου σκίζω τα φτερά μου
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΕΣΩ.
ΑΦΗΣΕ ΜΕ… ΑΦΗΣΕ ΜΕ…

Δημήτρης Ξυδερός

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν –τάχα χαιρετώντας– σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή –το χειρότερο– τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Αργύρης Χιόνης

Άγγελος, όχι άνθρωπος

Εν ολίγοις,
δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Ήταν ένας άγγελος που
      
      έ
           π
               ε
                   σ
                       ε 

        
στη γη

          κατά  
                   λάθος.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Δεν ξημερώνει με τίποτα

(...) αυτή η νύχτα δεν ξημερώνει με τίποτα, τα τσιγάρα δεν τελειώνουν ποτέ, ο ήλιος δε λέει να βγει ούτε με σφαίρες, ο  Neil Young ντυμένος σέβεντις συνεχίζει ατάραχος να επιμένει πως rock 'n' roll will never die, κι όμως, παρ' όλα αυτά, εγώ καλά είμαι, καλά, δε βλέπεις; εξακολουθούν να υπάρχουν τα τυπικά ενδιαφέροντα, παρακολουθώ με χιούμορ τις εξελίξεις, ανταλλάσσω χειραψίες με αγνώστους, αγοράζω δερμάτινα βραχιολάκια από πλανόδιους, ανακατεύω δίσκους στο Μοναστηράκι γωνία Ηφαίστου, πίνω Absolut πορτοκάλι, περιμένω ακόμη τη σύνοδο,

      είδες; μια χαρά είμαι, μωρέ, μια χαρά,

      with or without you, 

    μονάχα να, δε σ' το πα, οι μπίρες δεν έχουνε πια την ίδια γεύση, γίνανε bitter κι αυτές σαν την πανσέληνο, θα φταίει ο ανταγωνισμό στις εταιρείες παραγωγής - εσύ ξέρεις τώρα από ανταγωνισμούς- το χαμηλό κόστος, η αλλαγή κλιματολογικών συνθηκών, το στρες της πόλης, ίσως να ' χουμε γίνει και λίγο Νορβηγία, εκεί όλα πικρά είναι, έξι μήνες συνέχεια νύχτα και δε λέει να ξημερώσει (...)

Σταύρος Σταυρόπουλος

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου")

Προστακτική

Σήμερα όλες οι λέξεις θέλουν να μιλήσουν. Να πουν με λόγια ετούτες τις κραυγές. Και περπατούν στα νύχια επάνω στις χορδές της. Φοράνε κόκκινα και σαν σε πανηγύρι συνωστίζονται. Σπρώχνονται ποια θα φτάσει πρώτη πιο κοντά στα δόντια της. Σήμερα οι λέξεις, χιλιάδες φορές.

Μια ιστορία που ξέχασε το τέλος της. Κάθε φορά η κάθε ιστορία χάνει το τέλος της, την ώρα που η κορύφωση γυρεύει να ανοιχτεί. Να κυματίσει στα σεντόνια ενός ληγμένου θριάμβου. Θα παραδώσει μια σκυτάλη που δεν έτρεξε πολύ. Δεν ίδρωσε στα χέρια την ώρα του αγώνα.

Περπατάει σαν πάπια για να προστατέψει τα δαχτυλίδια της. Τραγανίζει κάθε κόκκο άμμου στο στόμα της και φτύνει τα τσόφλια. Γέμισε η παραλία λείψανα. Με την άκρη της γλώσσας της χωρίζει τα κύματα που στάζουν στο στόμα της θολά.

Όταν στεγνώσουν θα γίνουν πέτρες. Θα τις κάνει ψηφιδωτά για να στολίσει το σαλόνι.

Οργανώνει τις μέρες της ανάλογα με την γεύση τους. Για πρωινό φρυγανίζει ψωμί και πασαλείφει πάνω του απομεινάρια από όνειρα. Δαγκώνει με δύναμη και καταπίνει τις μπουκιές της πνιχτά. Στριμώχνεται στη γωνία της κουζίνας και πίνει ληγμένες επιδερμίδες χτυπημένες στο μπλέντερ. Όλα τα σκεύη στοιβαγμένα στο νεροχύτη μοιάζουν με τρούλο λεηλατημένης εκκλησίας, ενώ το μάρμαρο αστράφτει ειρωνικά.

Στο κρεβάτι της σκαρφαλώνει μια άγευστη ωριμότητα. Βγάζει τα ρούχα της νωχελικά και απλώνει απ’ άκρη σ’ άκρη τα πλοκάμια. Οι βεντούζες προδίδουν μια ασημαντότητα. Παρατηρεί προσεκτικά τις γραμμές απ’ τις ελπίδες. Ξεχασμένες ευχές γραπώνουν τον αυχένα της. Κρατάει μια σπάτουλα και διώχνει από το δέρμα καθετί που μοιάζει ψεύτικο. Τρίβει τόσο δυνατά που τα λέπια των στιγμών πετάγονται και κολλάνε στους τοίχους. Ένα μεγάλο δωμάτιο, νεκροταφείο φλεβών.

Έχει αποφασίσει να αρνηθεί να δεχτεί. Η εξέλιξη των γεγονότων αυτή τη φορά δεν την αγγίζει. Ό, τι δεν θέλει να δει, δεν υπάρχει. Έφτασε ο καιρός να τα κάνει όλα ανάποδα. Δεν θα μάθει τη νέα ορθογραφία, θα κολλήσει τελείες στα ρούχα της, θα κρεμάσει σημασίες στα μαλλιά της. Η έννοια του πράγματος θα μείνει ανενεργή. Θα αδρανοποιήσει κάθε λειτουργία εξάρτησης που εξηγεί. Κάνουν κακό οι αναλύσεις.

Να μπορεί μόνο να θυμάται πού έκρυψε την απόφαση. Όλα τα φωνήεντα πρέπει να καταργηθούν, κι από τα σύμφωνα να μείνει μόνο το σίγμα. Είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει ησυχία. Ίσως ακόμα να κρατήσει και το μι.

Για την προστακτική της άρνησης. 

Μαρία Χρονιάρη

(απόσπασμα από το βιβλίο της "Επειδή μαζί", Απόπειρα, 2012)

Τηλεγράφημα επείγον

Βάρκα ελήφθη
κουπί και θάλασσα όχι.
Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια
η μεταφορική τους σημασία;

Κική Δημουλά

(ποίημα από το βιβλίο της "Τα εύρετρα", Ίκαρος, 2010)

Μια θεία μουσική

(...) Μία μία αφαιρώ τις καταχωρήσεις από τον κατάλογο των διευθύνσεων του μυαλού. Όχι, αυτό το όραμα δεν ξέρω τι να το κάνω, μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό: δωμάτια, βιβλία, συναντήσεις, οι κηλίδες στην ίριδα των ματιών της, το άρωμα του δέρματός της: ας τα πάρουν μαζί τους πρωινά εργάσιμων ημερών, ας ανυψωθούν δεμένα σε μπαλόνια, να φύγουν μακριά και να χαθούν. Τώρα, επιτέλους, το πιστεύω κι εγώ ο ίδιος, δεν μπορώ να χτίσω πουθενά, δεν υπάρχει έδαφος πάνω στο οποίο να μπορώ να χτίσω. Πήρε χρόνο, γιατί η ελπίδα έχει καλοφτιαγμένους σπόρους. Όσο για τον εαυτό μου, συλλογίζομαι: αν εγκαταλείψω ετούτο το κενό, δεν πρόκειται δα να συναχωθεί και το στερέωμα. Θα είμαι ελεύθερος από όνειρα και σκέψεις και από «γίνει μαέστρος του εαυτού σου». Απ’ ό,τι δεν μπορώ να απαλλαγώ θα το βάλω βαθύτερα στην αποθήκη. Θα νοικιάσω μια αποθήκη στα προάστια και θα πετάξω μέσα όλα τα ανεπιθύμητα: οσμές, ήχους, όραση, ταλέντο.

Vikram Seth

(απόσπασμα από το μυθιστόρημά του "Μια θεία μουσική")

Τάσεις φυγής

να φύγει θέλει να φύγει να φύγει να δεν
θέλει να φύγει όμως δεν μπορεί να φύγει
πώς να φύγει πού να φύγει με τι να φύγει
να φύγουν θέλουν να φύγω να φύγουν να
φύγω θέλω να φύγω να φύγουν θέλουν να
δεν μπορώ να φύγω δεν μπορείς να φύγεις
θέλεις να φύγεις θέλουν να φύγουν όμως
δεν μπορείς να φύγεις να φύγεις να φύγεις
θέλουν να φύγουν θέλω να φύγω να φύγεις
μπορούν να φύγουν δεν μπορείς να φύγεις
να φύγω να φύγει να φύγει να φύγουν δεν

Μιχαήλ Μήτρας

(από την συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του, 1982-2002, με τίτλο "Διακριτικές μεταβολές")

SMS

Αρχέτυπη
Η μοναξιά
Που με
Πετρώνει
Είναι.

Κώστας Ρεούσης

(ποίημα από την ποιητική του συλλογή "Ένα τσεκούρι κάθεται")

Μυρωδιές λησμονιάς

Όταν σε σκέφτομαι

και ανοίγω το παράθυρο

μου μυρίζει γιασεμί

για το μη με λησμόνει

ούτε λόγος.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Μετάλλαξη

Μεταλλάσσομαι
προοδευτικά
γίνομαι χαρτί και
κολλάω με λέξεις
ανασφαλείας.
Ένωση ισχυρή οραματίζομαι
γι’ αυτό όλα γύρω
γεννιούνται και πεθαίνουν
μακριά μου.
Είμαι το χαρτί.
Είμαι οι λέξεις.
Δεν είμαι η ζωή.





Μαρία Ανδρεαδέλλη


(ποίημα από το βιβλίο της "Η Αιχμαλωσία του Ανέκφραστου")

Αντιβιοτικό

Εγώ στο κελί μου

Την ώρα της εκτέλεσης

Ιδρύω φεγγίτες

Σταύρος Σταυρόπουλος

(ποίημα από το βιβλίο του Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις, 2009, Μεταίχμιο)