Το μέτρημα

Έχτιζα μικρές ζωές στην άμμο,

μια μια το νερό τις διέλυε

Με κοίταξες σκεπτική

Βλέπεις; 

Η ζωή δε χάνεται μια φορά, είπες 

Τη ζωή τη χάνεις πολλές φορές από λίγο 

Άρχισα να μετρώ πόση έχασα 

Δεν έφταναν τα δάχτυλα 

Γέλασες 

Πόση ζωή έχασα; 

Ακόμη περιμένω να αρχίσει 

κι εσύ μου μιλάς για τέλος; 

Πήρα να θυμώνω

 

Η ζωή δε χάνεται μια κι έξω, 

Μαρία, ξαναείπες χωρίς καθόλου να γελάς 

(σαν να μεγάλωσα ξαφνικά) 

Κοίταξες τα χέρια μου, 

άμμος γλιστρούσε απ' τα δάχτυλα 

Τη ζωή, είπες, 

τη χάνεις λίγο λίγο

κάθε φορά που τη μετράς 

Και τους ανθρώπους; ρώτησα, 

αυτούς πώς τους χάνω; 

Α, αυτούς δεν τους χάνεις! είπες 

Απλώς μπερδεύεις στο μέτρημα 

αυτούς που δεν είχες ποτέ

Μαρία Ζαγκλαρά

Θυσία

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

Όταν διάβασα την ιστορία σου,

το βράδυ είχα πυρετό. 

Όταν εμείς εξακολουθούσαμε να γράφουμε στίχους
εκείνος διέκοπτε κι’ ανέβαινε στην αγχόνη. 

  

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ

Εμείς; Τι είμαστε εμείς;

Μπορεί να το διαβάσουμε με θλίψη (πολλή; Καλά, πολλή),

μπορεί να το συζητήσουμε με πόνο (αν και πόσο καιρό κι αυτό;)

μπορεί — οι πιο ευαίσθητοι — να τ᾽ αγρυπνήσουμε (αν και πόσες νύχτες;)

μα τίποτ᾽ άλλο.

Όλα τ᾽ άλλα είν᾽ της μητέρας του παιδιού.

Κώστας Μόντης

(Από το βιβλίο του “Στιγμές”, 1958)

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος

Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.

Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.

Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.

Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε
κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν
κι αμέσως να σπάνε

Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα

Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας

Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.

Antonio Machado

Αδερφική αγάπη

Μην αφήνετε κανένα χρέος σε κανένα, εκτός βέβαια από την αγάπη που την οφείλετε πάντοτε ο ένας στον άλλο. Όποιος αγαπάει τον άλλο έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού. Γιατί το μη μοιχεύσεις, μη φονεύσεις, μην κλέψεις, μην επιθυμήσεις, κι όλες γενικά οι εντολές συνοψίζονται στη μία ετούτη: Ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη σε καμιά περίπτωση δεν κάνει κακό στον άλλο. Η αγάπη είναι η τέλεια εκπλήρωση των εντολών του Θεού. 

Απόστολος Παύλος

(επιστολή "Προς Ρωμαίους", κεφάλαιο 13)