Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο. Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά (τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)· κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου, τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
Κωνσταντίνος Καβάφης
(ποίημα από τα "Ποιήματα 1897-1933", Ίκαρος, 1984)
Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο. Είναι φυσικό, μας κατατρώει όλους. Φοβόμαστε το θάνατο γιατί αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε αγαπήσει αρκετά, ή ότι δεν έχουμε αγαπήσει καθόλου, το οποίο τελικά είναι ένα και το αυτό. Όμως, εάν κάνεις έρωτα με μία πραγματικά σπουδαία γυναίκα, μία γυναίκα που να αξίζει τον απόλυτο σεβασμό, μία γυναίκα που να σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά ισχυρός, ο φόβος του θανάτου εξαφανίζεται εντελώς. Γιατί, όταν μοιράζεσαι το σώμα και την καρδιά σου με μία σπουδαία γυναίκα, ο κόσμος χάνεται. Οι δυο σας είστε πια οι μόνοι στον κόσμο ολόκληρο. Κι εσύ κατακτάς αυτό που τα κατώτερα όντα δεν κατέκτησαν ποτέ: κατακτάς την καρδιά μιας σπουδαίας γυναίκας, το πιο τρωτό σημείο της. Ο θάνατος φεύγει πια από το νου. Ο φόβος παύει να θολώνει την καρδιά σου. Μόνο το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα, μόνο αυτά είναι πια η πραγματικότητά σου. Αυτό δεν είναι εύκολο, φίλε μου, διότι απαιτεί αμέτρητο κουράγιο. Αλλά να το θυμάσαι: τη στιγμή εκείνη που κάνεις έρωτα σε μία γυναίκα πραγματικά σπουδαία, μόνο τότε θα αισθανθείς αθάνατος.
Γούντι Άλεν
(απόσπασμα από την ταινία του "Μεσάνυχτα στο Παρίσι")
Οι δυστυχίες, στην πραγματικότητα, είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν στον κόσμο τόσες πανούκλες όσοι και οι πόλεμοι. Και παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους. Ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας και έτσι πρέπει να καταλάβουμε τους δισταγμούς τους. Και μ' αυτόν τον τρόπο επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι μοιράστηκε ανάμεσα στην ανησυχία και την εμπιστοσύνη.
Όταν ξεσπάει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι λένε: "Δεν θα διαρκέσει πολύ, είναι πολύ ανόητο". Κι αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα πολύ ανόητος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να διαρκέσει.
Η ανοησία επιμένει πάντα και θα μπορούσε κανείς να το διακρίνει αν δεν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό του. Απ' αυτή την άποψη οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν τους εαυτούς τους και για να το πούμε κι αλλιώς ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις δυστυχίες.
Η δυστυχία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, επομένως λέμε ότι η δυστυχία δεν είναι πραγματική, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Αλλά δεν περνάει πάντα και από κακό όνειρο σε κακό όνειρο, είναι οι άνθρωποι που περνάνε και πρώτα πρώτα οι ανθρωπιστές, γιατί δεν πήραν τις προφυλάξεις τους. Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν να είναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν ότι όλα είναι ακόμη δυνατά για αυτούς· πράγμα που σήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες. Συνέχιζαν να κάνουν επιχειρήσεις, να ετοιμάζουν ταξίδια, και να έχουν γνώμες. Πως θα μπορούσαν να σκεφτούν τη πανούκλα, που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ελεύθερους και κανένας δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες.
Albert Camus
(απόσπασμα από το βιβλίο του "Η Πανούκλα", Καστανιώτης, 2008)
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Μπορεί απ' έξω εκεί να στέκει ένα δέντρο, ένα δάσος, ένας κήπος, ή μια πόλη μαγική.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει. Μπορεί να δεις κάποια μορφή, ή ένα μάτι ή την εικόνα μιας εικόνας.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Αν είναι η καταχνιά θα καθαρίσει.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά που θορυβεί κι αν είναι μόνο κούφιος άνεμος κι αν τίποτα δεν είναι έξω εκεί, πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Με ποιο δικαίωμα μιλάμε για τη νεολαία σαν σύνολο; Μπορείς να ξέρεις πόσοι νεαροί είναι κρυμμένοι σ'ένα δωμάτιο, δεν ξύνουν τ'αρχίδια τους και είναι πάρα πολύ σεμνοί; Δεν μπορείς!
