Το χέρι μου

Αφήνεις τον χρόνο
να περνάει
πλατύς
ανάμεσά μας

και

αφυπνίζεται
το έμπειρο χέρι μου

στραγγαλίζοντας 

ό,τι αποκαλείται όμορφο συναίσθημα.


Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Βγαίνει

...και κάπως έτσι βγαίνει και ο Απρίλης

   και κάπως έτσι βγαίνει και η ψυχή μου.


   Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Έως τώρα ανεπίδοτα

Με ξενάγησες στο σώμα σου

και ήμουνα αταίριαστη

με όλα τα χρώματά σου

Ανεξίθρησκη έμεινα

---

Μ' έριξαν σ' απάτητα νερά

και με γιορτάζουν της υδρόφοβης

---

Δευτερότοκη

και την αγάπη σου

κληρονόμησα όλη

---

Τα όνειρά σου έναντι

γυρνάς μέσα στο σώμα σου

λάθρα ταξιδεύεις το τώρα σου

σε γνωρίζω από το Θεό σου

---

Και βγαίνεις

από το κάδρο σου

και ύστερα μπερδεύεσαι

μ' ένα παλιό μου τότε

μες στην πολυκοσμία του μυαλού μου

---

Ενδοκρινής πόθος

έξαψε φλέβες και χωριά

το πατρικό το σπίτι

Νότα Δούσμανη

(από το βιβλίο της "Έως τώρα ανεπίδοτα", Γαβριηλίδης, 2011)

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

Ανάσταση ανθρώπων;

Ο Χριστός αληθώς ανέστη.

Εμείς;

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πρόσεχε

Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα

αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
αν υποσκάπτει το σκελετό
σκουλήκι

γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.


Κική Δημουλά

(ποίημα από τη συλλογή της "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως", Ίκαρος, 2007)

https://www.youtube.com/watch?v=JDto1O-6f7s

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε κι ολοένα έφτανε η
μακρινή φωνή στ' αυτιά μου: «μια ζωή ολόκληρη...» «μια ζωή ολόκληρη...»

Στον αντικρινό τοίχο οι σκιές των δέντρων παίζανε κινηματογράφο.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 β

Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν
μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι
ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά

Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τ' αποκαΐδια
την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο...

Άραγες να 'ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους
η ίδια;


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. 10 γ

Περασμένα μεσάνυχτα μετακινείται το δωμάτιο μου σ' όλη τη γειτονιά και φέγγει σαν σμαράγδι. Κάποιος μέσα του ψάχνει - κι η αλήθεια ολοένα του ξεφεύγει. Που να το φανταστεί ότι αυτή βρίσκεται πιο χαμηλά

Πολύ πιο χαμηλά

Ότι έχει ο θάνατος την δικιά του Ερυθρά θάλασσα.


ΣΑΒΒΑΤΟ. 11

Βγήκα για νέες πληγές
πάνω από τις παλαιές να επιπλέουν σαν νούφαρα

(Στην αρχαία εκείνη θάλασσα που εγνώριζα

Τώρα θα 'χει βουλιάξει ο κόσμος
με τα δύο του λοξά κατάρτια έξω απ' το νερό

Κι εγώ, σαν να 'μαι αληθινός, θα γράφω ακόμη).



Οδυσσέας Ελύτης
(ποιήματα από το βιβλίο του "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου", 1984, Ύψιλον)

Τα χείρω ή τα κρείττω;

-Εκ γυναικός τα χείρω.
-Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.


Διάλογος ανάμεσα στον Αυτοκράτορα Θεόφιλο και την Κασσιανή κατά την τελετή επιλογής νύφης για τον ίδιο.

Το πρόβλημα με τη Μούσα

Είναι καιρός που η Μούσα μου κάτι έχει πάθει.
Δεν κάθεται στα γόνατά μου γελαστή.
Βαριέται, μου καταλογίζει λάθη
ασυγχώρητα, εμένα που από το σινάφι
με είχε τον πιο θερμό εραστή.

Αυτή που πριν χάιδευε τα μαλλιά μου
με μυρωμένα δάχτυλα, μου μιλά
με ήχους που δεν θυμίζουν μελωδία πιάνου
– καρφώνονται σαν βέλη Ινδιάνων
εκεί που κάποτε άφηναν τριαντάφυλλα.

Αισθάνομαι πως κάποιες την έχουν ζαλίσει
με σχόλια κάθε άλλο παρά λυρικά
–μισόλογα για μένα– που την έχουν πείσει
πως θα ’ταν για τους δυο μας μια λύση
να πάψει να με βλέπει ερωτικά

– να συναντιόμαστε σαν δυο καλοί φίλοι,
αγαπημένοι, με κοινά ενδιαφέροντα,
λεπτά ( πάνω απ’ το άρρεν και το θήλυ ),
μιλώντας για το πνεύμα, όχι την ύλη,
και, κάποτε, για τον έρωτα.

Νιώθω πως δεν θ’ αργήσει να με ξεχάσει,
ότι σε λίγο θα μου τα κόψει κι αυτά,
αφού έχει αρχίσει να με λέει Θανάση,
αυτή που ώς τώρα μου είχε πλάσει
τα πιο τρυφερά υποκοριστικά.


Νάσος Βαγενάς

(από το βιβλίο του "Σκοτεινές μπαλάντες και άλλα ποιήματα", Κέδρος, 2001, Αθήνα)

Η Φόνισσα και ο Λουπαδόρος

Κάτω εἰς τό δάπεδον, τό ἱερόν δάπεδον τοῦ Ἀρχαίου Θεάτρου τῶν Φιλίππων, τοῦ εὑρισκομένου εἰς τό ἥμισυ τοῦ δρόμου, μεταξύ τῆς θείας Ἕλλης, τῆς ἐν Καβάλᾳ, καί τῆς ἐν Δράμᾳ ἑτέρας θείας μου Ἑλένης, θα κεῖται ἀπαστράπτουσα μηχανή τελευταίας τεχνολογίας, μέ πολλά κομβία καί ἀναβοσβηνούσας πολυχρώμους λυχνίας, ὀνόματι «Κυκλωτικός Σταθμός», ἀγγλιστί: «Λούπ Στέσιον». Τό μηχάνημα δέ τοῦτο τό ἐξαίσιον, ἐπί τό λαϊκότερον καί εἰς τήν χονδροειδῆ και συχνά κακόηχον γλῶσσαν τῶν μουσικῶν, τῶν ἀσώτων αὐτῶν γυρολόγων πού κατατρώγουσιν τό βιός αὐτῶν μέ τάς ἁπανταχοῦ Φρύνας και Λαΐδας, ὀνομάζεται "λουπαδόρος". Ἕκαστον τῶν ἐπί σκηνῆς εὑρισκομένων μουσικῶν ὀργάνων (ἠλεκτρική κιθάρα μάρκας Γίβσον, ἠλεκτρικόν βαθύχορδον μάρκας Φένδερ, ἠλεκτρονικά κύμβαλα μάρκας Κόργ, αὐλοί διαφορετικῶν μεγεθῶν, ξυλόφωνον, μεταλλόφωνον), θά συνδέηται μετά τοῦ λουπαδόρου διά πολυπλοκάμου καλωδίου, τοποθετημένου ἐπιμελῶς κατά τήν ἑσπέραν ὑπό τοῦ ἀρβανίτου εὐπατρίδου Βασιλείου Δρούγκα, ἠχολήπτου.

Καθ' ὅν χρόνον ἡ Μαρία Φαραντούρη θά ἀναγινώσκῃ στεντορίως καί μεγαλοπρεπῶς τά δύο τελευταῖα τῶν κεφαλαίων τῆς Φόνισσας, ὁ γράφων, ὁ ἐπιεικῶς μέτριος εἰς τήν ἀπόδοσιν ἑκάστου ὀργάνου, πλήν εὐτυχῶς δεινός εἰς τήν ἀπόκρυψιν τῶν ἀτελειῶν καί ἐλλείψεών του, θά ἐπιχειρήσῃ, ἐνῶ τά δάκτυλα θά ἐρεθίζουν τάς χορδάς, τά δέρματα, τά ξύλα καί τά μέταλλα, ὅπως οἱ πόδες αὐτοῦ, ἐν εἴδει παγανιστικοῦ χοροῦ ἤ πυροβασίας, πιέζωσιν ταυτοχρόνως τό πλῆθος τῶν κομβίων τοῦ δαιμονικοῦ προαναφερθέντος μηχανήματος, τό ὁποῖον θά ἠχογραφῇ καί θά ἀναπαράγῃ τάς μουσικάς αὐτοῦ φράσεις. Ἐάν δέ, παρ' ἐλπίδα, συναισθανθῇ τήν αὐτοῦ ἀνεπάρκειαν, θά ζητήσῃ τήν συνδρομήν καί ἑτέρων, πλέον κατηρτισμένων, καίτοι χαμηλότερον ἀμειβομένων μουσικῶν.

Ἐπί τῶν ἐπαναλήψεων τῶν μόλις ἠχογραφηθέντων ἤχων θά προστίθενται ἤ θά ἀφαιροῦνται κ' ἄλλοι. Ἡ ἀλληλοσυγχώνευσις τῶν χροιῶν, ἡ αὐξομείωσις τῶν ἐντάσεων, ἡ ἐναλλαγή τῶν ρυθμῶν, ἡ ἁρμονική ἀνάπτυξις, καθώς καί ἡ ἀπαραίτητος παρουσία τῶν ὤτων μας, ἐλπίζομεν ὃπως ἀνασύρωσιν τελικῶς τό μουσικόν ἔργον ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι.

Βεβαίως, τό κείμενον τοῦ Σκιαθίτου γέροντος οὐδεμίαν ἀνάγκην μελοποιήσεως ἔχει, καθ' ὅτι μουσικότατον καθ' ἑαυτό. Πιθανόν, λοιπόν, ἡ ὅλη ὑπόθεσις νά ἀποτελῇ αὐθαιρεσίαν! Ἐρωτηθείς, βεβαίως, ὁ μουσικός διά τήν ἀνάγκην ὑπάρξεως τοῦ ἐν λόγῳ ἐγχειρήματος, θά ἠμποροῦσεν εὐκόλως νά ὑπεκφύγῃ, λέγων πώς ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ ἔχοντος τήν ἰδέαν, Θεοδωρῆ Γκόνη, ἦτο τόσον ὁρμητικός, ὥστε συμπαρέσυρεν τόν ἂμοιρον τροβαδοῦρον, καί νά τόν συγχωρῆτε. Εἰς τήν περίπτωσιν ὃμως πού, μέ κίνδυνον νά ἀπογοητεύσῃ, ὁ λαοπρόβλητος βάρδος ἀποφασίσῃ ὃπως ἀπολογηθῇ εἰλικρινῶς, ἓν μόνον ἠμπορεῖ νά ἀπαντήσῃ: ὁ καλλιτέχνης, ὡς ἂλλος παπαδιαμαντικός Φιλάρετος, ἐνδιαφέρεται ἀποκλειστικῶς ἵνα εὐχαριστήσῃ τόν ἴδιον τον ἑαυτόν του καί δέν τόν μέλλει διά τούς ἂλλους. Ἡ (φεῦ! ἀβεβαία) συνέχεια τῆς λαμπρᾶς πορείας του, ἐξαρτᾶται εἰς μέγιστον βαθμόν ἀπό τό κέφι, καί τό κέφι εἶναι αὐθαίρετον πρᾶγμα. Τό διατί ὑμεῖς, εἰς ἐποχήν ἀνεχείας, ὅπου τήν πλιατσικολογίαν διαδέχεται ἡ φορολογία, πληρώνετε εἰσιτήριον ἵνα παρακολουθήσητε τήν διαδικασίαν, εἶναι ἰδικόν σας ζήτημα καί δέν μοῦ πέφτει λόγος.

Λαμβάνων ἀνά χείρας τό ἕν ὂργανον μετά τό ἂλλο, πατῶν ἐπί τοῦ πλήθους τῶν κομβίων καί ἀκούων προσεκτικῶς τήν σεβασμίαν, βαθύφωνον ἀναγνώστριαν, ὁ νοῦς μου ὁπωσδήποτε θά παλινδρομῇ εἰς τό ἥμισυ τοῦ δρόμου μεταξύ τῆς θείας ὡραιότητος τοῦ λόγου καί τῆς ἀπευκταίας, καίτοι οὐδόλως ἀμυδρᾶς, πιθανότητος τό ὅλον ἐγχείρημα νά ἀποβῇ καταστροφικόν.

Μετά τιμῆς,
Ἀλκίνοος Ἰωαννίδης

Στο βίντεο που ακολουθεί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παρουσιάζει στο Loop Festival της Λευκωσίας τη μουσική που έγραψε πάνω στα δύο τελευταία κεφάλαια της «Φόνισσας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το εγχείρημα αυτό πρωτοπαρουσιάστηκε με την Μαρία Φαραντούρη στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, το καλοκαίρι του 2011, με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του λογοτέχνη. Για αυτήν την συναυλία γράφτηκε και το πιο πάνω κείμενο. Στο Loop Festival, το κείμενο διάβασε η ηθοποιός και τραγουδίστρια Στέλλα Φυρογένη. 

https://www.youtube.com/watch?v=tjHgKZodQZ4

Όταν επιστρέψω την σάρκα μου

Όταν επιστρέψω τη σάρκα μου
Πάρτε την εσείς καλαμποκιές
Όταν επιστρέψω το αίμα μου
Πάρτε το εσείς κληματαριές
Όταν επιστρέψω τη φωνή μου
Πάρτε την εσείς ανέμοι.
Αλύπητα σκορπάτε με
Εδώ και εκεί σκορπάτε με
Στους αιώνες των αιώνων.
Μονάχα την αγάπη αρνούμαι να επιστρέψω
σε τούτο το απέραντο χωρίς αγάπη σύμπαν.


Γιώργος Καφταντζής

Άγιος ο έρωτας

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ’ άγριο ποτάμι.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.


Διονύσης Καρατζάς


Η μελοποίηση του ποιήματος ανήκει στον Γιώργο Ανδρέου:

Δεν χάθηκα, δεν έφτασα

Δεν κατάφερα να χαθώ ποτέ, ίσως γιατί δεν πήγαινα ποτέ κάπου συγκεκριμένα.

Γιάννης Αντάμης

(από το βιβλίο του που ετοιμάζεται)

Ψέματα

Τέρμα τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις.
όλα τα φώτα σβήνω και κρύβομαι ξανά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις.

Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα

Μες στη βουή ξεχνιέμαι
κι ο κόσμος προσπερνά.
Δε με ψάχνεις πια,
δε με ψάχνεις.

Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα

Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνάω
Δε σε έχω πια, δε σε έχω.
την έξοδο κινδύνου δε βρίσκω πουθενά,
Δε σε έχω πια, δε σε έχω.


Νίκος Πορτοκάλογλου