Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

(...) Διότι ενθυμούμαι πολύ καλά, ότι κατά το ενδόμυχον εκείνο πείσμα μου ήρχισα να μεμψιμοιρώ και να ελέγχω πικρότατα αυτόν τον Θεόν, διότι έσχε την πρωτοβουλίαν να ράψη ιδίαις χερσίν τον περίφημον εκείνον δερμάτινον χιτώνα περί την γυμνότητα της Εύας και να δώση τοιουτοτρόπως αρχήν και γένεσιν εις το των ραπτών επάγγελμα. Εάν ήμην εγώ Θεός, έλεγον κατ' εμαυτόν, θα την άφινα την Εύα μου καθώς την είχα πλάσει. Τί θα μ' έβλαπτεν τάχατες η καϋμένη, γυμνή καθώς ήτο; Θαρρώ μάλιστα, πως θα ήτο και ωραιοτέρα. Έπειτα, ενόσω είχε την γυναίκα εις τον Παράδεισον, ήγουν εις το σπίτι του ο “μαστρο-θεός”, την άφινε γυμνήν· όταν όμως απεφάσισε να την φορτώση δια παντός εις τον “γιακάν” του δυστυχούς Αδάμ, να την εβγάλη εις τον κόσμον, τότε την επροίκισε και μ' ένα στολίδι. Δεν βλέπεις τί κακόν έχει κάμει; Ίδρυσε με τα ίδιά του χέρια το κακοδαιμονέστατον “εσνάφι” των ραπτών, καταδικάσας με να κάθημαι εδώ σταυροποδητός και εσκυμμένος από πρωΐας μέχρι βαθυτάτης νυκτός, και ίδρυσε την κακίστην συνήθειαν, να προικίζουν οι πατέρες τας θυγατέρας των, όχι μ' εσωτερικάς αρετάς, ενόσω τας έχουν εις τους οίκους των, αλλά μ' εξωτερικήν πολυτέλειαν, όταν τας φορτώνουν εις την ράχην των γαμβρών των. (...)

Γεώργιος Βιζυηνός


(απόσπασμα από το βιβλίο του "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", Βιβλιοπωλείον της "Εστίας" Ι.Δ. Κολλαρου & Σιας Α.Ε., 2003)

http://www.youtube.com/watch?v=RiT_KmUUbBk

Σπίτι στο χωριό

Ένα σπίτι στο χωριό είναι για όλους απαραίτητο.

Η αυλή χωρά

μεγάλο σκοινί

της λευκής μπουγάδας εαυτών

να στεγνώνουν γρήγορα να τους αλλάζεις

αποθήκη

για ό,τι ανεπιθύμητο

πονετικές αναμνήσεις

άρρωστα συναισθήματα

απορριπτικά όχι

μαύρες πεταλούδες όνειρα

να ελαφραίνει η θύμηση απ’ τον πόνο

μπαξέ

για καλλιέργεια φρέσκων ιδεών

αφύτρωτων οραμάτων σπόρων

ανήλιωτων φαντασιώσεων βολβών

μικρών υλοποιημένων κορμών 

αναρριχόμενων επιθυμιών χαμόκλαδων 

ίσως και ενός δέντρου ζωής.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Καβάφης

http://www.youtube.com/watch?v=ovGUYwlFvAU

Απόψε

(...)

Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν κι οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει

Να 'ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν, σε θέλει κι η νύχτα
σα μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά

Να 'ρθεις να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
Χαρά δε ζητώ κι ούτε λύπη αντέχω
εσένα αν δεν έχω εδώ

Το εδώ πουθενά
το τώρα ποτέ αν δεν έρθεις
Κι η θάλασσα πλάνη
τα γέλια μας λάθος
κι οι φίλοι δεν ήταν
κι οι δρόμοι στο τίποτα
απόψε αν δεν έρθεις εδώ

Να 'ρθεις!

Αλκίνοος Ιωαννίδης

(από τον δίσκο του "Νεροποντή", Mercury Universal, 2009)

Σατανική σύμπτωση

Η ανυπομονησία
η καμιά απολύτως βιασύνη
ο τρόπος του λέγειν
ο τρόπος του σιωπάν
η επιμονή
η εύσχημη υποχωρητικότητα
το ζωηρό ενδιαφέρον
το ράθυμο ενδιαφέρον
το αμέσως
το κόμπιασμα
το εξαρτάται απ' τον καιρό
το ασχέτως καιρού
το πολύ επιθυμητό
το αξεκαθάριστα επιθυμητό
και το κατ' ανάγκην

έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:

αλήθεια πότε θα σε δω;

Δεν είναι περίεργο;


Κική Δημουλά

(ποίημα από το βιβλίο της "Τα εύρετρα" Ίκαρος, 2010)

Θραύσματα

Δεν ξέρω
θα κοιμάμαι …
όπως έγραφα
το κοιμάμαι
όπως το λησμονιέμαι

Τρία χρόνια
ο ίδιος
γραφικός χαρακτήρας.

Ανδρέας Κολοβός

Ποιητής ή Ιστορικός

(...) Δεν είναι έργο του ποιητή να λέει αυτά που έχουν γίνει, αλλά όσα είναι επόμενο να συμβούν και τα δυνατά κατά το πιθανό ή αναγκαίο. Ο μεν (ιστορικός) λέει αυτά που έχουν γίνει, ενώ ο άλλος (ο ποιητής), όπως είναι επόμενο να συμβούν. Γι' αυτό είναι και φιλοσοφότερο και σπουδαιότερο (πράγμα) η ποίηση από την ιστορία, διότι η μεν ποίηση αναφέρεται στα καθολικά, ενώ η ιστορία σ' αυτά που συμβαίνουν σε κάθε άνθρωπο. Εννοώ δε καθόλου αυτά που τούτος ή εκείνος ο άνθρωπος συνήθως λέει ή πράττει, κατά την πιθανή ή αναγκαία ακολουθία (των πραγμάτων), και σε αυτό αποβλέπει η ποίηση, δίδοντας τελικά ονόματα (σε τέτοια πρόσωπα).

Αριστοτέλης

(Περί Ποιητικής, ΙΧ1, 145a - IX4, 1451b, μετάφραση Σ. Μενάρδου, μεταγλωττισμένη στη δημοτική)

Έλα να παίξουμε

Ο άνθρωπος παίζει μόνον όταν είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης,

και είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος μόνον όταν παίζει.

Schiller

Η σιωπή

(...) 
Ο πλανήτης θα θρέφει μόνο
Ονειροπόλους.
Ευτυχής συγκυρία
Για να γεννηθείς
Ξανά
Σε κορμί καμηλοπάρδαλης
Στρουθοκαμήλου
Ή παγώνας
Αφού κανείς δεν θα κυνηγάει
Για να τρώει
Και η ομορφιά θα είναι το ζητούμενο.

Η σιωπή που θα επακολουθήσει
Θα είναι ιερή...



Κωνσταντίνος Μπούρας

(ποίημα από το βιβλίο του "Ποσειδωνίς", Εριφύλη, 2008)

Το γλυκό νερό περνάει στο αλμυρό

Το ποτάμι της ζωής, κυλάει προς τη θάλασσα, δηλαδή τον θάνατο.
Το γλυκό νερό περνάει στο αλμυρό - ένα πικρό τέλος.


James Joyce

(απόσπασμα από το βιβλίο του "Οι νεκροί", Ύψιλον/βιβλία, 1996)

Καπνισμένο Κόκκινο

Το ερώτημα της ζωής και της ύπαρξης ήταν εξαρχής συνδεδεμένο με το τέλος του. Εκκινώντας από αυτό το τέλος και χρησιμοποιώντας ως καταχρηστικό φακό του την διατύπωση του Alain Badiou ότι ο άνθρωπος είναι μια αθάνατη ενικότητα, ο αφηγητής αυτού του — σαν τελευταίο — βιβλίου προσπαθεί να αναπλάσει έναν αποπλεύσαντα κόσμο από το δικό του μηδέν. Θέλει να παραστεί σαν μοναδικός μάρτυρας απογραφής του είδους που θα προκύψει, παρατηρώντας τα γεγονότα να συμβαίνουν. Από μια φλεγόμενη θέληση. Με τα μάτια να παραληρούν.

Υπάρχει μια τεράστια εμπλοκή της θάλασσας. Ένα γυναικείο ερωτικό πορτρέτο. Μια υφέρπουσα νεκροφάνεια. Το νερό θα γεννήσει, με τον δικό του εκλεπτυσμένο τρόπο, σαν πίδακας, τη νέα ζωή. Θα υπάρξει εκεί, ανεπανάληπτα, με αχρησιμοποίητη σάρκα. Θα προέλθουν πατημασιές αθώες, δώρα του κόσμου σαν χνάρια παλιά. Και μέσα στην αμαρτία.

Τελικά η θάλασσα, από χτισμένος τάφος υγρός, θα σκαρφαλώσει σε απέραντη μονάδα ζωής, εξαγνίζοντας την υποκειμενική μήτρα. Η έκσταση θα γεννήσει επιθυμία. Η επιθυμία, ως παιδικό πείσμα, θα γίνει ο χορός μιας τραγωδίας που ολοκληρώνεται. Ο ανθρώπινος θρίαμβος θα δοθεί απ’ τη θάλασσα, αλλά και εντός της.

Το τέλος μπορεί να έχει συμβεί ήδη αλλού. Πριν.
Όμως εδώ είναι η αρχή του.


Σταύρος Σταυρόπουλος



Την άλλη βδομάδα στα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις Σμίλη.


(αναδημοσίευση από το http://sstavropoulos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6.html )

Διακριτικές μεταβολές

παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία παρουσία απουσία
απουσία απουσία απουσία
παρουσία παρουσία απουσία
παρουσία απουσία απουσία
παρουσία παρουσία παρουσία
παρουσία απουσία απουσία
απουσία απουσία απουσία
παρουσία απουσία απουσία
απουσία απουσία
απουσία
απουσία



Μιχαήλ Μήτρας

(από το βιβλίο του «Διακριτικές μεταβολές»,
συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1982-2002, Απόπειρα, 2004)



(...) Πώς μπορεί να λείπει κανείς; Το βέβαιο είναι ότι λείπω από μένα. Και θα μου λείψω πολύ.

Άλλωστε, ποτέ δεν λείπει κάποιος που είναι ήδη απών. Μόνο οι παρόντες λείπουν. Και αυτοί όχι πολύ. Όχι από όλους.


Σταύρος Σταυρόπουλος

Απανωτά καλοκαίρια

Θέλω να έρθουν απανωτά καλοκαίρια.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος