Διθύραμβοι ερειπίων

Ψάχνω ήδη την φράση να την βάλω

και με τρομάζει

που δεν την βρίσκω

πάλι...

ίσως την βρήκα,

Έχω διαβάσει διθυραμβικές κριτικές για τα ερείπιά μου

ίσως όχι.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Τώρα

Ποτέ δεν θέλησα να αυτοκτονήσω,
ποτέ δεν θέλησα
να απέλθω· μα τώρα, ατενίζοντας
το μέλλον, κάνοντας σκέψεις για
μέρες που πάνε στραβά
και ρέουν μέχρι τέλους,
αφήνοντας ένα βρωμερό κουφάρι
σε μια άνυδρη παραλία
Σκέφτομαι—
σχεδόν
Σκέφτομαι—
αλλά
Όχι. Όχι ακόμα.


Mary Barnard

μτφρ Νεφέλη Αντουλινάκη

(ποίημα από το βιβλίο της "Collected Poems", εκδόσεις Breitenbush Books, 1979)

Άδικο αίμα

Γιατί

Τόσα

Βλέμματα

Ψέματα

Για

Ένα

Αίμα

Προκαταβολικά

Χαμένο;

Μηδέν

Ρέζους

Ερωτικόν

Γιατί

Τόσος

Άδικος

Θάνατος

Στο

Φλιτζάνι;

Σταύρος Σταυρόπουλος

(αναδημοσίευση από το προσωπικό του blog: http://sstavropoulos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_8.html)

Εγώ, άγονη γραμμή

...
Ξεροσταλιάζω εγώ
ανεμίζω τις αποσκευές μου να με δουν
αλλά τα κύματά σου δεν πλευρίζουν
με προσπερνούν.

Τί συμβαίνει θάλασσα
άγονη γραμμή πλέον θεωρούμε;


Κική Δημουλά

(απόσπασμα ποιήματος από το βιβλίο της "Δημόσιος Καιρός" Ίκαρος, 2014)

Εφημερεύοντα μάτια

Όταν μου λείπεις

                                   τα μάτια μου

                                    

                                                                 εφημερεύουν.

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Η Νέα Λάουρα

"Mediterranean Muse" του Ν. Εγγονόπουλου

οι τεράστιοι θησαυροί
— για τους οποίους τόσα θρυλούνται —
της πτωχής
περιγιαλούς
κόρης
είναι
τα μόνα
χείλη της
τα μόνα
ηδύγευστα χείλη της

πόσο μου λείπουν και πόσο τα νοσταλγώ
— και τα δοξάζω —
σα βρίσκομαι μακρυά
να περιπλανιέμαι
σε τούτα τ’ άχαρα
τ’ απίστευτα ταξείδια
που κάθε τόσο
επιχειρώ

κι’ όμως πόσο τα χαίρομαι
— και τα δοξάζω —
σα βρίσκομαι
κοντά
της

είναι η ζ ω ή

βγαίνει και παίρνει γύρα
σοκάκια
και μαχαλάδες
και με λυγμούς
με φωνάζει
και με ζητά

έλα
μην κάνεις έτσι
είμαστε Έλληνες
συ είσαι
— τι θαύμα! —
μια κόρη
Ελληνίς

όταν κοιμούμαι
τα λουλούδια της αμασχάλης σου
έρχονται
και μου θωπεύουν
όλο το κορμί
και σαν ζωγραφίζω
τότε
έρχονται
τα μάτια σου
τα ωραία
στην άκρια του χρωστήρα μου
και σεργιανίζουν
πάνω
σ’ όλη την επιφάνεια
του μουσαμά

για να ξέρης :
σ’ έχω κάνει αθάνατη

Νίκος Εγγονόπουλος

(ποίημα από το βιβλίο του Ποιήματα, Β΄. Ίκαρος, 1977)

Ετοιμάζονται φτερά

Έκανα υπομονή

ετοίμαζα μέσα μου κρυφά

χωρίς να το υποψιάζομαι

τη μέρα που θα κάνω φτερά

και θα φύγω.

Νίκος Καζαντζάκης

Λείπει το Γ

Λείπεις.


Παρακολουθώ το φως του ήλιου να χύνεται απ'τις γρίλιες στο σεντόνι μας.
Με τις άκρες των δαχτύλων αγγίζω τις ζεστές αχτίδες.
Πάντα προτιμούσαν τη δική σου πλευρά.
Σήμερα, όμως, πέφτοντας στο κρεβάτι παλεύουν να γράψουν και τ'όνομα σου
Μικρά μικρά "Γ" απο φως σκόρπια στο λευκό σεντόνι

Αν κοιτάξεις
μέσα στις σκιές θα με βρεις κάπου κρυμμένη.
Κάθε Μ θα είναι η αρχή
και κάθε Γ θα'ναι πάντα το τέλος.
"Μα δε τελειώνει λέξη σε γ" θα πεις.
Κι όμως,
οι λέξεις τελειώνουν εκεί που αρχίζεις εσύ.
Όπως οι αχτίδες του ήλιου·
λίγο πριν χαθούν θα σε χαράζουν πάντα με φως στο κρεβάτι.


Κάθε Μ θα είναι στη σκιά
Και κάθε Γ θα'ναι πάντα το φως.


Μαρία Ζαγκλαρά

Άγιος Υάκινθος

Ὑακίνθῳ σήμερον...

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει τα μεσημέρια
Παίρνει την Κρήτη στα φτερά, τον έρωτα στα χέρια
Κατηφορίζει το βουνό, το μονοπάτι παίρνει
Κι ο ήλιος μόλις τον κοιτά χαμογελά και γέρνει

Ο Άγιος Υάκινθος ανοίγει παραθύρια
Σμίγει τα στήθια, τα κορμιά, και χτίζει τα γιοφύρια
Ν' αγαπηθούν οι άνθρωποι, να ομορφύνει ο κόσμος
Ν' ανθίσει ο βασιλικός, η ρίγανη, κι ο δυόσμος

Ο Άγιος Υάκινθος ξυπνάει στον Ψηλορείτη
Να 'ρχότανε να πέρναγε κι απ' το δικό σου σπίτι
Να σου 'φερνε, να σου 'λεγε τον άγιο έρωτά του
Να ξύπναγες απ'την αρχή, να 'ρχόσουνα κοντά του


Αλκίνοος Ιωαννίδης

Υγρασίες

Είχαμε καθίσει για καφέ το απόγευμα,
Πέμπτη όπως πάντα,
ήλιος λιτός Φεβρουαρίου και γλυκός σαν Οκτωβρίου
με αρκετά πουλιά στις φυλλωσιές
και ποικιλία τζαζ από τα σαθρά ηχεία.
Κουβεντιάζαμε διάφορα και είχες σκαλώσει τα πόδια σου
στην τρίτη καρέκλα,
τα γόνατα και η ανεβασιά τους είχαν πάρει την κλίση
προς την θηλυκιά λεκάνη σου και τους μηρούς
και οι καμπύλες του μπλουτζίν μού φέρναν έξαψη.
Αποήπιαμε,
γύρισα στον ξενώνα και μπήκα στο μπάνιο
γιατί είχα μουσκευτεί καθισμένος αντίκρυ σου.
Τι είν’ η ζωή, παρά μερικά ευτυχισμένα περιστατικά
αυτού του τύπου σε ποικίλες εκδοχές.
Είχε να μου συμβεί από τα μαθητιkά πάρτι
τότε που ανοίγαμε «τρύπες στα μπούτια» με Ανταμό-
αλλά την distance-ρεύση, χωρίς αγγίγματα-χουφτώματα,
την άναφη, είχα να την πάθω από το δημοτικό,
την φευγαλέα γλυκούτσικη γλύκα που τρεμίζει.
Θέκκιου, εκ των υστέρων
για το άθελά σου σκόπιμο ποζάρισμα.

Μίμης Σουλιώτης